Jessica (25) raakte op haar 23e onverwacht zwanger. Haar vriend Michel (33) was hier ontzettend blij mee, maar door een tragisch ongeluk heeft hij hun zoontje nooit kunnen leren kennen.
Voor elke fase heeft Jessica, horeca-medewerker, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik ontmoette Michel in de zomer van 2016, in de kroeg waar ik werk. Het ging erg goed en omdat hij een eigen huis had, woonde ik al vrij snel bij hem. In maart 2017 kreeg ik last van pijnlijke borsten en deed ik voor de zekerheid een zwangerschapstest. Deze was positief, wat betekende dat ik door de pil heen zwanger was geraakt.”
Michel en Jessica.
“Ik moest even wennen, maar ik ben gek op kinderen dus het was zeker welkom. Michel was meteen superblij. Hij was tien jaar ouder en wilde heel graag vader worden. Na dertien weken deden we samen de eerste echo. In de veertiende week gingen we op donderdagavond gezellig uit eten met mijn ouders. De volgende morgen ging Michel vroeg naar zijn werk als vrachtwagenchauffeur. Daarna heb ik hem niet meer levend gezien.”
“Rond 16.00 uur die vrijdag kwam de buurvrouw naar mijn werk. Ze zei dat er politie voor de deur stond, omdat er wat mis was met Michel. Toen wist ik eigenlijk al genoeg, maar ik wilde het niet geloven. In de auto naar mijn schoonouders zagen we een verschrikkelijke foto van het ongeluk op social media. Eenmaal aangekomen hoorde ik mijn schoonmoeder hysterisch huilen.”
“Michel verongelukte op een snelweg die naar een brug toe leidde. De snelheidslimiet gaat daar ineens van 120 naar 80 en het is onduidelijk aangegeven of de brug open of dicht is. De vrachtwagen voor Michel trapte op de rem en Michel kon niet op tijd stoppen. Hij overleefde het niet. Zijn hond die naast hem zat, kwam er vanaf met een schrammetje.”
“Toen ik het hoorde, stond de wereld stil. Ik voelde me leeg en had allerlei vragen. Hoe ga ik mijn kind alleen opvoeden? Kan de baby wel gelukkig worden zonder ooit een kus van zijn vader te krijgen? Ik wilde Michel per se in het echt – in plaats van telefonisch – identificeren, anders kon ik het niet geloven. Ik bleef denken dat hij door de deur zou komen om te vertellen dat het allemaal een grap was. Bij de identificatie bleek het echt Michel te zijn.”
“Ik wilde voor de laatste keer aan Michel laten zien hoeveel hij voor me betekende. Zo heb ik hem helpen aankleden en wilde ik de crematie perfect maken. Zijn kist stond vol mooie teksten van dierbaren. Voor de dienst werd hij met een vrachtwagenstoet door de buurt gereden en na de dienst waren er bier en bitterballen. Zo had Michel het gewild.”
De indrukwekkende vrachtwagenstoet waarbij veel vrienden en familie langs de weg stonden voor Michel.
“De dag na de dienst begon het geregel pas echt. Abonnementen afzeggen, veel mensen bellen. Ook bleek dat ik het huis uit moest, dus ging ik op zoek naar een andere plek. De hond moest ingeslapen worden, omdat die na het ongeluk erg agressief was geworden. Het was een heftige tijd, maar ik bleef doorgaan voor de kleine. Het voelde als het enige wat ik nog van Michel had.”
“De baby was aan de kleine kant, waarschijnlijk door de stress. Daarom werd ik na 37 weken en drie dagen ingeleid. De volgende ochtend begonnen de weeën. Mijn vader en een vriendin waren erbij en de zus van Michel maakte foto’s van de bevalling.”
“Ik had ontzettend veel pijn en kreeg de weeën niet weg gepuft. Maar toch zat ik nog maar op vier centimeter ontsluiting. Dus werd ik naar een andere afdeling gereden voor een ruggenprik, maar eenmaal daar – binnen een half uur – had ik ineens volledige ontsluiting en moesten we weer als een gek naar boven. Op 2 november 2017 om 14.44 uur werd onze zoon geboren.”
“Michel en ik waren van plan om een namenlijstje te maken. Maar na de twaalf weken dat Michel de zwangerschap heeft meegemaakt, stond daar nog maar één naam op: Finn. Dat is het dus ook geworden. Zijn tweede naam zou Corné worden, naar de overleden vader van Michel. Zo wilde hij het graag. Ik heb er Michel tussen gezet. Hij heet dus Finn Michel Corné.”
“We zijn nog vier dagen in het ziekenhuis gebleven, omdat Finns suiker niet op peil was. Daarna bracht mijn zusje me naar huis. Het ging meteen goed, al is het wel pittig om alles ‘alleen’ te doen. Gelukkig had ik veel hulp van familie en vrienden. De momenten dat ik alleen in bed lag, waren af en toe zwaar. Dan baalde ik dat Michel niet gewoon naast me lag en me hielp wanneer Finn moest huilen.”
“Finn doet het nu hartstikke goed. Hij lacht veel en is echt een vrolijk ventje. Vanaf het ongeluk denk ik vaak bij anderen: waar maak je je druk om? Wees blij dat je er nog bent! Er is nu iemand waar ik het leuk en gezellig mee heb. Dat is wel een beetje wennen, maar ik ben pas 25 jaar. Mijn vader zegt altijd: niemand is gemaakt om alleen te zijn. Daar ben ik het mee eens en ik weet zeker dat Michel het daar ook mee eens is.”
“Ze zeggen toch wel eens dat er een leven gaat en een leven komt? Achteraf heeft het misschien zo moeten zijn dat ik plotseling zwanger raakte. Ik weet zeker dat Michel met Finn en mij meekijkt. Hij blijft altijd in ons hart.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
