In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Tineke gedenkt haar man Eelke, die in 2017 overleed aan alvleesklierkanker.
Tineke (67) en haar man Eelke (67) kregen beiden kanker: 'Het was zo bizar'
Geschreven door Tineke, ter nagedachtenis aan Eelke (29 januari 1950 – 20 september 2017).
Samen ziek
‘Ik ben d’r weer’, zei ik tegen mijn man. Het herstel van darmkanker nam anderhalf jaar in beslag. De laatste chemokuur wilden de artsen niet geven, zo slecht was ik. Maar in het voorjaar van 2017 was ik er dus weer. Eelke stelde voor om naar onze caravan op Texel te gaan. Tijd voor elkaar, tijd om te genieten. We waren er nog geen dag, toen hij last kreeg van zijn rug. Zijn rug was al jaren versleten en hij had het idee dat hij te veel had gedaan. Goh, wat zijn wij toen op het verkeerde been gezet, door die rug.
Doodsvonnis
Tegen het einde van de zomer kwam Eelke in het ziekenhuis terecht: alvleesklierkanker. Het was zo ontzettend bizar, juist omdat ik net hersteld was. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven. Hij was heel erg ziek en de arts vertelde ons dat er niets meer aan te doen was. Zo ver gevorderd was het al. ‘Ik geef u een paar maanden, maar geen jaar’, vertelde de arts ons. Eelke zei tegen mij dat hij naar huis wilde: ‘Ik heb geen hoop meer Tien, dit is mijn doodvonnis. Laten we de komende tijd samen doorbrengen, in alle rust.’
Texel
Hij heeft uiteindelijk drie weken geleefd na de diagnose. Op 20 september 2017 overleed hij, 67 jaar oud. Ik was vooral boos. Waarom nu? Waarom niet de buurman? Maar hij niet. Hij berustte erin. De momenten alleen thuis of ’s ochtends opstaan zijn vaak het moeilijkst. Dat hakt erin. Het verdriet blijft, al gaat het langzaam beter. Ik ga vaak naar Texel en dan is er altijd wel iemand die met me meegaat. Ik vind veel steun in de mensen om me heen.
Levenswerk
Het is me allemaal wat. In drie jaar tijd hebben wij beiden met kanker te maken gekregen. Ik ben er nog, hij is overleden. Ons schoonmaakbedrijf, dat we in 35 jaar hebben opgebouwd tot familiebedrijf, is overgenomen door mijn zoon en schoondochter. Het voelt goed dat ons levenswerk wordt voortgezet. Om met de woorden van Eelke te eindigen: ‘Tien, ga genieten, je hebt nog maar een klein stukje.’ ‘Dat zal ik doen, lieverd.’
