In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Simone (26) haar broer Wesley, die 20 jaar werd.
Geschreven door Simone Heijink, ter nagedachtenis aan Wesley Heijink (30 december 1995 – 8 december 2016).
Lees ook
Esther kreeg de gympen van haar vriendin als aandenken: ‘We wandelden altijd samen’
Toen ik drieënhalf jaar oud was, werd mijn broertje geboren. In de hal van het ziekenhuis stond ik bezoek voor mijn moeder op te wachten. “Kom bij mijn broertje kijken!”, riep ik. Hij lag op de couveusekamer. Ik was zo trots als een pauw, dat gevoel is altijd gebleven: onvoorwaardelijke liefde en trots.
Simone en Wesley:
“Als ik aan Wesley denk, moet ik automatisch lachen”, vertelde een dierbare mij op de uitvaart. Mijn broertje, de clown. Een enorme dosis humor, maar ook een serieuze kant kenmerkte hem. Hij had een hart van goud. Als Wes aan jouw kant stond, ging hij voor je door het vuur. Hij heeft altijd zijn eigen pad gekozen en zocht daarbij grenzen op. Dit heeft hem in hilarische, maar ook niet zo handige situaties gebracht. Nadenken over consequenties deed hij vaak pas achteraf.
De fotosessie die we hielden voor mijn moeders vijftigste verjaardag is een kenmerkend voorbeeld. Van de 1500 foto’s waren er maar elf bruikbaar. Op de andere foto’s haalde hij een streek uit. Dit zorgde weleens voor wrijving tussen ons. Ik wilde als trotse, maar waakzame zus dat het goed met hem ging. De uitspraak van Loesje ‘als je uit de pas loopt, maak je het mooiste ritme’, lijkt voor hem bedacht te zijn. In zijn veel te korte leven heeft hij écht genoten.
Na een aantal opleidingen geprobeerd te hebben, had hij in de zomer van 2016 zijn droomstudie gevonden. “Zus, je gaat het niet geloven. Maar dit is hét. Ik zit eindelijk waar ik zitten wil.” Zijn eerste cijfers waren veelbelovend. Ik was zó trots op hem. Eind november 2016 hebben we een heel fijn gesprek gehad samen. Hierin hebben we naar elkaar uitgesproken hoeveel we voor elkaar betekenden en hoe sterk onze band was.
Op 8 december 2016 veranderde alles. Wesley zat samen met zijn beste vriend in de auto toen ze een auto-ongeluk kregen. Het was een eenzijdig ongeluk, er werd niet te hard gereden en er waren geen drank of drugs in het spel. En dan gaat het toch mis. Wesley is direct overleden. Zijn vriend heeft het overleefd.
De uitvaart was een prachtig eerbetoon aan Wesley. Precies wat hij verdiende. Er waren meer dan 550 mensen. Aan het eind van de plechtigheid hebben we een geluidsopname van zijn aanstekelijke lach laten horen. En aangezien het bijna niet mogelijk is om zelf niet in de lach te schieten van dit geluid, heeft hij nog éénmaal de hele zaal aan het lachen gekregen. Als ik dit fragment nu terugluister, voelt Wesley weer even heel dichtbij.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
