GEEN IDEE MEER WAAR IK HET LAS. Zo’n onnozel feitje, ergens online waarschijnlijk, maar het artikel ging over schoolreünies en over wat vrouwen het meest bijblijft nadat ze hun oude schoolvriendinnen na een fiks aantal jaren weer eens gezien en gesproken hadden. Daar was blijkbaar onderzoek naar gedaan. Niet of ze getrouwd of gescheiden waren, of hoe hun liefdesleven überhaupt was verlopen. Niet of ze bewust geen, of juist drie kinderen hadden gekregen, niet of ze architect of pedicure waren geworden of hun droom om op Bali een restaurant te beginnen hadden waargemaakt. Nee, waar het meest over gesproken wordt na afloop van de reünie, was of hun klas­­genootjes van toen slank gebleven waren of in al die jaren enorm aan­­gekomen.
Ik stel me dat dan voor, dat zoiets besproken wordt met die goede vriendin die er ook bij was. “Zag je Stella? Die had nog een goed figuur hoor, in die leren broek met dat strakke truitje, hoewel ze wel heel erg gespierd en afgetraind is. Heeft ze ook de tijd voor hè, die werkt niet. Maar Merel, ken je die nog? Jawel, die had een buitenboordbeugel toch? My god zeg, dat was toch vroeger echt een sprietje en nu? Echt zo’n moeke geworden, daar zit zeker twintig kilo bij. En Dewi, zag je die? Time has not been kind to her. Was toch echt een knapperd, maar die heeft zich lekker laten gaan, heeft zéker maat 44 nu.”
Ik werd ineens verdrietig van dat ‘stomme feitje’. Waarom doen we dit toch? Waarom zijn vrouwen elkaars grootste criticasters? Omdat we ons beter voelen over onze eigen uiterlijke minpuntjes door een ander naar beneden te halen?

Mijn gewicht is vanaf het moment dat ik op tv verscheen altijd mijn grootste onzekerheid geweest. In mijn geval komt dat deels door mezelf, maar het commentaar dat ik al op jonge leeftijd over me heen kreeg, hielp bepaald niet mee. Iets waar de leuke Roxeanne Hazes over kan meepraten, zo bleek toen we samen in de studio stonden voor de covershoot. Ver voordat social media bestonden, kwamen er al ingezonden brieven bij de TROS waarin ik las dat ik te weinig decolleté had voor zo’n laag uitgesneden jurkje (die opmerking kwam van een man) maar ook dat ik in die kokerrok met mijn dikke kont een ordinaire indruk gemaakt had (die kwam van een vrouw). Het feit dat ik ze nog woordelijk herinner, zegt veel over de impact van kritiek op je uiterlijk op die leeftijd.
Op social media werd het vaste prik. Dan weer was ik vast en zeker zwanger, ook op een leeftijd dat dat allang geen ­reële optie meer was. Dan weer had ik een onderkin onder die ­volgespoten rotkop. Dan was ik serieus te dik voor zo’n jurk. Die blouse was véél te laag uitgesneden voor mijn leeftijd, of juistte hooggesloten: ‘Ze lijkt wel een non.’ En de meeste van dat soort opmerkingen komen dus van vrouwen. Zelfs als je een compliment van een vrouw krijgt, is dat soms een verkapte sneer.
Zo werd ik een keer, op een begrafenis nota bene, door een vrouw aangesproken die achter me stond in de rij om te condoleren. Ze tikte me op mijn schouder. “Mag ik even iets tegen je zeggen?” “Ja”, zei ik, natuurlijk.“Mensen zeggen altijd dat jij zo dik bent, maar ik sta nu achter je en het valt­ me mee, jij bent best slank.” Reageer daar maar eens op.
Ik probeer er boven te staan, ik probeer body confident te zijn, ik probeer uit te stralen dat ik dat soort dingen op mijn 59ste verdomme niet meer aan mijn zelfvertrouwen laat knagen, maar het blijft een gevoelig dingetje. En dat leidt soms tot gevaarlijke situaties.