“Als puber had ik al een enorme hekel aan verkering. Ik kon meisjes genoeg krijgen, maar voelde niks voor dat vaste gedoe. Ik denk dat ik toen mijn vrijheid al wilde bewaken, al dacht ik in die tijd nog niet in dat soort termen. Uiteindelijk ben ik toch getrouwd, veel te jong, ik was 22. Mijn vrouw was koel en afstandelijk, het leek of ze overal haar schouders over ophaalde, ik voelde geen enkele geborgenheid. Ik kon nooit achter haar façade kijken, ze durfde nooit haar kwetsbaarheid te laten zien. Soms – als we in het weekend niets hadden afgesproken met vrienden – fietste ik op vrijdagmiddag met zweet op het voorhoofd van mijn werk naar huis. Ik vond het zo beklemmend, dat we alleen elkaar hadden en dat dit het was. Ik wilde méér, maar ik was opgevoed met het idee: je hebt één vrouw en die ben je trouw.

We zijn voor de kinderen bij elkaar gebleven. Als we die niet hadden gehad, was ik jaren eerder vertrokken. Mijn zoon en dochter zijn nu twintig en achttien. Vier jaar geleden zijn mijn vrouw en ik gescheiden.

Na mijn scheiding heb ik een paar vaste relaties gehad die steeds een maand of elf, twaalf duurden. Bij elke vrouw werd ik na verloop van tijd onrustig en tobberig. Altijd die gedachte: is dit het nou? Ik ben nog even bang geweest dat het een kwestie was van bindingsangst. Maar dat is het niet. Ik kan oprecht van een vrouw houden, maar vind het gewoon benauwend om een monogaam leven te leiden.

Toen ik thuis kwam te zitten met een burn-out, kwam ik bij een psycholoog terecht. Ik moest en zou erachter komen wat er met mij aan de hand was. Uit onze gesprekken bleek al snel dat ik mijn hele leven lang de behoeften en wensen van andere mensen vóór die van mij had geplaatst. Ik had nooit nee gezegd, nooit gedaan wat ik zelf wilde. De psycholoog zei: ‘Het wordt de hoogste tijd dat je erachter komt waar je zélf naar verlangt.’

Dat wist ik al snel: ik wilde spanning en avontuur buiten mijn vaste relatie. Op een dag heb ik diep ademgehaald en de moed opgebracht dat aan mijn toenmalige vriendin op te biechten. Zij vond het niet leuk om te horen, begreep er niets van, maar heeft toch besloten samen met mij het avontuur aan te gaan. We spraken af dat ik een paar avonden per week alle vrijheid zou nemen om te doen wat ik wilde.

Toen ik daarna via internet een paar vrouwen leerde kennen, vond ik het allemaal reuze spannend. Ik was niet alleen op zoek naar seks, ik wilde gewoon méér dan huisje-boompje-beestje. Met sommige vrouwen raakte ik alleen maar bevriend, met andere kreeg ik een seksuele relatie. Het was heerlijk zo mijn gang te kunnen gaan. Me voor het eerst in mijn leven vrij te voelen.

Toen ik na twee, drie maanden iets had met vier vrouwen tegelijkertijd, kon mijn vaste vriendin er niet meer tegen. Ze bleef maar vragen stellen: Wat deed ik precies met die andere vrouwen? Waar? Hoe? Ik zei: ‘Wil je dat wel weten? Is het niet genoeg dat ik niet tegen je lieg en niets stiekems doe?’

Ik hield zielsveel van haar. Ik was niet op zoek naar een betere, leukere vrouw. Ik voelde me geborgen, op mijn gemak, we hadden dezelfde interesses. Ik wilde haar absoluut niet kwijt. Het ging me louter om de spanning van het jagen.

Helaas, mijn vriendin ging eraan onderdoor. Ze kon simpelweg niet tegen mijn manier van leven. Omdat ik het waardeerde dat zij zo haar best deed mij te begrijpen, wilde ik haar ook tegemoetkomen. We spraken af dat ik een tijdje monogaam zou leven om te kijken of het op die manier toch zou lukken onze relatie te redden. Nee dus. Na drie maanden begon de onrust bij mij opnieuw en hebben we er tot mijn grote spijt een punt achter gezet.”

Ik bezocht datingsites. Plaatste advertenties: ‘Ik ben op zoek naar een spannend contact.’ Inmiddels heb ik acht vriendinnen. Met de een heb ik een fantastische seksuele relatie, met de ander ga ik een avond naar de sauna, met de volgende ga ik naar de film of een concert. Als we daarna vrijen, hebben we allebei een heerlijke avond gehad.

Ik heb ook een vriendin met wie het in het begin seksueel prima klikte, maar die ik uiteindelijk niet meer zo aantrekkelijk vond. Ik heb het haar eerlijk verteld. We zien elkaar nog steeds, doen samen leuke dingen, maar vrijen niet meer. Dat kan ook: ik geniet van haar inspirerende vriendschap.

Als ik een vrouw ontmoet, wil ik dat ze er lekker uitziet én een boeiende persoonlijkheid heeft. Het zit in de combinatie van die twee dingen. En van tevoren stel ik duidelijke grenzen: ik wil geen exclusieve relatie en als een vrouw gaat zeuren, stop ik ermee. Daar heb ik geen zin meer in. Ik leef niet als de meeste andere mensen, ik word alleen maar gelukkig als je mij mijn vrijheid gunt.

Misschien lijkt het nu of ik alle macht naar me toe trek. Aan de touwtjes trek in een relatie. Degene ben die de spelregels bepaalt. Toch is dat niet zo. Ik hecht juist aan gelijkwaardigheid. Voor mijn acht vriendinnen voel ik allemaal iets bijzonders.

Gelukkig zijn er genoeg vrouwen die mijn levenswijze prima vinden. Soms vinden ze het zelf ook fijn meerdere liefdesrelaties te hebben. De een is getrouwd, de ander gescheiden en helemaal niet op zoek naar een man die bij haar in wil trekken, de derde wil alleen maar leuke dingen met me doen en verder niets.

Soms zeggen mensen: ‘Je loopt gewoon je pik achterna.’ Of: ‘Jij hebt wel een héél lange midlifecrisis.’ Maar de mensen die van me houden, proberen het te begrijpen. Die zijn blij dat het nu zo goed met me gaat. Mijn kinderen weten wel dat ik met verschillende vrouwen omga, maar ik heb ze niet verteld hoe het precies in elkaar steekt. Dat vind ik nergens voor nodig.

Natuurlijk vraag me nog steeds wel eens af: is dit het nou? Aan mijn manier van leven kleven ook nadelen. Soms wordt een vriendin verliefd op een ander en moeten we afscheid nemen. Soms ben ik bang dat het me veel te veel om het jagen gaat, om het spel, het avontuur van het nieuwe. Hoe dan ook: voor het eerst in mijn leven doe ik wat ik zelf wil. En ik weet één ding zeker: er bestaat niet één levenswijze die honderd procent gelukkig maakt.”•