Roxana (33) en haar man Martijn (33) hebben beiden een visuele beperking. In 2015 werden zij ouders en dat ging net iets anders, maar tegelijkertijd ook hetzelfde als bij ieder ander.
Voor elke fase heeft Roxana, recruiter en sourcer, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn moeder beviel na 26 weken van mij en mijn tweelingzusje. Dat is nu al heel vroeg, maar dat was het in 1984 helemaal. Mijn zusje heeft het dan ook verdrietig genoeg niet overleefd. Omdat mijn longetjes nog niet ontwikkeld waren, kreeg ik zuurstof toegediend. Ik kreeg er echter te veel van binnen, waardoor er bloedvorming achter mijn ogen ontstond. Ze hebben mijn zicht niet meer kunnen redden. Ik ben vanaf mijn geboorte daardoor volledig blind.”
“Mijn man Martijn heeft ook vanaf zijn geboorte een visuele beperking door een erfelijke oogafwijking. Hij heeft tien procent zicht en kan geen kleur zien. Toen ik achttien was, leerde ik hem kennen op een kamp voor blinden en slechtzienden. In 2011 zijn we getrouwd en in 2014 besloten we voor kinderen te gaan.”
“Ondanks mijn beperking heb ik nooit getwijfeld over het moederschap. Natuurlijk heb ik moeilijke momenten en ik denk wel eens: waarom ik? Maar mijn motto is al mijn hele leven: het enige wat je niet kunt als je blind bent, is zien.”
Martijn en Roxana, vijf maanden zwanger, in Kroatië.
“Na vier maanden zonder anticonceptie wilde ik een zwangerschapstest doen, maar het was even zoeken naar een geschikte. Martijn moest er sowieso bij zijn om ‘m af te lezen, maar door zijn beperking was een test die van kleur veranderde ook geen optie. We kozen er een waarop streepjes verschenen en die je in een bakje urine kon stoppen, zodat ik niet moeilijk hoefde te doen met mikken.”
“Toen Martijn zag dat de test positief was, waren we ontzettend blij. We kregen veel positieve reacties op de zwangerschap. Er waren wel mensen die vroegen: ‘Hoe ga je dat dan doen?’ Wanneer het uit interesse gevraagd werd vond ik het niet erg, maar wanneer er een oordeel in zat dacht ik: waar bemoei je je mee? De huisarts zei dat de opstart misschien even lastig ging worden, maar voegde daaraan toe: ‘Als íemand het kan, zijn jullie het.'”
“We hadden een verloskundige die er bij de twintigwekenecho ook voor ons een mooi moment van maakte. Ze legde alles goed uit, liet het hartje extra lang horen en had een soort beamer waarop de echo werd uitvergroot, zodat Martijn toch wat kon zien. De babykleertjes kocht ik met mijn moeder, die heel modebewust is. Ik vertrouw haar daarin volledig.”
Roxana, twee dagen voor de bevalling.
“Op 18 oktober lieten we na het eten de geleidehond uit, toen mijn vliezen braken. We wilden snel naar huis, maar van schrik sloeg Martijn een verkeerd pad in en raakten we even verdwaald. Die avond had ik al weeën, maar we zijn de volgende ochtend pas naar het ziekenhuis gegaan.”
“Rond 7.00 uur had ik ongeveer zeven centimeter ontsluiting, maar daarna ging het langzaam. Om de rugweeën door te komen, maakte ik gebruik van TENS-elektrostimulatie. Hiermee kan je jezelf stroomschokjes geven waardoor je de pijn beter kunt opvangen. Toen ik eindelijk mocht persen, kwam ze er snel uit. Op 19 oktober 2015, één dag voor de uitgerekende datum, om 16.20 uur, werd Amber geboren.”
“De kraamhulp had geen ervaring met ouders met visuele beperkingen, maar ze heeft ons super goed geholpen. Samen onderzochten we hoe het voor ons het beste werkte. Al moest ze iets dertig keer uitleggen: ze nam de tijd. Een gouden kraamhulp.”
“Ik moest in het begin wel ontzettend wennen. Vooral de wiskunde van het aankleden was lastig. Waar ligt het pakje? Wat is de voorkant? Wat is de onderkant? Het waren hele nieuwe vaardigheden die ik moest aanleren. Soms had ik baalmomenten. Bijvoorbeeld toen Amber flink gepoept had terwijl ik haar luier verschoonde. ‘Ik weet niet of ik alles goed heb schoongemaakt’, zei ik toen Martijn thuiskwam. Waarop hij antwoordde: ‘Het is zéker niet schoon, nee.’ Verdorie, rotogen, denk ik op zulke momenten.”
“Het voeren was best een uitdaging, omdat je eigenlijk twee handen nodig hebt en er dus niet een over hebt om te ‘zien’ waar haar mond is.”
“Het gaat heel goed met ons. Alles waar ik aan moest wennen, gaat nu als een trein. Ik denk ook dat het voor elke ouder in het begin wennen is. Niet alleen voor ons. Er is overal een oplossing voor – je moet alleen een beetje creatief zijn. Ik doe veel op gehoor. Amber is altijd een brabbelbaby geweest dus dat was erg fijn. Of misschien was ze dat wel, omdat ze al iets merkte bij haar ouders.”
“In deze video probeert Martijn Amber kleuren te leren, terwijl hij zelf helemaal geen kleuren kan zien. Martijn en ik weten welke kleur elke formaat boog heeft, waardoor we Amber dit toch kunnen leren.”
“Amber zelf ziet helemaal goed. Ze weet dat mama’s ogen ‘kapot’ zijn en papa geen kleuren kan zien. Soms helpt ze ons: ‘Het ligt vlak voor je voeten mama, maar dat kan jij niet zien.’ Heel lief is dat. Op dit moment sta ik op het punt van bevallen van ons tweede kindje.”
“Laat je niet gek maken door andermans adviezen. Je weet zelf het beste wat je wel en niet kan. Als je gewend bent om te zien en dan bedenkt dat je blind een kind zou moeten verzorgen, lijkt dat misschien onmogelijk. Ik ben echter al mijn hele leven niks anders gewend. Voor mij is dit normaal. Ik ben niet een soort blinde superwoman. Ik ben gewoon Roxana die net als veel anderen moeder is en die – ook net als veel anderen – trots is dat dat lukt.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
