“In 2006 was ik 24 en had een vriend met wie ik gelukkig was. Dat wil zeggen: ik was dol op hem, maar ik had altijd het gevoel dat ik net iets meer van hem hield dan andersom. Ik werkte in die tijd in de zorg en vooral tijdens de nachtdiensten zijn de contacten daar tussen collega’s behoorlijk diepgaand en komen veel privéonderwerpen ter sprake. ‘Ben je wel echt gelukkig?’, vroegen we dan bijvoorbeeld aan elkaar. Een mannelijke collega wist mij ervan te overtuigen dat ik een beter iemand verdiende dan mijn vriend. Dat verraste me, mijn vriend en ik waren al vijf jaar samen – als ik me hecht aan iemand doe ik dat voor de volle honderd procent. Maar het klopte dat ik genoeg had van alle wispelturigheid binnen die relatie, van het ‘niet met en niet zonder elkaar kunnen leven’, ik wilde rust in mijn leven en dat bood die collega.
Na maanden van praten volgde de eerste zoen. Eindelijk leek ik iemand te hebben gevonden die solide en stabiel was, met wie ik een toekomst kon opbouwen. Ook al had hij gezegd dat-ie zijn vorige vriendin na elf jaar van de ene op de andere dag had verlaten, ik zag geen rode vlaggen. Sterker: ik wist zeker dat deze relatie nog mooier en volwassener zou worden dan die ervoor. Het enige wat ik zei, was: ‘Waag het niet zomaar bij mij weg te gaan.’ Ik stond op het punt een huis te kopen met mijn vriend, maar dat cancelde ik; een halfjaar later kocht ik een huis met deze nieuwe man. Toen hij me een paar jaar later ten huwelijk vroeg in Venetië, dacht ik heel even: zou mijn eerste lief mij ook op deze manier hebben gevraagd? Daarna zei ik ja.
Ik was verliefd en moest dus gelukkig zijn. Met mijn eerste vriend kon het soms enorm clashen, maar dan maakten we het daarna weer spetterend goed. Deze man, de toekomstige vader van mijn twee kinderen, kon na een ruzie soms drie dagen lang zwijgen. Zijn jeugd was niet makkelijk geweest. Toen hij drie was, verdronk zijn vader. Ook was hij als kind mishandeld. ‘Dat heeft me sterk gemaakt’, zei hij weleens, en ik geloofde hem. Zelf had ik nooit iets groots meegemaakt, de breuk met mijn jeugdliefde was mijn grootste life event. Natuurlijk waren er momenten dat ik me afvroeg of we wel bij elkaar pasten. Maar het was ook fijn, we hadden prachtige jaren, er kwamen twee kinderen, de vakanties waren altijd heel gezellig, we hadden veel vrienden over de vloer en tot de laatste dag waren we intiem. Ook al bleek al snel dat ik avontuurlijker in bed was dan hij. Vrijen was wat hem betreft iets wat altijd in de avond en in bed moest plaatsvinden. Beetje preuts.
Op een dag, onze jongste was acht maanden, besloot ik pannenkoeken te gaan bakken. Mijn man zat achter me op de bank, zijn telefoon lag op het aanrecht. Ik zag een berichtje binnenkomen en ik wilde het hem voorlezen zodat hij niet hoefde op te staan. Maar op het moment dat ik het opende, zag ik een foto van een gemeenschappelijke collega, in lingerie. Ik aarzelde, scrolde terug in hun geschiedenis, en zag een selfie van mijn man in onderbroek. Alles net gestuurd, kennelijk in de uren dat ik met de kinderen in het zwembad was en hij had gezegd dat hij zich te moe voelde om mee te gaan. Ik zette het gas uit, rende met zijn telefoon naar de slaapkamer en las een reeks pikante berichtjes. Wat betekende dit? Mijn man was altijd fel tegen vreemdgaan. Maar hoe zat het nu met zijn morele kompas? ‘Het is niks’, zei hij. ‘We waren een beetje aan het dollen als collega’s onder elkaar, dat ken je toch?’ Nee, eerlijk gezegd niet. Maar als trouwe ziel was ik best in staat me erover heen te zetten. We waren als een vaas die altijd in een vitrine had gestaan en ineens in duizend stukken brak. Een ­huwelijk kan je niet behoeden voor schrammen en ­beschadigingen, dat begreep ik wel, we moesten de vaas lijmen en misschien zou-ie er wel steviger van worden, dacht ik optimistisch.

