Een hogere functie

Toen ik vier jaar geleden bij dit bedrijf begon, voelde het meteen goed. Ik had leuke collega’s en we spraken – buiten het werk om – veel met elkaar af. Spelletjes, samen koken of met zijn allen naar een terrasje: je kan het zo gek niet bedenken. Toch miste ik iets, een bepaalde verdieping. Een maand later werd ik door mijn leidinggevende uitgenodigd voor een gesprek. Tijdens dat gesprek werd al snel duidelijk dat hij mij een hogere functie gunde.

Lees ook
Wat moet ik nu: ‘Ik ben verliefd op mijn beste vriendin´

Vreugde en twijfel

Naast de vreugde die ik door mijn hele lichaam voelde gaan, deed het me ook twijfelen. Dit zou namelijk betekenen dat ik zou worden overgeplaatst naar een andere afdeling. Toch greep ik deze kans met beide handen aan. Het gaf mij de uitdaging die ik miste en het betekende niet meteen het einde van alle vriendschappen die ik door de jaren heen had opgebouwd. Mijn oude collega’s zou ik in mijn vrije tijd nog gewoon blijven zien, nam ik mezelf voor.

Niet op mijn gemak

Mijn eerste dag was nou niet bepaald prettig te noemen. Vanaf het moment dat ik mijn nieuwe collega’s ontmoette, voelde ik mij totaal niet op mijn gemak. Ze deden niet hun best uitnodigend over te komen, wat de drempel alleen maar hoger legde. Ze stelden me geen vragen, voerden – zonder mij een blik waardig te gunnen – hun eigen gesprekken in de pauzes. Ik ben iemand die vrij gemakkelijk een gesprek aanknoopt en ik probeer – wat de omstandigheden ook zijn – altijd aardig te zijn. In deze situatie leek dat onmogelijk.

Reden van hun gedrag

Ik kwam er, via een andere collega, al vrij snel achter wat de precieze reden was van hun gedrag. Niet dat iets hun gedrag rechtvaardigt trouwens, maar dat terzijde. Een van hun geliefde collega’s was recentelijk ontslagen en onze leidinggevende koos mij als haar vervanger. In hun ogen kon niemand haar werkzaamheden op eenzelfde kundige manier uitvoeren. Het had niet uitgemaakt wie deze functie had gekregen, diegene was sowieso het mikpunt van hun plagerijen geworden.

Van buitensluiten naar pesten

Ik dacht in eerste instantie dat hun gedrag maar een paar dagen zou aanhouden. Niets bleek minder waar. Vanaf dag één heeft het zich alleen maar opgebouwd en is het buitensluiten overgegaan in pesten. Zo scheppen ze op over mijn voorganger en één van hen zegt zelfs dat ik deze functie beter niet had kunnen aannemen. Ik pak de werkzaamheden, in hun woorden, niet snel genoeg op en ik ben met mijn 32 jaar te onervaren om dit werk te kunnen doen. Het ergste vind ik dat ik constant het gevoel heb dat ik er niet bij hoor. Ik had echt niet gedacht dat dit op mijn leeftijd nog zou voorkomen.

Lees ook
Wat moet ik nu: ‘Ik kan de vriendin van mijn zoon niet uitstaan’

Niet langer veilig

Het heeft mij erg onzeker gemaakt en ik moet mezelf dwingen om de deur uit te gaan. Ik voel me niet langer veilig op mijn werk. Een plek die juist veilig en vertrouwd zou moeten aanvoelen, je breng er immers een groot deel van je leven door. Als ze zo doorgaan, maken ze me mentaal kapot. Ik heb hen er al meerdere keren, zonder succes, op gewezen. Mijn werkzaamheden doe ik met liefde, maar een goede sfeer is net zo belangrijk. Ik weet het allemaal even niet meer. Wat adviseren jullie mij?”

Oproep

Zit je zelf ook in een situatie waarin je het even niet meer weet? Mail je verhaal dan naar nieuws@lindanieuws.nl en laat je anoniem adviseren door andere LINDAnieuws-lezeressen.