Cynthia (32) had na een moeilijke zwangerschap ook nog een traumatische bevalling. Door de druk tijdens het persen brak haar stuitje en daar heeft ze twee jaar later nog steeds last van.
Voor elke fase heeft Cynthia vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Lody en zijn vriend kregen een dochter dankzij crowdfunding en draagster Germaine
“Mijn man Crispijn en ik wisten niet zeker of we al klaar waren voor kinderen. Maar wanneer weet je dat wél zeker? Op een gegeven moment dachten we: laten we stoppen me anticonceptie en kijken waar het schip strandt. Na anderhalve maand was ik zwanger.”
“Ik wist even niet of ik moest lachen of huilen. Ik voelde van alles door elkaar. Crispijn en ik hebben eerst een tijdje stil tegenover elkaar gezeten. We beseften opeens dat ons hele leven zou veranderen. Dezelfde dag nog hebben we een cake gebakken voor mijn ouders met de positieve test erin en waren we hartstikke blij.”
“In de eerste twaalf weken ben ik acht kilo afgevallen. Een glas water hield ik al niet binnen. Na zestien weken kwam de eetlust gelukkig terug. Daarna kreeg ik echter last van nierkolieken en kwam ik 25 kilo aan. Mijn buik groeide te snel, waardoor mijn baarmoeder de urinewegen afknelde. Hierdoor liepen mijn nieren vol en dat zorgde voor helse pijn in mijn flanken. Ik ben een paar keer opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg pijnstillers, maar verder kon ik niet meer doen dan afwachten.”
“Het was dus een pittige zwangerschap, maar ik heb me met die dikke buik ook heel mooi gevoeld. Als ik nu foto’s terugkijk, zie ik mezelf ondanks de zwangerschapskwalen toch stralen.”
“Toen ik 38 en een halve week zwanger was, had ik een vreemde kleur afscheiding. Toen de verloskundige kwam, rook ze aan mijn onderbroek. Dat was nogal een apart gezicht, wat voor een hilarische situatie zorgde. Voor haar was het echter normaal. Ze zei dat het zoet rook en dus vruchtwater was.”
“In het ziekenhuis bleek dat er maar een kleine opening in mijn vliezen zat waardoor het vruchtwater er langzaam uitkwam. Pas twee dagen daarna kreeg ik ’s ochtends weeënopwekkers. Hierdoor kreeg ik een ontzettend heftige weeënstorm. Ik wist van de pijn niet waar ik het zoeken moest.”
“Ik kreeg een ruggenprik en rond 14.10 uur mocht ik gaan persen. Toen ik hiermee bezig was, voelde ik iets knappen, maar het deed geen pijn dus zei ik er niks van. Het persen ging erg moeizaam, want het hoofdje kwam er niet doorheen. Uiteindelijk ben ik ingeknipt en werd om 15.30 uur onze zoon Nolan geboren.”
“Toen Nolan op mijn borst lag, was ik heel opgelucht. Nadat ik gehecht was mocht ik gaan douchen, maar toen ik probeerde te staan werd ik helemaal naar. Ze wasten me dus maar op bed en op dat moment zagen de zusters dat ik bont en blauw was. Waarschijnlijk zijn door de druk tijdens het persen mijn bloedvaten geknapt. Er hebben allerlei artsen naar gekeken en ik moest twee nachten blijven omdat ze niet wisten of het kwaad kon. Uiteindelijk bleken mijn bloedwaardes laag, waardoor ik vatbaarder was voor blauwe plekken.”
“Mijn hele onderkant deed hartstikke pijn, maar ik kreeg te horen dat dat ‘erbij hoorde’. Als ik wilde lopen leek het alsof de hele onderkant los zat, ik voelde zelfs botten bewegen. Toen ik naar huis ‘mocht’ kon ik alleen maar huilen, ik was er helemaal niet klaar voor.”
“Een groot deel van de zorg voor Nolan kwam bij Crispijn te liggen. Dat vond ik heel moeilijk, maar ik had nog steeds veel pijn. Mijn klachten werden na acht weken nog steeds afgewimpeld met ‘hoort erbij’, maar ik wilde een foto om mijn vermoedens van een gebroken stuitje te bevestigen. Hierop was echter geen breuk te zien. Ik snapte er niks van en eiste een CT-scan. Hiermee werd eindelijk bevestigd: mijn stuitje was gebroken.”
Cynthia: “Hier probeerde ik rechtop te staan, maar verder dan dit kwam ik niet.”
“Mijn stuitje is nog steeds niet hersteld en dat zal ook nooit helemaal gebeuren. Dit heet pseudoartrose. Eigenlijk had ik de eerste zes weken plat moeten liggen. Lopen gaat oké, al voel ik de pijn altijd. Sinds een paar weken kan ik ongeveer vijf minuten fietsen. Ik heb liesuitval, last van mijn onderrug en ben snel vermoeid. Hierdoor kan ik nog steeds niet werken. Wanneer Crispijn voor zijn werk in het buitenland is, slaap ik met Nolan bij mijn ouders.”
“Met Nolan gaat het supergoed. Hij is heel lief en vrolijk. Doordat hij bij de bevalling vastzat, had hij een cefaal hematoom – een grote zwelling onder zijn schedel. Gelukkig trok dit na een aantal weken weg. Inmiddels is het mogelijk om bij volledige ontsluiting een inwendige echo te doen om te kijken of de baby er goed doorheen kan. Wanneer dit bij mij was gedaan, hadden ze voor een keizersnede gekozen, had Nolan de zwelling nooit gehad en was mijn stuitje niet gebroken.”
“Anderhalf jaar geleden werd ons verteld dat een tweede kindje onmogelijk zou zijn. Dat heeft ons behoorlijk geraakt, ondanks dat we niet eens zeker weten of we nog een kindje willen. Een aantal weken geleden hield een chronisch pijn-specialist, waarbij ik psychisch en lichamelijk onder behandeling ben, de deur op een kier. Binnenkort hebben we een gesprek om naar de mogelijkheden te kijken.”
“Ik heb steeds meer zin in het leven en vertrouwen in de toekomst. Ik wil vrouwen ook zeker niet bang maken. Ik heb pech gehad en met die eerder genoemde inwendige echo kan wat ik heb meegemaakt voorkomen worden. Het is nog steeds pittig, maar Crispijn en ik hadden Nolan nooit willen missen.”
Foto: Glenn Wassenbergh / Timsimaging.
Lees ook
Laura heeft half jaar na de bevalling nog elke dag pijn: ‘Het is prachtig, maar ook super heftig’
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
