In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Cindy herdenkt deze week haar dochter Iza, die overleed aan epilepsie en meerdere handicaps.
Cindy herdenkt dochter Iza: 'Je zou niet oud worden'
Geschreven door Cindy Overdijk-Johannes, ter nagedachtenis aan Iza Overdijk (29 mei 2012 – 5 maart 2016).
Roze wolk
‘Het moment dat jij je laatste zucht uitblies in mijn armen, blijft het heftigste, maar ook het dierbaarste moment uit mijn leven. Ik voelde je opluchting en ook al konden we niet anders dan huilen, voor jou was het genoeg geweest. Drie jaar, negen maanden en vijf dagen eerder kwam jij als een klein perfect prinsesje met haastige spoed op aarde. Samen met je vader zat je grote zus met verliefde ogen naar je te kijken.’
‘De volgende dag werden we van onze roze wolk afgegooid, want je hersenen waren niet ontwikkeld. Je had epilepsie en was meervoudig gehandicapt; je zou niet oud worden. Ik zie ons nog zo zitten. Ineens waren we twee jonge, onzekere ouders met een liefdevol kind. Hoe kon dit waar zijn? En hoe gingen we dit doen?’
Gevangen
‘Door jou werd ik de sterke vrouw die ik nooit in mezelf zag. Al snel hadden we door dat we dit als gezin gingen rocken. Je vader vroeg me zelfs ten huwelijk, omdat jij ons nog dichter bij elkaar bracht. Het onmogelijke leek mogelijk en dat gold ook voor jou. Na elke ambulancerit, ziekenhuisopname of heftige aanval knapte je weer op en geloofden wij echt dat je de wereld ging verbazen.’
‘Ook al zat je gevangen in je lijf en ontwikkelde je je minder snel, ik wist precies hoe je je voelde. Als je helder was genoot je van de buitenlucht, van je grote zus die om je heen danste en van series kijken met mij.’
Struisvogels
‘We leken wel struisvogels en bleven met onze kop in het zand genieten van elk moment dat we samen waren als gezin. Zo vaak mogelijk een paar dagen weg. De bossen in en lekker anoniem door het leven gaan. Die “oplaadmomenten” hadden we nodig voor als ons gezin uit elkaar werd gerukt in het ziekenhuis.’
‘Er gaat geen dag voorbij dat ik niet tegen je praat of schrijf. Samen zijn we nog steeds een team, ook al kon je volgens de mensheid niks. Je hebt ons de grootste levenslessen geleerd. Door jou ga ik mijn dromen achterna, geloof ik in mezelf, weet ik dat het leven veel te kort is en dat we er zelf wat van moeten maken. Samen met je grote zus, je kleine zus en geweldige vader maken wij er nog een feestje van, zodat jij trots naar ons kan kijken.’
Lees ook
Ruby’s vader (39) ontnam zichzelf het leven: ‘Waaróm, papa?’
