Geschreven door Alexandra Vandenberghe, ter nagedachtenis aan Eric Vandenberghe (26-06-1933 – 02-08-2018).

Dementie

Drie weken geleden overleed mijn grootvader, Eric Vandenberghe. De laatste vijf jaar had hij te maken met ouderdomsdementie. Hij was omringd door een soort mist, waardoor hij niemand herkende en geen besef had van tijd en ruimte. Hij leefde in een wereld waarin het verleden vermengd werd met zijn eigen troebele gedachten. Dit proces was erg confronterend, zowel voor hem als voor ons. We zagen hem zijn zelfstandigheid en de grip op de realiteit verliezen. Zijn eigen frustratie werd groter en groter en voor zijn omgeving was het lastig hiermee om te gaan.

Humor

De dementie werd zichtbaar bij de kleine dingen, zoals het verliezen van zijn sleutelbos. Maar de dag dat ik vijf keer moesten herhalen dat ik zijn kleinkind was, kwam harder aan dan verwacht. Vaak heb ik mij afgevraagd hoe hij zich echt voelde en waar hij dan aan dacht. Die mist vond ik het moeilijkst voor hem, omdat wij er niks aan konden doen. Dat geeft een machteloos gevoel. Ik ben blijven proberen contact met hem te leggen. We probeerden ermee om te gaan met de nodige humor. Dat was ook het levensmotto van mijn opa: humor is broodnodig in het leven.

Wat je van beren leren kan

Dat gevoel voor humor en zijn liefde voor kattenkwaad, typeerde echt mijn opa. Mijn ouders werkten heel veel, dus ik ben praktisch opgegroeid bij mijn grootouders. Mijn opa was altijd in voor een grap. Als klein kind speelden we vaak Jungle Book: ik was Mowgli en hij Balou de Beer. Dan klom ik op zijn rug en weg waren we op avontuur. Zijn beste uitvinding was de chocoladeboom. Dan legde hij heerlijke chocolaatjes rond de kastanjeboom in hun tuin en vertelde hij aan mij en mijn neefjes en nichtjes dat de chocoladeboom zijn bladeren aan het verliezen was. We moesten snel gaan kijken en toen lag de tuin vol chocolade. Als hij begon over de chocoladeboom, wisten we: het wordt feest.

Typische persoonlijkheid

Vroeger had mijn opa samen met mijn oma een kroeg. Hij hield van plezier en van mensen om zich heen, maar tegelijk was hij ook best melancholisch. Altijd was er een deel dat leek te verlangen naar iets wat er niet echt was. Ik heb het nooit kunnen doorgronden en toen ik oud genoeg was om ernaar te vragen, was het al te laat. Maar ik begrijp het wel, want ik lijk op hem. ‘Twee typische Vandenberghes’ zei hij altijd. Een vat vol tegenstrijdigheden: avontuurlijk maar verlegen, sociaal en extravert maar geen nood om in het middelpunt van de belangstelling te staan, geen leider zijn maar toch gewoon je eigen ding willen doen.

Blijvende herinneringen

Ik geloof niet in de hemel, maar dat doet niet af aan het feit dat mijn opa altijd belangrijk voor mij zal blijven. Ik koester de herinnering dat hij samen met mijn oma achter de bar staat en biertjes inschenkt voor zijn klanten. En dat hij ’s middags mijn oma probeerde te plagen, puur omdat hij het kon. En dan telkens die fonkeling in zijn ogen als het hem lukte. Ik zal nog veel aan mijn opa denken, zowel bij de belangrijke momenten als bij de dagelijkse zaken. Als er bijvoorbeeld iemand om boter zal vragen, hoor ik zijn stem echoën in mijn hoofd: “Mariëtte, waar is de boter?”. In dat sappig West-Vlaams accent. En zoals Spinvis zingt: als ik aan de oevers van de tijd maar wat rondhang, dan zal ik deze herinneringen koesteren. Met zijn eeuwig typerend biertje in mijn hand, proost ik dan op hem.

Lees ook

Flora’s moeder overleed aan borstkanker: ‘Haar vechtlust was groot’

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.