Zo snel groot

Een beetje melancholisch word ik wel. Want ach en wee, wat is het snel gegaan. Waar zijn toch die chubby babybuikjes om je gezicht in te drukken? Of die donzige bolletjes voorop de fiets, om aan te snuffelen? Nu het tieners worden, met pezige buiken en serieus grote fietsen, is het dus zover voor mijn tweeling: ze krijgen ieder een eigen telefoon.

Anders dan verwacht

Ooit, in een poging een deugdelijke opvoeder te zijn, spraken we dat af. Het had ons een fijn idee geleken dat ze bij een steeds zelfstandiger leven, wel bereikbaar zouden zijn. Inmiddels weet ik dat die hele bereikbaarheid ze geen bal interesseert. Dat is slechts het argument van ouders. Tenzij een band lek is, een bus niet rijdt of het met bakken uit de hemel komt. Want dan hangen ze poeslief aan de lijn met de moedertaxi. Maar verder nooit. Hun mobieltje is vooral om te gamen, SnapChatten, TikTokken, YouTuben en WhatsAppen. De high-tech mogelijkheid om gebeld te wórden, is een vrij onbekende mogelijkheid. Met geluid uit en batterij bíjna leeg, gaan ze buiten lekker zelfstandig lopen doen. Nou moe.

Lees ook
Blijft leuk: 6 x lollige en herkenbare WhatsAppgesprekken met jullie kinderen

Sluikreclame uit een moederhart

Maar wat mij betreft kleeft er ook een groot voordeel aan je kind met mobiel: WhatsAppen. Dáár zit ik me toch een potje op te verheugen. En natuurlijk niet in plaats van face-to-face praten, maar er bovenop. Als verdomd grappige aanvulling. Het gebeurt helaas niet vaak, maar als mijn twee oudsten hun moeder online ‘bezoeken’, geniet ik me suf. Binnenkort kan dat dus ook met m’n twee jongsten. Ook fijn op de dagen dat ze bij hun vader zijn. Ik kan me nu al verkneukelen om hun formulering en keuze voor bepaalde emoticons, foto’s en grapjes. Mijn infantiele hobby – stiekem filmpjes kijken van katten en guilty dogs – kan ik straks dankbaar delen met m’n dochter. M’n jongste zoon ga ik spammen met muziekfilmpjes. Live concerten met vette drumsolo’s, opdat ‘ie in godsnaam op muziekles blijft. Welja, zo ben ik. Sluikreclame uit een moederhart.

Lees ook
Maike weet hoe moeilijk honden soms op te voeden zijn: ‘Maar stroomstoten, serieus?’

Schattige taalfouten

En ik verheug me op hun taalfouten. Dat wil zeggen, op de foutjes die nu nog zoet zijn. Zoals fonetisch geschreven woorden. Want er zijn natuurlijk wel grenzen. Het gebruik van ‘me’ als bezittelijk voornaamwoord wordt hier in huis niet gedoogd en zal onherroepelijk leiden tot acute onterving. Maar dat lijkt me logisch.

Maike Jeuken (47) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen.
Voor LINDA.nl schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken