Nadat Renate (33) haar eerste kind kreeg, herstelde ze moeilijk van de bevalling. Na weken kwakkelen bleek er meer aan de hand. De kersverse moeder kreeg onverwacht te horen dat ze niet lang meer te leven heeft.
Om de verschrikkelijke diagnose ‘nut’ te geven, beklimt ze komende week de Kilimanjaro voor het goede doel.
“In september 2017 zijn mijn man Ronald en ik getrouwd en op 13 november 2018 is, na een probleemloze zwangerschap, onze dochter Lieke gezond geboren. Daarna leek het alsof ik maar niet van de bevalling herstelde. Na een paar weken kwakkelen en meerdere keren bloedprikken, trokken we aan de bel. Er werd tot nu toe telkens vanuit het kraambed geredeneerd. Was er niet meer aan de hand?”
“Op vrijdag 21 december onderging ik een CT-scan en daar kwam inderdaad wat uit. Ze zagen iets op mijn lever, maar ze wisten nog niet wat het was. Dan zal het geen kanker zijn, dacht ik nog. Dat zien ze zo vaak, dat herkennen ze meteen. Een dag later kregen we echter slecht nieuws: het was waarschijnlijk kwaadaardige kanker. Ik schrok me dood en werd fysiek misselijk toen ik het hoorde. Wat gebeurt hier allemaal?”
“De oncoloog gaf aan dat de plekken op mijn lever vermoedelijk uitzaaiingen waren. Ik heb verschillende onderzoeken gehad om te kijken waar het was ontstaan en op 24 december vonden ze afwijkend weefsel in mijn darmen. We probeerden kerst zo normaal mogelijk te vieren, maar er hing toch een andere sfeer. Na kerst kreeg ik opnieuw slecht nieuws: ‘Er zit kanker in je dikke darm. En dat betekent in het algemeen dat we je niet meer kunnen genezen.'”
“De kanker was nog wel te behandelen, maar hiermee konden we slechts tijdrekken. Op 31 december hoorden we de prognose: zonder behandeling had ik nog maar drie tot zes maanden te leven. Mét behandeling zou ik gemiddeld nog twee jaar hebben. Ik schrok me echt kapot bij die drie tot zes maanden. Ik was daardoor ineens blij met twee jaar.”
“Het was vreemd om oud en nieuw te vieren. Iedereen riep ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ Maar ik kon alleen ‘Nieuwjaar!’ zeggen. Dat ‘gelukkig’ kreeg ik echt mijn strot niet uit. Op mijn verjaardag, 5 januari, hebben Ronald, Lieke en ik een fotoshoot gedaan zodat we mooie foto’s hadden waarop ik nog een volle haardos had. Op 7 januari begon mijn eerste chemokuur, waarna er nog elf volgden. Hier reageerde ik gelukkig relatief goed op, maar als ik er achteraf op terugkijk, waren die maanden ontzettend zwaar.”
Renate en Lieke
“Gelukkig ben ik de drie à zes maanden ruimschoots voorbij. De kanker verkleinde helaas niet, maar bleef wel stabiel. Tussen de behandelingen door heb ik nog vier ‘second’ opinions gedaan. Er leek voorzichtig succes te zijn in een Duits ziekenhuis, waar ze nog een kleine mogelijkheid op genezing zagen. Toen ik daarna, in augustus 2019 in Nederland, echter een extra scan deed, zagen ze helaas uitzaaiingen in mijn longen. Hierdoor kunnen ze ook in Duitsland niets meer voor me betekenen. Ik ben nu afhankelijk van de wetenschap, die heel snel nieuwe behandelingen zou moeten ontwikkelen om mij nog te genezen.”
“Wel bleek uit dezelfde scan in augustus dat de kanker niet heel actief was. Hierdoor kon ik het me veroorloven om de chemo tijdelijk te stoppen, waardoor mijn kwaliteit van leven aanzienlijk zou stijgen. Ik ben drie maanden geleden gestopt en ik voel me nu zóveel beter. Toen 1 oktober 2019 bleek dat de kanker ook zonder chemotherapie vrijwel stabiel bleef, besloot ik een droom door te zetten, die mijn vader en ik al een lange tijd hebben.”
“Vanaf 1 december gaan we samen twee weken weg om de Kilimanjaro te beklimmen. Dat wilden we eerst vooral voor onszelf doen, maar nu wil ik met onze tocht geld ophalen voor een goed doel. Daarbij koos ik voor het Activiteitenfonds van het Prinses Máxima Centrum. Dit fonds probeert het leven voor kinderen met kanker en hun gezinnen zo normaal mogelijk te laten doorgaan en organiseert leuke activiteiten die voor afleiding én de nodige beweging zorgen.”
“Als ík het al lastig vind om kanker te begrijpen, hoe kun je het een kind dan uitleggen? Ik moet er niet aan denken dat Lieke dat zou overkomen. Daarom wil ik via een crowdfunding graag geld ophalen voor deze kinderen. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen doneren, zodat de hele situatie toch een soort van ‘nut’ krijgt.”
Renate en haar vader
“Er zijn momenten geweest dat ik alles kort en klein wilde slaan. Dan was ik echt woest. Maar ik heb voornamelijk veel verdriet. Ik had nog allerlei dromen die ineens zijn afgenomen. Ik kan niet met de toekomst bezig zijn, want niemand weet hoe lang ik nog heb. Ik leef van scan tot scan. Drie dagen na Tanzania heb ik een nieuwe scan en die bepaalt hoe mijn agenda er de periode daarna uitziet.”
“Het allerergste vind ik dat ik Lieke niet kan zien opgroeien en dat zij haar moeder gaat verliezen op hele jonge leeftijd. Echt verschrikkelijk. Omdat Lieke te jong is om herinneringen aan mij te hebben, stop ik veel tijd in het maken van foto’s en video’s. Zo heb ik mezelf laten interviewen voor een camera. Ook heb ik brieven geschreven voor belangrijke momenten. Bijvoorbeeld wanneer ze naar de basisschool gaat, slaagt, gaat trouwen en zwanger is. Ik heb een grote doos waar ik alles in doe. Als ik straks weg ben, zit ik toch een beetje in die doos.”
“Ook voor Ronald is dit bizar. Ik sta misschien liever in mijn schoenen dan in die van hem. Ik moet er niet aan dénken dat hij zou overlijden en ik er dan alleen voor sta met mijn dochter. Ik heb echt immens veel respect voor hoe hij dat doet. Hij is de beste vader die er is en ik weet zeker dat hij en Lieke het, samen met onze lieve families, fantastisch gaan redden.”
Wil je Renates actie steunen? Klik hier voor haar crowdfundingspagina.
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
