‘’Het lieve kuiltje in zijn kin. De stoppels die hij liet staan omdat hij wist dat ik ze zo sexy vond. En zijn ogen die licht leken te geven als hij lachte. Grijsgroen waren ze, met zwarte spikkels.
Na zijn dood glipte ik met mijn sleutel weleens zijn woning binnen. Als de wereld sliep kroop ik onder zijn dekbed en trok ik me heel diep in mezelf terug. In zijn bed droomde ik dat hij naast me lag. Dan zochten mijn ogen zijn blik en was het even of ik zijn stem kon horen. Soms leek hij zo dichtbij dat mijn handen de zijne werden. Het was de enige manier om alles te vergeten. Daarna volgde een explosie van verdriet, alsof ik moest boeten omdat ik hem zo levendig had terug gefantaseerd.
Op een nacht stond ik opnieuw voor zijn huis. De gordijnen waren weggehaald. Dozen in zijn woonkamer. Een kaal peertje boven de keukentafel. Ik heb de sleutel door de brievenbus laten glijden en me omgedraaid. Een zoveelste afscheid, opnieuw als buitenstaander. Ik ben nooit meer in zijn straat geweest.
Ik zag Lars voor het eerst op een poppodium, anderhalf jaar geleden. Hij was bassist in het voorprogramma. Ik staarde als in trance naar hem. Na afloop wilden mijn vriendinnen naar huis. Ik bleef omdat ik wilde weten of het misschien toch bestond, liefde op het eerste gezicht.
Ik stond met een tequila tegen een muur geleund toen hij langsliep. Dat was de eerste keer dat ik in die heldere, grijsgroene ogen keek. Ik voelde mijn benen wankel worden. Hij grijnsde en sprak me aan. Nog geen uur later kusten we. En had ik mijn antwoord.
Toen we elkaar drie dagen later weer zagen, doken we meteen in zijn bed. Naakt. Ongekend, hoe rap alles verliep, hoe deze onverwachte magie mijn principes in één klap wegvaagde. Toch deden we die eerste keer niets anders dan praten. Dat ik getrouwd was, had ik hem die eerste avond al verteld. Maar ook dat ik bij hem iets meende te voelden dat ik nooit eerder had ervaren. Alsof mijn hele leven niet meer was geweest dan een lange aanloop naar deze geweldige man. Ik weet het, het klinkt als een Boeketreeksverhaal. Niets voor mij, ik ben juist altijd zo nuchter. Mijn echtgenoot had ik niet alleen met mijn hart, maar ook met mijn hoofd gekozen. Ik leerde hem elf jaar geleden kennen in een studentenkroeg. Hij was al afgestudeerd, had een baan. Ik zat klem met mijn scriptie, hij bood me zijn hulp aan. Hij was precies wat ik nodig had. En hij was knap, lief, attent – ook dat, absoluut. Mijn keuze voor hem was niet berekenend, dat woord is te negatief. Maar ik heb wel heel bewust afwegingen gemaakt. Was hij trouw? Betrouwbaar? Zou hij goed vallen bij mijn familie? Hoe zou hij zijn als vader?

Bij Lars was daar allemaal geen sprake van. Zonder een seconde te aarzelen, zette ik op het spel wat ik al jaren koesterde. Mijn gezin, mijn stabiele leven, het leek opeens allemaal bijzaak. Lars en ik kregen een verhouding die acht maanden duurde. Ik kwam altijd bij hem, alle uren die ik vrij kon maken. Die uren leken dagen, we maakten van iedere minuut een feest. Gingen volkomen in elkaar op. Het was zo intens dat het me niet eens dwarszat dat ik thuis moest liegen, hoe vreemd dat ook klinkt. Dit voelde zo goed, het kon niet fout zijn. Tussen mijn man en mij veranderde niets. Het was ook niet zo dat ik opeens niet meer van hem hield. Mijn liefde voor hem bleef, al stond er iemand anders naast. En hoe uniek het ook voelde met Lars, ik speelde nooit met de gedachte mijn man te verlaten. Ik wilde mijn dochters een stabiel leven geven, met twee ouders. Bovendien was Lars een vrijbuiter, die nog nooit had samengewoond en veel reisde. In plaats van moeilijke gesprekken te voeren over de toekomst, genoten we van de tijd die we samen hadden. Toen leek dat nog meer dan genoeg.
