In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Lisa (27) haar broer Bram, die 15 jaar werd.
Geschreven door Lisa van de Ven, ter nagedachtenis aan Bram van de Ven (14 november 1988 – 9 juni 2004).
Lees ook
Marèl noemt haar moeder een prachtig mens: ‘Ze had niet zo jong mogen sterven’
Bram was heel lief, zachtaardig en afwachtend. Ik was de kleine zus, maar wat dat betreft veel stoerder. Ik mocht vriendjes maken op de camping, hij sloot dan later aan. Bram hield zich altijd aan zijn woord en wilde het goed doen voor iedereen. Mijn broer was niet zo aanwezig, maar iedereen vond het fijn als hij er was. Hij droomde van een mooie toekomst. Hield van voetbal en van computeren. Kon heel goed leren en wilde later veel geld verdienen, zoals hij zelf zei. Het liefst iets met computers.
Mijn lieve broer Bram overleed in 2004. Ik was op dat moment dertien, hij vijftien. Ik kwam thuis van school en mijn ouders renden in paniek door het huis. Bram had een ongeluk gehad, was geschept door een auto en zij zouden naar Nijmegen gaan met de politie. Ik moest zo lang bij een vriendin blijven. Ik wist verder niets.
Bram:
In de avond reden ook wij naar Nijmegen toe. Ik had een slecht voorgevoel en tijdens de rit werd niet gesproken. In het ziekenhuis werd mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid: mijn lieve en enige broer was overleden. Ik versteende, schopte tegen de muur en kon alleen maar huilen. Beseffen, dat deed ik het niet.
Inmiddels is het op 9 juni dit jaar veertien jaar geleden. Het is vreemd te bedenken dat mijn broer nu langer niet in mijn leven is dan wel. Of het verdriet minder is geworden, vind ik lastig te zeggen. Ik kan er misschien beter mee omgaan, maar bij alles wat ik doe, voel, zie en beleef denk ik aan Bram. Hij loopt als een rode draad door mijn leven. Hoe gaat de toekomst eruitzien? Wil ik perse dat de vrouw van mijn dromen broers of zussen heeft zodat ik toch ooit tante zal worden? Waar is Bram nu?
Ik heb een heel fijn leven met heel veel lieve mooie mensen om me heen, maar Bram mist absoluut in dit plaatje. Mijn familie is hechter geworden en dat is iets waar Bram voor zou vechten. Hij was een allemansvriend. Hij was mijn maat, de allerliefste en zorgzaamste jongen die ik ooit gekend heb.
Bram en Lisa:
De afgelopen maanden heb ik gereisd door Azië. Ik heb van de mensen daar, die vaak bijna niets hadden, veel geleerd. Ik moet nog meer in het moment leven. Ik moet blijven geloven in de toekomst én ik moet Bram levend houden. Ik weet zeker dat ik hem nog eens zal zien en dat hij met zijn vrolijke lach en zijn PSV-shirt op me zal wachten.
De fijnste herinneringen aan Bram zijn heel klein. Samen net zo lang zeuren tot we bij elkaar op de kamer mochten slapen. We maakten tuurlijk wel eens ruzie, maar we konden echt niet zonder elkaar. Bram en ik vulden elkaar aan. We zijn zo verschillend dat we het perfecte koppel waren. Ik denk vaak terug aan deze fijne kleine momenten. Vakanties samen, voetballen, hockeyen of gewoon samen stoeien in de tuin. Bram was een schat. Ik heb veel van hem geleerd, ondanks zijn veel te korte leven. Dat wil ik meenemen. Voor altijd.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
