‘Een mens is wat hij eet’. Klopt dat, Leco?
“Daar geloof ik heilig in. Van goed eten word je knap. Je ziet het ook aan de huid als mensen goed voor zichzelf zorgen, en aan de sprankeling in hun ogen. Geluk zit niet in een potje. Ik kan er alles opsmeren, maar als iemand strontongelukkig is, kan ik de allermooiste make-up aanbrengen en wordt het alsnog niks. De beautyidealen die tegenwoordig vaak worden geschetst, zijn onrealistisch. Ik heb zelf een dochter van zeventien die ik op een zo gezond mogelijke manier naar de volwassenheid wil begeleiden. Dus kom bij mij niet aan met de kaasschaafkaak of een Kardashiankont.”

Ben je zelf een goede kok?
“Ik kook nooit, dat komt omdat ik heel lange dagen maak. Ik heb het koken nooit ontwikkeld. Vroeger had ik in mijn appartement niet eens een keuken – ik maakte er liever een bibliotheek of een gezellige lounge van, ik at toch altijd buiten de deur. Maar mijn overleden partner Rob, waar ik twintig jaar gelukkig mee was, kookte de sterren van de hemel. En Carlos, mijn huidige vriend, vindt het ook erg leuk om te doen. Hij wordt er steeds beter in.”

Een huis zonder keuken, zó ongezellig.
“Ik zal het je nog sterker vertellen. Als ik ooit nog een nieuw huis ga bouwen, maak ik er een waanzinnig mooie industriële keuken in, van alle gemakken voorzien. Ik laat een luik in de muur plaatsen, zoals je ziet bij die prachtige Parijse appartementen uit de film Les Femmes du 6e étage van Philippe le Guay. Ga je eten, schuif je het luik open, pak je je bord en schuif je het weer dicht. Dat vind ik mooi. Ik wil gewoon niet kijken naar iemand die staat te sloven boven de pannen met het zweet op het voorhoofd. Ik hou niet van rommel en ik hou niet van luchtjes. Ik ben een estheet. Een pan op tafel vind ik onbestaanbaar.”