Maar twee jaar later gebeurde er opnieuw iets opmerkelijks. Weer zag ik op zijn telefoon een berichtje oplichten, dit keer van ene Hot en Spicy. Zonder die eerste ervaring had ik misschien nog gedacht dat het om een chips-smaak ging, maar nu was ik gewaarschuwd. Wijs geworden, had hij dit keer alle voorgaande berichten gewist. Ik appte de afzender. ‘Wis jij ook al onze gesprekken?’, schreef ik. ‘Ja,’ was het antwoord, ‘maar gelukkig werkt mijn geheugen heel goed.’ Aha, dacht ik, betrapt. Ik probeerde het gesprek nog wat te rekken maar het werd een beetje stil aan de andere kant. Toen heb ik haar gebeld en verteld wie ik was. Ze schrok, ze bleek een psychologe, ook al van zijn werk. Ze was zelf ook getrouwd, had kinderen.‘Het stelde niks voor’, zei ze. Het was begonnen op een teamuitje, ze waren blijven plakken in een café en zochten spanning. Ze beloofde afstand te nemen; mij leek het tijd voor relatietherapie. Maar geconfronteerd met dit heterdaadje, wilde mijn man liever eerst zelf in therapie. Daar ontdekte hij dat hij tijdens zijn gekwelde jeugd had geleerd om te pleasen en dat hij een groot hechtingsprobleem had. ‘Ben je wel de juiste vrouw getrouwd?’ had de therapeut nog gevraagd. Hij begon te twijfelen. Aan alles: aan zijn werk, of-ie wel gelukkig was. Hij ging naar de VS om daar de vrienden van zijn vader op te zoeken die met hem in de boot zaten toen die omsloeg. Vanaf dat moment zijn we steeds verder van elkaar ­verwijderd geraakt. Hij kwam boos terug: ik had hem niet genoeg hartjes geappt toen hij daar was, niet vaak genoeg gezegd dat ik hem miste. ‘Waar heb je het over?’, vroeg ik, ‘we zijn al zestien jaar samen en hebben bovendien iedere dag gefacetimed.’ Maar achteraf bleek hij gewoon op zoek naar argumenten om bij me weg te gaan.
Toch gingen we nog samen naar Turkije, waar we elke avond hand in hand over het strand liepen en elke avond tegen elkaar zeiden: ‘Jij bent mijn allessie.’ Tot ik voelde dat hij langzaam uitzoomde. Zes weken later, toen ik de tassen pakte voor een familieweekend, vond ik de bon van een dagje sauna met daarop de entreeprijs voor twee personen. Toen ik hem die liet zien, zei hij dat hij opgelucht was dat ik de bon gevonden had. Want hij had iemand leren kennen, en: ‘Er zit gevoel bij.’ Diezelfde dag, toen de kinderen uit school kwamen, zei hij: ‘Papa en mama gaan uit elkaar.’ Ze dachten dat hij een grapje maakte. Maar nee, verduidelijkte hij nog eens: papa heeft kriebels voor iemand anders. Toen huilden ze. Nu, precies één jaar later, denk ik: wie was hij nou echt? Met wie was ik eigenlijk getrouwd? De man die me adoreerde of de man die niet tot liefde in staat was? Ik heb het nog lang niet verwerkt allemaal, zijn grilligheid en leugenachtigheid hebben me flink beschadigd. Het zal nog wel even duren voor ik daar overheen ben. De stabiliteit in ons huwelijk bleek een illusie. Ik zal bovendien moeten accepteren dat mijn kinderen mede worden opgevoed door iemand die slechts twaalf jaar ouder is dan mijn dochter. Ze hebben het al over een nieuwe baby.” •