“MIJN VRIENDENGROEP WEET NIET BETER OF IK WIL WEER AAN DE MAN.  Niet voor niets heb ik een tinder-account aangemaakt en date ik op de avonden dat mijn kinderen bij mijn ex slapen. laatst dronk ik een wijntje met vriendin Laura en swipeten we samen nog wat naar links en rechts en liet ik haar expres mijn veroveringen zien. Het zag er allemaal legitiem uit. Was het niet. Dat hele account van mij dient maar één doel: het is een dekmantel. Vooral voor Laura. Zij mag niet weten dat haar echtgenoot en ik al anderhalf jaar smoorverliefd zijn. Niemand mag het overigens weten. Mijn kinderen en ouders hebben geen idee, mijn ex niet en zelfs mijn allerbeste vriendin heb ik niets verteld over mijn grote, maar geheime liefde. Ik vind het verschrikkelijk dat ik met niemand kan delen hoeveel ik van hem houd. Ik verdien inmiddels een oscar voor al mijn smoezen, verklaringen en leugens. Op feestjes begroet ik mijn lover alsof ik hem al weken niet heb gezien, terwijl ik een paar uur ervoor nog met hem op een hotelkamer lag te seksen. Het huwelijk tussen mijn ex-man Danny en mij was altijd complex. Terugkijkend ben ik nooit echt gek op hem geweest. Danny en ik komen uit een kleine gelovige gemeen­schap in het oosten van het land waar iedereen al op jonge leeftijd trouwde en kinderen kreeg.

Daar dacht je niet over na, dat gebeurde. zo ook bij ons. we deden alles volgens het boekje: verloven, trouwen, huis kopen en we kregen drie kinderen. Maar Danny verloor keer op keer zijn baan en reageerde dat op mij af. Hij schreef sollicitatiebrieven waarin hij vertelde zeer empathisch te zijn, terwijl hij eerder ­narcistisch was, dominant en eigenwijs. Elke discussie, met wie dan ook, werd een conflict.

Scheiden hoort niet in onze gemeenschap. De kerk verbiedt het. Boven­dien wilde ik het onze kinderen niet aandoen. Dus ik bleef en maakte er het beste van. Gelukkig had ik een groot vangnet in de vorm van onze vriendengroep. Toen ons oudste kind twee was, leerde ik op de peuterspeelzaal Fleur kennen, die nu nog steeds mijn beste vriendin is. Fleur introduceerde me in haar yoga­­­klas. Daar namen ook andere leuke vrouwen aan deel, onder wie Laura. Samen vormden we een hecht kliekje. In de jaren erna breidde de groep zich uit. De mannen sloten zich aan en onze kinderen, die naar dezelfde scholen, kerk- en hockeyclubs gingen, raakten ook bevriend. Uiteindelijk hadden we een soort harde kern van acht stellen met wie we allerlei activiteiten ondernamen. Variërend van borrelen in het hockeyclubhuis tot weekends naar de Waddeneilanden. Maar vooral vierden we veel feestjes. Met zo’n club volwassenen en kinderen is er elke week wel iemand jarig.

Danny lag lastig in onze vriendengroep. Hij kán namelijk zeer joviaal en uitbundig zijn, maar ook belerend. De anderen zagen dat hij als partner tekortschoot en mij kleineerde. Zeker als hij gedronken had, zat er geen rem op. Onze vrienden accepteerden hem, maar vooral omdat hij bij mij hoorde.
Als Danny een slok te veel op had, ontfermde Willem – de man van Laura – zich over mij. Ik vond hem altijd al charismatisch. Hij kon goed praten, strooide met complimentjes, was super geïnteresseerd en attent. Hij gaf me vaak de subtiele hint dat ik zelf moest zorgen gelukkig te worden. Dat ik niet op mijn sterfbed moest denken: dit was het dan. ‘Kies voor je eigen geluk’, zei hij regelmatig.

In coronatijd raakte Danny wederom zijn baan kwijt en belandde hij alle dagen thuis. Ook kwamen we als vriendengroep noodgedwongen niet meer bij elkaar. Die tijd was de hel. Thuis liep ik op mijn tenen, laveerde tussen de kinderen en mijn dominante echtgenoot. Ik werd gek van eenzaamheid. Toen eindelijk de lockdown-regels werden opgeheven, gingen we met het gezin op vakantie naar Spanje. Maar ook daar ging het mis. Tijdens een autorit foeterde Danny me zo uit, dat ik over mijn toeren achter het stuur zat.

Een paar dagen later kreeg ik op vakantie vanuit het niets een appje van Willem. Hij stuurde een foto van onze woning en schreef erbij: ‘Jouw huis staat er prima bij, maar ik mis je ­verschrikkelijk.’ Een wonderlijk appje. De tekst bracht me helemaal van mijn stuk. Deze man deed iets met me, voelde ik. Ik vertelde niets over het bericht aan Danny, ook niet dat ik bij thuiskomst met Willem zou lunchen.

Willem en ik zaten koud in het restaurant, toen hij me vroeg of ik doorhad dat hij me heel leuk vond. Ik grapte dat ik ook leuk wás. Zijn toon veranderde en hij fluisterde: ik bedoel héél leuk. Ik schrok me te pletter. Ik wist dat ik precies hetzelfde voor hem voelde, maar ook dat ik onwijs veel te verliezen had als ik er iets mee deed: mijn huwelijk, mijn conservatieve familie, mijn vriendschap met Laura – zijn vrouw – maar ook met alle anderen in onze groep.
Toch zijn we anderhalf jaar geleden een verhouding begonnen. Er was gewoon geen houden aan. We zoenden stiekem in zijn auto en als we de hond uitlieten. We appten elkaar dagenlang. Uiteindelijk boekten we een hotel en hadden geweldige, liefdevolle en bijna puberale sex.

Alles bij elkaar gaf het me de laatste zet om bij Danny weg te gaan. Twee maanden nadat Willem en ik onze affaire waren begonnen, flapte ik er tijdens een discussie met Danny opeens uit dat ik van hem wilde scheiden.