Tegenwoordig zijn er momenten waarop het gemis zo groot is, dat ik alles zou willen geven om hem weer bij me te hebben. Ik denk weleens: ik zou er zelfs mijn man en dochters voor verlaten. Kon ik maar terug in de tijd en Lars die ene middag bij me in bed houden. Maar Lars stond op. Verliet mijn armen en reed zich veertig minuten later dood op de A10.
Ik sloot ondertussen zijn huis af en haalde mijn dochters van school. Toen het ongeluk gebeurde stond ik waarschijnlijk in de supermarkt te twijfelen bij de vleeswaren. Twee ons ham of toch maar worst? Of zocht ik mijn pinpas bij de kassa. Onwetend heb ik mijn man gekust en ben gaan koken. Ik vond het wel gek dat ik niets van Lars hoorde, er ging meestal geen uur voorbij zonder berichtje.
Rond negen uur klikte ik Facebook open. Lars zou die avond optreden en ik was benieuwd of er al foto’s waren geplaatst. En daar stond het. Het doodsbericht van mijn geheime liefde. Het was gepost door de drummer van de band. Ik bevroor. Las de woorden opnieuw en opnieuw. Ik spelde de aangeslagen reacties. Toen ik ging googelen stond het ongeluk inmiddels op alle nieuwssites.
En toen viel het kwartje. Ik rende naar de wc en gaf over tot ik alleen nog maar gal proefde. Mijn man klopte op de deur, ik smeekte hem mij alleen te laten. Laat kleedde ik me uit in onze badkamer en zat zo lang op de grond van de douche onder het stromende warme water, dat mijn handen en voeten geribbeld waren. Huilen lukte niet. Dit was zo erg, hier waren geen tranen voor.
Ik ben niet naar de crematie gegaan. Ik had kunnen gaan zonder door iemand opgemerkt te worden, maar kon het niet. Ik wilde Lars niet delen. Ik had al mijn tijd met hem alleen doorgebracht, ik heb geen behoefte het verdriet van anderen te zien. Of hem te leren kennen uit hun verhalen. Ik wist wie hij was – dat was genoeg. Ook de vrienden van Lars die van mijn bestaan wisten, heb ik niet opgezocht. Als ze mij mailden, gaf ik nauwelijks antwoord.
Het enige wat ik deed was het huis van Lars binnensluipen. ’s Nachts, wanneer mijn man dacht dat ik in de kroeg zat met vriendinnen en de straten van de stad verlaten waren.
Pas na de dood van Lars is het grote bedrog begonnen. De tijd daarvoor voelt niet als ontrouw, maar het verdriet dat ik nu voel botst met mijn man en kinderen. Elke dag hoop ik dat ik de moed heb om eerlijk te zijn, maar de pijn is te groot. Ik speel in een toneelstuk waarin ik klungelig improviseer. ’s Ochtends word ik wakker na een verkrampte nacht en wordt van mij een ontbijt verwacht. Er zijn broodtrommeltjes die gevuld moeten worden. Iedereen verwacht aandacht, een zoen, een vrolijke opmerking. Zodra het huis stil wordt, kruip ik terug in bed. Ik spaar mijn energie voor het moment dat de kinderen weer binnendruppelen.
Natuurlijk weet mijn man dat er iets is. Hij denkt dat ik een depressie heb en in zekere zin is dat ook zo. Ik rouw stiekem om mijn geliefde, net zoals ik in het geheim verliefd op hem was. Lars gaf me kracht, dankzij hem kon ik de hele wereld aan. Nu is hij dood en er is niemand die me kan troosten. Er is alleen het dagelijks gemis dat tegen mijn borstkas springt en door mijn hart snijdt.”•