Lees ook
Mendy’s vader accepteerde zonder verzet zijn diagnose: ‘Ik wil niet gaan, maar ik kan wel gaan‘

Zoete inval
“Mijn moeder was de zorgzaamste vrouw die ik heb gekend. Ze stond voor iedereen klaar en toen mijn broers en ik nog thuis woonden was het altijd een zoete inval aan vrienden en vriendinnen die graag bij ons over de vloer kwamen. Ze toonde interesse en liet iedereen in zijn waarde. Wat haar ook bijzonder maakte was dat ze ontzettend kon genieten van kleine dingen: lekker eten samen, een wijntje drinken en oppassen op de kleinkinderen. De band met mijn moeder was heel hecht, we konden zo anderhalf uur aan de telefoon hangen en praten over koetjes en kalfjes.”

Succesvolle behandeling
“Groot was de schrik dan ook toen ze in 2010 werd geconfronteerd met een hersentumor. Vol goede moed stapte ze de behandelingen in, en die sloegen ook aan. Wat waren we blij; de tumor was weg. Tijdens de zwangerschap van mijn eerste dochter in 2012 waren we extra bewust van het feit dat ze dit mee mocht maken. Wat hebben we gewinkeld voor de baby en gepraat over hoe ze alles ervaren had, vroeger en nu.”

‘Dit was het’
“Helaas sloeg het noodlot in 2015 keihard toe: de tumor was terug en ontwikkelde zich zeer agressief. Wederom ging ze er vol voor, ze onderging alle behandelingen en liet het allemaal over zich heen komen. De behandeling leek aan te slaan, maar uiteindelijk bleek de tumor toch te groeien en kon ze niet meer behandeld worden. ‘Dit was het dan’, zei ze terwijl ze ons aankeek nadat we het slechte nieuws hadden gekregen. We voelden ons verslagen en vooral erg verdrietig.”

Zorgzame vrouw
“Het voelde zo oneerlijk. Ik was toen net een paar maanden zwanger van mijn tweede dochter. We hebben mijn moeder nog kunnen vertellen dat het weer een meisje zou worden. Ze wenste mijn vriend veel succes met al die meiden in huis. Ook toen was ze nog altijd de zorgzame vrouw die ik kende; ze vroeg me om goed op mezelf en mijn gezin te passen.”

Kusjes naar de hemel
“Het afscheid in de kerk en in het crematorium was prachtig. Het applaus in de kerk voor mijn lieve, bescheiden moeder klonk nog lang na in m’n oren. Met de muziek die ze mooi vond en met heel veel lieve woorden hebben we afscheid genomen. Mijn oudste dochter blies met haar bellenblaas wel duizend bellen de lucht in: als kusjes naar de hemel.”

Donkerbruine ogen
“3 februari is het twee jaar geleden dat ze overleed. Ik mis haar zorgzaamheid en gezelligheid ontzettend. Of even bellen met elkaar; het kan allemaal niet meer. Drie maanden na haar overlijden werd ze oma van mijn tweede dochter. Wat ik moeilijk vind is dat mijn dochters nooit een herinnering zullen hebben aan mijn moeder, terwijl ze zo belangrijk voor mij was. Gelukkig voelt het alsof ze altijd bij mij is. En als ik naar mijn jongste dochter kijk, weet ik wel van wie ze die prachtige donkerbruine ogen heeft.”

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.