Het is helemaal geen leuke tijd om een heteroman te zijn. Dat weten ze zelf ook wel, want sinds#metoo worden ze na ééuwen alleenheerschappij opeens geconfronteerd met tegenspraak en klachten over hun gedrag. Da’s wennen, hoor, als niemand je fratsen meer waardeert en vrouwen meteen ‘mansplaining!’ roepen als je ze iets probeert uit te leggen. En het komt nog eens bovenop een trend die al langer gaande was, namelijk dat van de man ook wordt verwacht dat hij een fatsoenlijk deel van de opvoeding en het huishouden op zich neemt. En nu écht. Niet de coole dingen, zoals een kind leren fietsen en het gras maaien, nee, het serieuze werk (voorheen: vrouwenwerk). een aanrecht schoonmaken, haren vlechten, de emoties van je kind doorgronden, pluis uit de droger vissen. Een deel van de mannen mokt daar nogal over en zet de hakken in het zand, die groep moet gewoon nog even uitsterven. Een ander deel ziet er warempel vooruitgang in en doet z’n best. Die draaien wasjes en kunnen een bed verschonen. de groep van mijn zoontje heeft dit jaar zelfs een klassenvader. een ­zeldzaamheid, maar nog niet zo bijzonder als die keer dat er bij het luizenpluizen ook een vader op kwam draven. Een man! Het werd veelvuldig gefotografeerd en gedeeld in de klassenapp. Ach wat waren we trots toen de verbijstering een beetje was gezakt. Dus we komen er wel, ooit. Omdat die goeierds toch nog een beetje in het verdomhoekje zitten, wil ik graag een keer de loep des oordeels niet boven de man houden, maar boven onszelf. Onlangs werd ik namelijk – overigens niet voor het eerst – geconfronteerd met een verlammende tekortkoming van vrouwen, een handicap die zo tergend irritant en zo mensonterend is, dat het een wonder is dat al die mannen überhaupt niet al ergens in de Neanderthalertijd moedeloos de harige armpoten in de lucht hebben gegooid, láát ook maar dachten, en volledig en voorgoed op ons zijn afgeknapt.

Die eigenschap is: de kunst van het micromanagen. Een kantoorterm die verwijst naar bazen die hun ‘ondergeschikten’ extreem op de vingers kijken en controleren. Maar wij kunnen er ook wat van, godallemachtig. Ik zat namelijk in de tuin van mijn broer op het stoepje te kijken hoe hij de planten aan het sproeien was. Dat doet hij graag, het is zijn zen-moment van de week, die jongen (eentje van de goeden, ik zeg het er maar bij) werkt tachtig uur per week en heeft zijn ontspanning hard nodig. Ik hoorde mezelf opeens zeggen: “je moet de planten niet van boven besproeien, maar bij de wortels. Anders is het zinloos.” de een herkent daar misschien een handige tip in, maar hij hoorde terecht onze moeder en zei dus: “ja, ma.”ik wilde iets terug snibben, want ik ben nog net niet oud genoeg om me te verzoenen met mama-vergelijkingen, ook al weet ik heus wel dat ik op haar lijk, maar ik zag mezelf daar zitten, op dat stoepje, zijn tevreden rust verstorend en dacht: verdomd. mijn moeder is, samen met het merendeel van alle andere moeders (mezelf incluis), wereldkampioen micromanagen. Mijn broer en ik zijn opgegroeid onder een eeuwige douche van ‘suggesties’, ‘tips’ en ‘aanwijzingen’, qua onderwerp variërend van onze partnerkeuze en “heb je je paspoort al verlengd?” tot verstandig schoeisel en “goh, snijd jij je paprika zó?”. Dat stopte niet toen wij haar nest verlieten. vorige week nog begaf mijn droger het en kon onze moeder haar onderzoek (want dat doet ze altijd, de tips zijn geen losse flodders) starten. de appjes kwamen diezelfde dag nog binnen: ‘ik heb een heerlijke droger, ik zou die nemen als ik jou was.’ en: ‘hij is a+++’ en ‘als beste getest door de consumenten­bond.’ ze had ook al uitgezocht waar ik ’m qua bezorgkosten het beste kon bestellen (met screenshot) plus nog een foto van haar eigen droger, voor de zekerheid. Zelf dacht ik meer aan een ­goedkopere droger, a++ was ook prima, maar daar kwam al de link naar het vollédige onderzoek van de consumentenbond. Mijn broer ­ontspringt de dans ook niet, noch mijn vader en dat geldt voor een aanzienlijk deel van de broers, vaders, zonen, overige mannen en partners die we óók graag bemoederen (vrouwen zijn niet zielig want die geven deze superkracht aan elkaar door, waarmee ze in ieder geval thuis wél de baas zijn). dit was niet de eerste keer dat ik me achter de oren krabde. In mijn autobiografische boek doet sneeuw pijn heb ik er een heel hoofdstuk aan gewijd, met daarin een scène waarvoor ik me nog steeds diep schaam: ik sta tegen de badkamerdeur geleund en sla Jean gade. Ik hoor mezelf zeggen: ‘zou je je tanden niet wat minder hard poetsen? Er zit geen roest op.’ Ik kan mezelf wel slaan. Hier sta ik, doelloos omdat ik mijn eigen tanden al záchtjes heb gepoetst, commentaar te leveren op een man van 45. ‘Sorry!’ roep ik, maar nu is hij gel in zijn haar aan het doen en dat kan hij ook al niet normaal. Bemoei je er niet mee, denk ik, maar ik kan het niet helpen: ‘hoezo slá je het erin? Je moet die krullen juist opfluffen.’ Zelf heb ik steil haar.‘ hm?’ Jean heeft er geen last van, hij heeft ook een moeder en meandert op dit soort momenten simpelweg naar een stil stukje in zijn hoofd, een plek zonder vrouwen en hun commentaar. Verschríkkelijk. Verschrikkelijk van mij en verschrikkelijk dat mannen hieraan gewend zijn omdat ze het met de paplepel ingegoten krijgen (uiteraard met kleine slokjes, “niet zo gulzig”, tussendoor even laten boeren, daarna keurig het mondje afgeveegd). Ik doe het ook bij mijn eigen zoon. “Zou je niet die blauwe gympen aantrekken? Die witte worden vies met dit weer.” Of: “kom jongens, even zitten, sorry tegen elkaar zeggen en het uitpraten”, als de ruzie met een vriendje amper is begonnen. “Eerst de randjes van de puzzel, schatje, daarna pas invullen.” Alles véél te veel uitleggen in plaats van ’m gewoon iets zelf te laten leren. Hem zijn regenjas laten aantrekken omdat het misschien over een paar uur wat gaat druppelen. Láát dat kind, denk ik tussendoor, zo wordt-ie later een hulpeloze drol, maar ik kan het niet laten en weet toch wel dat hij ooit zijn eigen micromanager zal trouwen. Beter dat hij nu al leert dat we bemoeizuchtige betweters zijn, het is immers de taak van ouders om hun kinderen klaar te stomen voor de toekomst.