In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Ulrike haar moeder Tiny, die onverwachts overleed aan een hartinfarct.
Geschreven door Ulrike Hilken, ter nagedachtenis aan Tiny Hijlkema (08-06-1948 30-11-2015).
Alle stress rondom mijn scheiding, het moeten verkopen van mijn koopwoning, het zoeken naar een nieuwe woonruimte voor mezelf en mijn twee kinderen, het verliezen van mijn baan en de gezondheid van mijn zus: dat is voor mijn gevoel allemaal te veel geweest voor mijn moeder. Op de laatste dag in onze koopwoning, kreeg mijn moeder een acuut hartinfarct. Ze is voor mijn voeten in elkaar gezakt. Mijn dochter die er op dat moment bij was, heeft 112 moeten bellen en heeft de buurvrouw erbij gehaald. Samen begonnen we met reanimeren: zij de hartmassage, ik mond-op-mond beademing. De ambulance stond direct voor de deur. Toen alle apparatuur op mijn moeder was aangesloten, moest ik haar overgeven. Dat was het moment waarop ik brak.
Na het onverwachte overlijden van mijn moeder heeft er obductie plaatsgevonden om te kunnen achterhalen wat precies de doodsoorzaak was. Daaruit kwam naar voren dat ze al eerder een hartinfarct heeft gehad, maar dit nooit heeft gemerkt.
Ulrike Hilken met moeder Tiny Hijlkema.
De band met mijn moeder was heel sterk. Naast mijn moeder was ze ook mijn beste vriendin. Ik kon met alles bij haar terecht en zij bij mij. Vanaf de geboorte van mijn zoon (18) heeft ze altijd op de kinderen gepast. Ze haalde de kinderen op van school, hielp mee in het huishouden, deed boodschappen en zorgde ervoor dat het eten op tafel stond als wij thuiskwamen van ons werk. Ze at altijd met ons mee, ze maakte deel uit van ons gezin.
In eerste instantie heb ik mezelf geen tijd gegeven om te rouwen, ik heb het weggestopt. De klap van het verlies is later pas gekomen. Toen mijn contract bij mijn toenmalige werkgever ook nog eens niet verlengd werd en ik bij het UWV terecht kwam, heb ik daar een gesprek aangevraagd om de hele situatie uit te leggen. Gelukkig waren ze daar heel meegaand en kreeg ik tijd om een begin te maken met rouwen en alles een plaats te geven. En zelfs nu nog ben ik er nog niet helemaal, maar ik ben op de goede weg.
Lees ook
Mandy’s vader overleed zomaar: ‘Deze keer geen spandoeken op Schiphol, maar een kist met mijn vader’
Ik had nog vaak de behoefte om mijn moeder even een berichtje te sturen. Vooral als het over de kinderen ging. Ik mis haar vooral als ik ergens over twijfel, ik kon haar altijd om advies vragen. Ik ben niet alleen een moeder verloren, maar ook mijn allerbeste vriendin, mijn rots in de branding en de allerliefste oma die er was.
Hier Ulrike als baby met haar zus en moeder Tiny.
