TJA, JEE, HOELANG KENNEN WIJ ELKAAR AL, MIJN VRIEND FER EN IK? Was het de zomer van 1985 of ’86? Ik weet het niet meer precies. Vijftien was ik denk ik, op vakantie met mijn ouders in Brabant. op een camping verderop stonden leuke jongens met wie we gingen zwemmen, dansen en een beetje zoenen. Eén jongen was intrigerend knap, met het woord stout en fout op zijn voorhoofd. Uiteraard viel ik als een blok voor hem. Een zomer later zagen we elkaar weer en we kregen serieus wat, maar meer dan een vakantieliefde is het nooit geworden. op een gekke wijze kwamen we elkaar later af en toe tegen in Amsterdam. die ontmoetingen eindigden regelmatig in een stiekeme vrijpartij, want een van ons zat altijd wel in een relatie. Uiteindelijk was Ferry op mijn bruiloft en kwam hij op kraambezoek na de geboorte van mijn dochter. we waren een soort friends forever, zonder veel contact. Later gingen we af en toe uit eten. er was minder connectie, Ferry moest altijd nog iets doen of even bellen, maar uiteindelijk konden we of lekker praten of enorm lachen. er gebeurden wel dingen die ik raar vond, maar dat wuifde ik altijd weg. Fer was en is voor mij een goedzak. Toen ik zeven jaar geleden met mijn verloofde een prachtig huis met een enorme schuur kocht, kwamen we elkaar niet lang daarna weer tegen op een feest van een vriend. Ik vertelde enthousiast over mijn nieuwe huis en de enorme verbouwing die ons te wachten stond.

“Laat mij die verbouwing nou doen”, zei Fer. “Ik gebruik je schuur een paar maanden als opslag en als het klaar is, bel ik je. Ik doe da graag, want ik houw van oe.” Zo gezegd, zo gedaan. de verbouwing verliep gestaag, al duurde het allemaal wel maanden langer en stonden er soms iets te veel witte busjes in plaats van bouwmateriaal op de oprit. Maar ach, die brabo’s, die doen het op hun eigen manier. Toen mijn financiering een beetje misliep, was dat ook geen probleem voor Ferry, zijn geldmannetje kon dat wel even regelen. heerlijk, zo’n vriend.

Twee maanden geleden kwam ik Ferry weer tegen, heel gezellig. Ik vertelde hoe gelukkig ik was met ons huis, hij dat hij een nieuw bedrijf was begonnen (al begrijp ik nog steeds niet wat precies). Of ik ‘effekes’ iets voor hem kon doen? Ik maakte toch boekjes? Of hij niet zijn eigen boekje kon krijgen, vroeg-ie. Met zijn eigen Daantje erin, iets met kleren en mooie foto’s. Ik heb hem goed uitgelegd dat ik dat niet zomaar kon regelen. Dat zoiets kostbaar is om te maken, en ik het uiteraard eerst met mijn collega’s moest overleggen. “Schatje, da doede gij toch wel voor mij”, zei Ferry, terwijl hij me indringend aankeek. En toen: “Iets anders, Kaatje. Had je al gehoord dat mijn geldmannetje is opgepakt in Zweden? Diezelfde man die voor jou alles zo snel en handig had geregeld.” Ferry mompelde nog iets over ‘overgedragen aan de Nederlandse politie’ en ‘geven van informatie voor strafvermindering’. Nou ja, dat loopt vast allemaal wel los. In ieder geval: hier is FERRY. Als eerbetoon aan mijn lieve vriend.•

Alles in deze uitgave is ontsproten aan het brein van de makers van FERRY. Niets, maar dan ook niets berust op waarheid. Hooguit de waarheid van Ferry Bouman, zijn familie, vrienden en vijanden.