In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Bianca (25) haar vader, die aan longkanker overleed.
Geschreven door Bianca Kistenkas, ter nagedachtenis aan Fred Kistenkas (1 april 1958 – 24 april 2018).
Mijn vader was de liefste man die ik ken. Een harde werker en een echte familieman. Hij was iemand die voor iedereen klaarstond. Er waren ontelbaar veel leuke momenten met hem. De vele vakanties, dagjes strand in Noordwijk, het gourmetten tijdens Tweede Kerstdag. De állerleukste herinnering is het concert van Coldplay waar we samen heen zijn geweest in 2016. Dat was één van zijn favoriete bands, waar ik als klein meisje soms verplicht naar moest luisteren. Uiteindelijk zette ik later zelf de radio harder als die band werd gedraaid. Het was die dag erg mooi weer en van tevoren hebben we nog lekker op het terras gezeten. Een mooie dag, een gouden herinnering.
Ik mis mijn vader het meest op de momenten wanneer het normaal was dat hij er was. Ik woonde bij hem – mijn ouders zijn sinds drie jaar gescheiden – en mis hem iedere keer als ik opsta in de ochtend. Ik mis hem als ik thuiskom van mijn werk. Ik mis hem als ik ’s avonds naar bed ga. Ik mis dat hij er altijd was. Het is een stuk stiller in huis. Je weet pas wat je hebt, als je het niet meer hebt. Daar werd ik mij pijnlijk bewust van op de dag dat ik mijn vader definitief verloor.
In januari werd bij hem longkanker vastgesteld. Nieuws dat insloeg als een bom. Het werd duidelijk dat hij niet oud zou worden, maar dat het zo snel zou gaan, had niemand voorzien. Binnen drie maanden zag ik mijn vader aftakelen en steeds zieker worden. Toch bleef hij vechten om zo lang mogelijk bij ons te blijven, tot hij op was. Op dinsdag 24 april werd ik ’s ochtends vroeg gebeld. Het was mijn moeder. Ik wist gelijk dat ze belde om te vertellen dat papa was overleden.
In het uur dat volgde en ik op mijn moeder moest wachten, kon ik alleen maar uit het raam staren. Auto’s reden voorbij, kinderen fietsten naar school. De wereld ging door, maar de mijne stond stil. Mijn zus en ik moesten ineens een uitvaart regelen. Uiteraard is mijn moeder overal bij betrokken geweest, maar mijn zus en ik moesten de knopen doorhakken. Iets waarvan je hoopt dat je dat pas hoeft te doen als je vader een respectabele leeftijd heeft bereikt. Maar niet vlak na zijn zestigste verjaardag.
De dag van zijn afscheid was emotioneel, maar mooi. De opkomst was groot. Familie, vrienden, buren, collega’s: iedereen was aanwezig. Een teken dat mijn vader geliefd was. Zo werd er ook over hem gesproken. We sloten die dag af zoals hij gewild zou hebben. Met de familie op het terras, bij dat ene tentje waar hij nog steeds een keer heen wilde, onder genot van een hapje en een drankje.
Ik mis mijn vader elke dag. Ik mis zijn aanstekelijke lach, zijn vervelende aai over mijn hoofd, z’n stomme grapjes en goede muzieksmaak. Ik ben dankbaar dat deze lieve man mijn vader was en blij met de mooie herinneringen. Herinneringen waarmee mijn zus en ik, en vele anderen, met een lach en een traan aan hem terug kunnen denken.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
