Helemaal mis

Het is een zonovergoten maandag in mei wanneer ik naar boven loop en mijn man blauw weggetrokken op bed vind. Ik heb even een seconde nodig om te beseffen wat er aan de hand is, maar dan – alsof ik een klap in mijn gezicht krijg – zie ik dat het helemaal mis is.

“Hij heeft het niet gehaald”

Ik haal beneden de telefoon en begin daarna direct met reanimeren. Na vier minuten arriveren de politie en ambulances. Een uur later krijg ik de mededeling dat hij het niet heeft gehaald.

En de kinderen?

Mijn zoon zit middenin zijn examens en komt de straat in fietsen als de ambulances net aankomen. Mijn ene dochter is op dat moment nog op school en de andere bij een vriendin.

Onwerkelijk

Dan komt het moment dat je je kinderen moet gaan vertellen dat hun vader is overleden. De zwaarste taak die ik als moeder ooit heb gehad. Het inlichten van familie en vrienden en omgaan met dit plotselinge verlies voelt onwerkelijk.

Lees ook
Willie haalt een herinnering op aan haar overleden moeder: ‘Ik ruik haar nog’

Schoonmoeder

Die donderdag is het laatste afscheid van mijn man Wil en mijn schoonmoeder ziet er slecht uit. Familieleden brengen haar ter controle naar het ziekenhuis, maar ze kunnen niets constateren en ze krijgt medicijnen voor de stress. Ze is immers haar kind verloren.

Een bizarre tijd

In de avond krijgen we via WhatsApp een bericht van mijn zwager. ‘Oma wordt gereanimeerd, ambu ter plaatse, kom snel.’  Nog geen kwartier later krijgen we het bericht dat ook zij is overleden. Een bizarre tijd breekt aan: we hebben binnen één week twee begrafenissen.

Hoe nu verder?

Hoe ga ik om met dit grote verdriet, het verdriet van de kinderen, financiële zaken? Hoe houd ik in m’n eentje alle ballen hoog? Hoe en wanneer ga ik eventueel een nieuwe relatie aan en hoe verwerk ik dan schuldgevoelens?

Voorbij de tranen

In totaal heeft het drie jaar geduurd voordat ik echt door kon met mijn leven. Dat was het allermoeilijkste, je leven een nieuwe invulling geven. Ik heb er een boek over uitgebracht: Voorbij de tranen. Het is begonnen als document aan de kinderen en een ode aan de liefde tussen hun vader en mij. Ik ben er trots op.

Positiviteit

Ik werk nu in een zorghotel. Hier kan ik mijn levenservaring goed gebruiken en deze zeer verdrietige tijd omzetten in iets positiefs voor andere mensen. Dat voelt goed.

Hij is trots

Dit jaar zouden Wil en ik twintig jaar getrouwd zijn. We hebben drie fantastische kinderen samen en ik ben enorm trots op hoe zij nu in het leven staan en wat ze zijn geworden, ondanks het grote trauma. Ik weet zeker dat Wil dat ook is.

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.