De kans dat Esther (31) zelf een kindje zou krijgen, was 1 op 48.000: officieel onvruchtbaar. Tóch werden zij en haar vriend Robert (45) na een intensief traject van acht jaar ouders van Scott.
Voor elke fase heeft Esther, verloskundige, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“De eerste keer dat ik ongesteld was, werd ik met de ambulance afgevoerd omdat ik zoveel bloed verloor. Ik bleek PCOS en endometriose te hebben. De heftige bloedingen zijn nooit overgegaan en ik heb altijd geweten dat het voor mij moeilijk was kinderen te krijgen.”
“Mijn vriend Robert heeft al een dochter, die nu vijftien is. Hij wist dat het moeilijk zou worden – de badkamer leek regelmatig op een CSI-set vol bloed – maar we hadden toch een kinderwens. Toen ik stopte met anticonceptie, werd het bloeden erger en na een half jaar lag ik weer in een ambulance door het enorme bloedverlies.”
“Vanaf dat moment zijn we een medisch traject ingegaan. Ik kan een boek vullen over hoe dat allemaal verlopen is. (Lees op dit blog het hele verhaal.) Zo bleek ook de kwaliteit van het zaad niet optimaal. We hebben er uiteindelijk acht jaar over gedaan, met daarin veel hormoonbehandelingen, operaties, twaalf ICSI-behandelingen en meerdere keren de angst dat ik baarmoederhalskanker had. De kans dat ik zelf zwanger zou worden, werd vastgesteld op 1 op 48.000. Ik werd daarmee officieel onvruchtbaar verklaard.”
“Die periode was erg zwaar. De behandelingen gingen gepaard met pijn, misselijkheid en onzekerheid. We hebben vaak gedacht aan stoppen, maar een goed alternatief was er ook niet. Adoptie, Nederlands draagmoederschap, cellen van anderen: alles was voor ons een optie, maar om verschillende redenen in onze situatie onmogelijk.”
“Ik had de hoop om zelf een kindje te dragen opgegeven, maar we wilden nog één keer proberen cellen te krijgen voor een draagmoeder in Amerika, hierna desnoods met ander DNA. De poging deed ondraaglijk veel pijn, maar wonder boven wonder kreeg ik zestien bruikbare eicellen. Meestal was dit er maar één. Tien hiervan werden ook nog eens goed bevrucht.”
“De volgende dag bleek er echter maar één over en die was van zulke slechte kwaliteit dat hij niet ingevroren kon worden. Er was alleen nog een minuscule kans op een zwangerschap als ik ‘m zelf zou dragen. De laatste hoop die ik had verdween.”
“Ik wilde de allerlaatste kans toch pakken. Het inbrengen moest door middel van een operatie. Een week later menstrueerde ik en wist ik dat het echt klaar was. Twee weken daarna had ik last van ochtendmisselijkheid en pijnlijke borsten. Ik was bang voor kanker, maar de doktoren vonden niks. Er werd wél een torenhoog zwangerschapshormoon geconstateerd, maar er was geen vruchtje te bekennen.”
“Verschillende artsen keken ernaar, maar niemand begreep het. De enige optie was dat de eicel buiten de baarmoeder was geplaatst. Zul je altijd zien: ben ik zwanger, zit de baby op de verkeerde plek.”
“Tien weken na de terugplaatsing was er ineens een heel klein vruchtje in de baarmoeder te zien. Het leek wel een rare film. Ook de artsen wisten niet wat ze zagen. Een vertraagde innesteling komt bij mensen niet voor en een zwangerschap op natuurlijke manier was uitgesloten. Dit was bizar.”
Esther en Robert bij de eerste echo dat er een kindje te zien was.
“Ik had toch geen hoop, want ik kon een hele encyclopedie opentrekken van wat er allemaal nog fout kon gaan. Ik bloedde veel, maar de embryo werd toch twaalf weken. Toen de twintigwekenecho helemaal goed was, kon ik het haast niet geloven. Ik had allerlei afwijkingen verwacht. Pas bij dertig weken begon ik aan het idee te wennen dat het ging gebeuren. Ongelofelijk.”
Roberts dochter krijgt te horen dat ze grote zus wordt.
“Toch is het bijna misgegaan. Bij 37 weken kreeg ik ’s nachts een harde buik die niet meer wegging. Toen ik de volgende ochtend pijnscheuten kreeg, besefte ik dat ik de baby ook al even niet gevoeld had. Ik luisterde naar zijn hartslag en die was veel te laag: de baby was in nood.”
“We haastten naar het ziekenhuis, waar een spoedkeizersnede werd gedaan, op verdenking van een loslatende placenta. Zie je nou wel, nu gaat het toch fout, dacht ik. Op 10 juni 2018 werd onze zoon Scott geboren. Achteraf bleek dat we geen tien minuten later hadden moeten zijn. Hij zat nu al op het randje van zuurstofgebrek.”
“De eerste week was verschrikkelijk. We zijn negen dagen in het ziekenhuis geweest, maar doordat ik amper sliep, voelde het als één lange dag. Ik had ontzettend veel pijn en ook Scott had lang nodig om aan te sterken. Toen we naar huis gingen, voelde ik me nog steeds waardeloos. Het heeft even geduurd voor we konden genieten.”
“Nu gaat het echt super en genieten we ontzettend. Scott slaapt goed en huilt weinig. Ook met mij gaat het veel beter. Als we erop terugkijken, is het alle moeite waard geweest. We zijn heel gelukkig met ons gezin.”
“Een zwangerschap is niet vanzelfsprekend en daar mag meer aandacht voor zijn. Vragen als ‘wanneer beginnen jullie aan kinderen?’ kunnen veel pijn doen. Ik heb ermee leren omgaan en bleef van mijn werk als verloskundige houden. Ik ken echter ook ‘lotgenoten’ die door de vragen feestjes ontwijken of zelfs het huis niet meer uitgaan. De vraag doet meer pijn dan dat-ie iets oplevert, dus stel ‘m alsjeblieft nooit.”
“Zo’n traject verloopt bij iedereen anders. Het enige wat ik mee kan geven is dat je moet doen wat voor jezelf goed voelt. Hoe ver ga je om zwanger te worden? Ik weet het ook niet, maar ik ben nu heel blij dat we hebben doorgezet.”
Lees ook
Een draagmoederbank is ook in Nederland een goed idee, blijkt uit dit onderzoek
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
