Kelly (32) dacht dat ze door haar angststoornis nooit moeder zou worden, maar in 2016 beviel ze na een fijne zwangerschap van een dochter. Toen ze in 2018 zwanger was, kreeg ze echter veel last van paniekaanvallen.
Voor elke fase heeft Kelly, verkoopmedewerker in een slagerij, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Toen mijn zus in 2012 zwanger was en flauwviel, schrok ik heel erg en kreeg ik voor het eerst last van hyperventilatie. Ik zocht er toen niks achter, maar een tijdje later kreeg ik het in de auto ineens erg warm en had ik sterke hartkloppingen. Ik kon de auto niet aan de kant zetten, waardoor ik helemaal in paniek raakte. Dat was het begin van een reeks paniekaanvallen. Bij de huisarts werd vastgesteld dat ik een angststoornis heb. Je moet je voorstellen dat je in een kamer wordt gezet met een tijger; dat opgejaagde gevoel heb ik vaak de hele dag terwijl er geen reden voor is.”
“In 2013 leerde ik Giovanni (32) kennen en ging het een stuk beter met me, maar toen ik een spiraaltje liet zetten, werd het heel erg. Van autorijden tot alleen thuis zijn: ik durfde niks meer. Ik was zelfs bang dat ik mezelf iets aan zou doen wanneer ik alleen thuis zou zijn. Ik had mezelf totaal niet in de hand. Zwanger zijn was op dat moment mijn grootste angst, omdat je daarbij geen controle hebt over je lichaam en de baby. Tegelijkertijd was moeder worden mijn grootste wens.”
Lees ook
Marieke (35) had een kinderwens, maar ook extreme angst om over te geven
“Nadat ik op internet las dat een spiraaltje een angststoornis kan versterken, heb ik ‘m er begin 2015 uit laten halen. De volgende dag werd ik al anders wakker en een week daarna had ik nergens meer last van. Het verschil was ongelofelijk.”
“Toen het beter ging, wilden we meteen voor kinderen gaan. Ik kreeg eerst een miskraam, maar zelfs dat wakkerde de angststoornis niet aan. In september 2016 ben ik bevallen van een gezond meisje: Hazel. Ik had tijdens de zwangerschap nergens last van en vond het alleen maar super leuk.”
“Ik vond de zwangerschap zo fijn dat ik bij wijze van spreken drie weken later alweer zwanger wilde zijn. Na ongeveer elf maanden was ik opnieuw in verwachting, maar dat eindigde in mijn tweede miskraam. Deze keer viel het zwaar. De curretage die ik onderging was heel heftig, waardoor de angstgevoelens weer opkwamen. Toen ik eind maart 2018 weer zwanger bleek, was ik blij, maar ook meteen in paniek. Zou het wel goed gaan deze keer?”
“De zwangerschap voelde niet zoals bij Hazel. Vanaf zestien weken had ik veel last van mijn buik en die week kreeg ik een grote paniekaanval waar ik niet uitkwam. De volgende dag kon ik terecht op de POP-poli in het ziekenhuis, waar ze zwangeren met psychische klachten helpen. Vanaf dat moment kreeg ik drie soorten therapieën.”
“De paniekaanvallen gingen niet weg. Het is moeilijk uit te leggen, maar die aanvallen zijn zó rot. Ondertussen organiseerden we ook nog onze bruiloft. Het was een hectische periode waarin ik af en toe dacht: van mij hoeven die zwangerschap en bruiloft niet meer. Uiteindelijk is het wel een heel mooi huwelijk geworden en op goede momenten kon ik gelukkig wél even van de zwangerschap genieten.”
Foto: @baksteen_productions.
“Omdat ze dachten dat ik een placenta previa – een placenta die voor ‘de uitgang’ ligt – had, werd een keizersnede gepland op maandag 3 december. De donderdag ervoor kreeg ik al weeën. Deze werden in de nacht van zaterdag op zondag pas constanter en rond 5.00 uur waren we in het ziekenhuis.”
“Rond 8.30 uur had ik drie centimeter ontsluiting en vanaf dat moment een weeënstorm die niet meer wegging. De keizersnede werd uitgesteld door een andere spoedoperatie, maar ik kon echt niet meer. Mijn buik deed zoveel zeer. De bevalling van Hazel duurde 23 uur en daar kwam ik goed doorheen, maar dit was een andere pijn die ik echt niet aankon.”
“Tijdens de keizersnede bleek dat mijn blaas was vastgegroeid aan mijn buikvlies en baarmoeder. Daar kwam die andere pijn vandaan. Ik was in paniek en erg benauwd, maar op 2 december 2018 om 13.48 uur werd onze zoon Jones gezond geboren.”
“Ik had nog wel last van mijn buik, maar voelde me na afloop zoveel fijner. De zwangerschap was eindelijk achter de rug. Na twee dagen mochten we naar huis en toen is het twee weken geweldig gegaan. Jones deed het super goed en ook ik voelde me veel beter.”
“Na twee weken kreeg ik het uit het niets weer benauwd en tot op de dag van vandaag voel ik me niet goed. Ik snap echt niet waarom het terug is. Het is natuurlijk wel druk met twee kinderen, maar ik geniet juist van ze. Men zegt soms dat je negen maanden moet ‘ontzwangeren’. Ik hoop heel erg dat het daarna weer beter wordt.”
“Ik had net een heftige miskraam achter de rug en organiseerde een huwelijk tijdens deze zwangerschap. Achteraf gezien heb ik daarmee denk ik te veel hooi op mijn vork genomen. Ik zou andere vrouwen die een angststoornis hebben ook aanraden om er pas aan te beginnen als je in een rustige periode zit. Mijn eerste zwangerschap toont aan dat het wel echt goed kan gaan.”
Lees ook
Chrissy was de dag na haar bevalling getuige op de bruiloft van haar zus
“Tijdens mijn zwangerschap van Jones riep ik heel hard dat ik nooit meer een derde wilde, maar ik heb altijd van een groot gezin gedroomd. Voor nu ben ik heel blij met twee kinderen en is dat meer dan genoeg. Maar zwanger zijn en en moeder worden is ondanks alles het mooiste dat er is. Als je het echt wil, zou ik er voor gaan.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
