Alles achter je laten en op wereldreis gaan. Niet iedereen durft het, maar Mariska (45) en haar vriend Tjaart (51) hebben alle zeilen bijgezet om hun droom te verwezenlijken.
Letterlijk. Met hun samengestelde gezin zeilen ze momenteel de wereld over en pennen speciaal voor LINDA.reizen al hun avonturen neer.
Buren. We hebben ze allemaal. Met de een drink je graag een borrel. De ander kun je niet luchten of zien, omdat z’n hond/kat/cavia/muziek je nachtenlang wakker houdt. Op het water zijn die buren ook nooit ver weg. Je kunt niet even snel langs lopen voor een kopje suiker, maar verder gaat de vergelijking aardig op. De een heeft verstand van watermakers, de ander heeft nog tips over zeilvoering. En ook een ei, beetje melk en zelfs kopje suiker zijn altijd voorhanden. Ook al ken je elkaar niet of nauwelijks, juist omdat je allemaal over de aardbol zwerft, durf je elkaar sneller te vertrouwen. Hoe waar dat is, is ons de afgelopen week twee keer heel duidelijk geworden.
We hebben nog maar net onze tranen gedroogd na het afscheid van twee vrienden. Anderhalve week zijn ze bij ons op Guadeloupe aan boord geweest, mijn vriendinnen én buurvrouwen van Texel. Ik herinner me nog mijn verbaasde gil bij het telefoontje dat ze de tickets hadden geboekt. Ik ken ze nog maar een paar jaar, dus hoe bijzonder is het dat juist zij, beiden met drukke banen/eigen bedrijf én een groot gezin, ons komen opzoeken. Het zijn negen fantastische dagen, gevuld met zon, zee, zeilen en gezelligheid.
Om een beetje bij te komen de dag na hun vertrek, huren we een autootje om over het eiland te toeren. Het is al donker als we in de dinghy terugvaren naar onze boot. De kinderen hangen slaperig tegen ons aan en wijzelf turen in het donker naar ons toplichtje. Ver voor de plek waar we onze boot die ochtend hebben achtergelaten, zie ik het. Ik kijk opzij en zie ook al de schrik op Tjaarts gezicht: de Zouterik ligt niet meer op haar plek! Zonder iets aan de kinderen te laten merken, speuren we onrustig de baai af, op zoek naar onze tweemaster. Na een tijdje zien we ons huis dwars op de golven van de Caribische Zee drijven, al een behoorlijk stuk de baai uit.
De meisjes hebben inmiddels ook door dat er wat aan de hand is en zien een bijbootje naast ons schip en iemand aan boord. Het huilen staat ons nader dan het lachen. Eenmaal aan boord, begrijpen we uit het gebrekkige Frans van de Italiaanse Giorgio, die de wacht houdt op ons schip, dat ons anker is losgeslagen en dat onze boot is gaan driften. Met dinghy’s heeft hij samen met mede-schippers van een Australische en Nieuw-Zeelandse boot getracht onze 12 tonner (12.000 kilo!) op haar plek te houden. Toen dat niet lukte, hebben ze met het nodige duw- en trekwerk voorkomen dat de Zouterik andere schepen raakte op haar drift naar buiten.
Een snelle inspectieronde leert ons dat wonder boven wonder wij, noch de andere schepen, schade hebben opgelopen. Met de schrik in onze benen en twee huilende meisjes benedendeks, manoeuvreren we de Zouterik terug de drukke baai in en zoeken opnieuw een ankerplekje.
Lees ook
Mariska is met haar gezin op wereldreis: ‘Echte rust voelen we nauwelijks, behalve hier’
Na een slapeloze nacht kopen we de volgende ochtend de gebaksvitrine van de lokale boulangerie leeg en trakteren onze redders op koffie met taart. Onder hen ook de Nederlandse Paul en Monique. Met hen klikt het zo goed dat we de dagen daarna steeds samen eten en ervaringen uitwisselen. Zij zijn al 8 (!) jaar onderweg met hun Full Circle en brengen ons een zee aan ervaring en tips die wij, nog maar net aan het begin van onze reis, heel dankbaar accepteren.
Ik slaap de volgende nacht een stuk beter, in de wetenschap dat oude buren nog steeds vrienden zijn, tijdelijke buren onze boot hebben gered en onze nieuwe buren van de Full Circle ons de weg wijzen naar de toekomst.
Mariska en haar gezin volgen op hun zeilreis? Al haar verhalen vind je op Zouterik.com. Voor alle foto’s moet je hier zijn. En Linde vlogt hier over haar avonturen.
Meer van dit soort vrolijke berichten op je tijdlijn? Volg LINDA.reizen dan ook via Facebook.
