Hilal (31) zou met haar kleuterklas op schoolreisje gaan, maar kreeg net voor vertrek een herseninfarct. Nu leert ze omgaan met de gevolgen van haar beroerte.
Door het maken van potten met een verhaal kan Hilal steeds beter praten over haar beperkingen.
Op 29 juni 2021 liep Hilal nietsvermoedend naar de school waar ze als kleuterjuf werkte. “Samen met een andere juf besprak ik de planning voor de dag. Tijdens ons gesprek merkte ik dat ik me opgejaagd voelde. Ik werd duizelig en voelde mezelf trillen. Uit paniek stond ik op, waarna ik tegen een pilaar aanliep. Mijn collega had toen door dat er iets niet klopte.”
“Toen ik op een tafel lag, viel me op dat ik mijn collega maar voor de helft zag. Zij belde ondertussen de ambulance en mijn man. Het ambulanceteam stelde me een aantal vragen en concludeerde dat ik volledig bij bewustzijn was. Ze dachten dat ik een migraine-aanval had, maar besloten toch om het te laten checken in het ziekenhuis. Daar waren de artsen bezorgd omdat mijn zicht nog niet terug was.”
“Uit de scans in het ziekenhuis bleek dat ik een herseninfarct had gehad. Mijn familie was aan het huilen, maar ik wist helemaal niet wat een herseninfarct inhield. Pas toen de arts vroeg om toestemming voor bloedverdunners vroeg ik met een klein stemmetje of ik eerst even mocht huilen. ‘Natuurlijk’, zei hij, maar ik kon amper twee tranen wegpinken.”
Sidney (21) heeft epilepsie: 'Ik wil niet horen hoe ik eruit zie tijdens mijn aanval'
Toen Hilal weer naar huis mocht, merkte ze pas wat voor impact de beroerte heeft gehad. “Twee gedeeltes van mijn hersenen zijn beschadigd. Daardoor kan ik maar voor de helft zien en werkt het filtertje dat prikkels tegenhoudt in mijn hersenen niet meer. Ik kan overprikkeld raken door de kleinste dingen. Denk aan geuren, warmte, wind, emoties, luisteren naar iemand, gesprekken voeren of zelfs het besef dat ik zit of sta. In gesprekken kon ik daarom niet meer normaal luisteren en had ik ineens het gevoel dat ik wilde vluchten.”
“Ik heb echt moeten uitvinden hoe ik met die overprikkeling kon omgaan. Ik draag nu altijd een noise-cancelling koptelefoon en heb kneedgum bij me. Dat kneden helpt om prikkels te dempen, omdat ik tegelijkertijd met iets anders bezig ben. Maar ik durf nog steeds niet alleen naar buiten.”
“Ik ben vooral bang dat ik halverwege een wandeling overprikkeld raak. Als ik echt overprikkeld ben, kan ik helemaal niks en moet ik in een donkere kamer liggen totdat het gevoel wegtrekt. Mijn man heeft me weleens naar huis moeten tillen. Ik moet er niet aan denken dat me dat alleen was overkomen, om nog maar te zwijgen over mijn beperkte zicht. Wandelen met mijn man stelt me juist gerust. Hij is het afgelopen jaar mijn steun en toeverlaat geweest.”
“Ik heb moeite met grenzen aangeven. Je ziet aan mij niet dat ik beperkt ben. Dat maakt het lastig om mijn beperkingen te accepteren en er goed mee om te gaan. Ik moet aan iedereen vertellen wat er aan de hand is, maar wil mezelf niet als slachtoffer neerzetten. Die balans heb ik nog niet gevonden.”
“Ik was altijd iemand met een overvolle agenda en moet er nog steeds weleens aan wennen dat dat niet meer kan. Als ik met vriendinnen ben, sloof ik me uit en denk ik dat ik alle prikkels aankan. Mijn man zet me dan even op mijn plek, want hij weet dat ik anders de volgende dag niks kan.”
Elah (25) viel door gastric bypass binnen 3 maanden 27 kilo af: 'Ik geniet nu minder van eten'
Als gevolg van haar herseninfarct kan Hilal niet meer als kleuterjuf aan het werk. “Ik focus me nu op revalideren, al wil ik nog steeds zo veel meer doen dan ik eigenlijk aankan. Daarom ben ik allemaal verschillende hobby’s gaan proberen, waaronder pottenbakken.”
“Iemand die ik via-via ken heeft thuis een eigen pottenbakkerij en bood me aan om een keer samen te kleien. Een keer in de twee weken ging ik bij haar oefenen met pottenbakken. Dat werkte therapeutisch. Als ik aan het kleien was, vergat ik alles even.”
Tekst gaat verder onder de post.
Â
Dit bericht op Instagram bekijkenÂ
“Ik raakte verslaafd aan het proces van het pottenbakken, keek uit naar de momenten dat het uit de oven kwam en kon niet wachten om verder te werken aan mijn creaties. Daarom besloten mijn man en mijn vriendinnen me een eigen draaischijf te geven. Nu zit ik wekelijks bij mijn ouders in de tuin te kleien.”
“Een paar jaar geleden vond ik een pakketje op straat. Het was een klein cadeautje met een kaartje waar de naam van een Facebook-groep op stond. De mensen in die groep lieten regelmatig cadeaus op straat achter voor de gelukkige vinder. Ik raakte geĂŻnspireerd door dit idee en begon potjes met een kaartje achter te laten.”
“Op het kaartje staat kort mijn verhaal en de naam van mijn Instagram-account. Ik kreeg megaveel lieve reacties van de mensen die mijn potten hadden gevonden. Dat gaf me een positieve boost. Ik heb eindelijk een manier gevonden waarop ik mijn verhaal durf te delen.”
Tekst gaat verder onder de post.
Â
Dit bericht op Instagram bekijkenÂ
“Voor nu leef ik in het moment en geniet ik van alle positieve dingen die er om me heen gebeuren. Over de toekomst weet ik nog maar weinig. Ik heb geen idee of ik later kinderen kan krijgen, weer juf kan worden of ĂŒberhaupt gezond blijf. Wel durf ik te dromen. Ik wil bijvoorbeeld heel graag een boek schrijven over mijn verhaal, met de aantekeningen die ik vanaf dag Ă©Ă©n heb gemaakt.”
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.meiden in juni 2022.
Cait (15) verloor vinger nadat ze met ring bleef haken: 'Hij hing nog aan het hek'
