Dinsdag voor de vakantie

“Het was dinsdag 20 juli 2004. Omdat het de laatste week voor de zomervakantie was, mochten we spelletjes mee naar school nemen. Terwijl ik aan het spelen was, kwamen mijn moeder en een collega van mijn vader de klas in.”

Babet met haar vader en moeder in mei 2004, vlak voor de val.

2. Wat er gebeurde

Ziekenhuis

“Ze vertelden dat ze naar het ziekenhuis gingen, want ‘papa was gevallen’. Mijn zus en ik gingen naar huis met opa en oma. Ik had door dat het serieus was en die avond zaten we aan de telefoon gekluisterd. Voor mijn gevoel werden we elk uur gebeld over wat mijn vader allemaal gebroken had.”

Het ongeluk

“Uiteindelijk bleek dat mijn vader van een elf meter hoge steiger was gevallen. Precies in het gat tussen de twee steigers waar hij zijn werkgever eerder voor gewaarschuwd had. Dat de steigers zijn val braken, heeft hem waarschijnlijk gered. Wel brak hij zijn schedel, oogkas, nek, schouder, arm en been en onderging hij meerdere spoedoperaties. Na twee dagen mocht ik bij hem op ziekenbezoek. Ik schrok erg van zijn uiterlijk en weet nog dat ik bang was om hem pijn te doen als ik hem aanraakte.”

Intensive Care

“Uiteindelijk bleek mijn vader ontzettend veel geluk te hebben gehad; hij had alles op precies de goede plekken gebroken. Na vier dagen op de Intensive Care en twee op de Medium Care mocht hij de zaal op. In totaal lag hij zes weken in het ziekenhuis en zes weken in het revalidatiecentrum, waar hij daarna ook nog veel naartoe moest. Ik ging vrijwel dagelijks op bezoek en voelde me schuldig als ik een keer niet kon. Gek genoeg heb ik ook mooie herinneringen aan die tijd, omdat veel familie en vrienden mij en mijn zus meenamen om – ter afleiding – leuke dingen te doen.”

Hersenletsel

“Mijn vader had niet ‘alleen’ botten gebroken. Het deel van zijn hersenen waarin zijn kortetermijngeheugen, empathie en coördinatie worden geregeld was onherstelbaar beschadigd. Hij kon ineens zes keer op een avond vragen wat we gingen eten en toen ik een keer huilend thuiskwam, ging hij tv-kijken alsof er niks aan de hand was. Ook kon hij ineens heel boos worden als ik druk was, terwijl ik altijd druk en onrustig ben geweest.”

Angsten

“Door het ongeluk ontwikkelde ik angsten, waar ik tot eind 2017 therapie voor heb gehad. Ik was vooral ontzettend bang om te vallen. Hierdoor had ik regelmatig paniekaanvallen. Als er ijs lag durfde ik niet naar buiten en ik was tijdens het fietsen als de dood dat mijn stuur in dat van een andere fiets zou haken. Daarbij was ik erg bang voor een brand of inbraak. Ik denk omdat mijn vader, toch de held voor een jong meisje, me niet meer kon beschermen. Wie zou me redden in zo’n situatie?”

3. Wat de toekomst brengt

Nu

“Met mijn vader gaat het naar omstandigheden goed. Hij loopt – al is het moeizaam – , rijdt auto en werkt. Voor buitenstaanders is er niks aan de hand, maar als je verder kijkt zie je meer. Onze woning is bijvoorbeeld op verschillende punten aangepast en hij heeft aangepaste spiegels in zijn auto. Ook is mijn vader snel moe en dat doet veel met zijn humeur. Ik woon nog thuis en je hoeft soms maar een vork te laten vallen en hij begint te vloeken.”

Geen tijd voor rouw

“We hebben nooit de man teruggekregen die mijn vader was. Mijn moeder zei een paar maanden na het ongeluk dat hij misschien beter had kunnen overlijden, omdat er dan ruimte was geweest om te rouwen. Nu worden we dagelijks met het ongeluk geconfronteerd. Het is een extreme uitspraak, maar ik begrijp haar wel. Natuurlijk zijn we blij dat mijn vader er nog is, maar de uitspraak geeft goed weer hoe lastig het voor een gezin is om zo’n ongeluk te verwerken.”

Trots

“Ik licht de moeilijke momenten er nu uit, maar mijn vader is ook nog steeds een heel gezellige man waar je hard mee kunt lachen. Het ongeluk heeft ons gezin sterker en hechter gemaakt. Ik ben daar super trots op; het had ons ook uit elkaar kunnen drijven. Ik ben nog steeds elke ‘dinsdag voor de zomervakantie’ bang dat er iets gaat gebeuren en uitzwaaien heeft bij ons een andere lading gekregen. Voor mijn moeder is dokter Diekerhof een soort held, omdat hij mijn vader na het ongeluk heeft geholpen. Wanneer we ergens heen gaan, krijgen we vaak te horen: ‘Als er iets gebeurt, wel dokter Diekerhof bellen hè!'”

Toekomst

“Ik hoop dat mijn vader nog lang veel kan doen. Ik kan me niet voorstellen dat hij (nu 55) in dit lichaam negentig wordt, dus we halen er alles uit wat erin zit. Ik fotografeer vaak op bruiloften en denk wel eens: zou het ooit zo mogen zijn dat mijn vader mij naar het altaar brengt? Hij zal door het hersenletsel sowieso niet emotioneel worden, maar ik hoop ontzettend dat ik zulke mooie momenten nog met mijn vader kan delen.”

Oproep

Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.