Estafette-interview

Nadia & Henry

Nadia Moussaid is 39, heeft geen relatie, maar wel een sterke kinderwens. In gesprek met Henry van Loon (41), zelf vader én stief­vader van drie, praat ze over het (toekomstige) ouder­schap. “Ik wilde een Villa Kakelbont, maar inmiddels dank ik God op m’n blote knieën als ik überhaupt één kind krijg.”

Henry: tien jaar geleden ergerde ik me nog aan mensen die zeiden dat ze niet televisie keken – doe niet zo hip, dacht ik dan – maar inmiddels heb ik zelf ook een leven zonder al te veel structuur, waardoor ik bijvoorbeeld nooit talkshows zie. En ik begreep dat jij het afgelopen seizoen een eigen show had, Nadia.
Nadia: “Op NPO 1 ja, acht weken lang elke werkdag en zonder BN’ers als gast – jij had dus niet mogen komen.”
Gelukkig maar, ik ben veel te genuanceerd voor de oneliners waar talkshows zo gek op zijn. Waarom kozen jullie ervoor geen bekende gezichten te willen?
“Ik ben ruim twee jaar voor De Bus op Radio 1 het land in gegaan om te spreken met inwoners zelf, in plaats van met de burgemeester of wethouder. Ik miste die stem van de zogenaamde ‘gewone man’ op televisie.”
En hoe vond je het gaan?
“Vooral online scoorden we goed, en nog steeds, omdat de onderwerpen tijdloos zijn. Het gekke is dat ik nu door generatie Z word herkend. Sta ik op een feestje, hoor ik: ‘Hé, jij bent toch van Instagram?’ Omdat op social media fragmenten uit Nadia veel worden gedeeld. Er komt een vervolg, maar dan één keer per week.”
Ben je er blij mee dat het zo gaat?
“Ja. Omdat ik juist de lichtere onderwerpen lastig vond. Nu het één keer per week wordt, wil ik wel echt voor grote, belangrijke thema’s gaan.”
Ik herken wat je zegt. In mijn shows heb ik het nooit over politiek of maatschappelijke misstanden, maar naarmate ik ouder word en mijn populariteit groeit, voel ik steeds meer dat ik iets moet gaan doen met het podium dat ik heb.
“Ik vind ook dat je dat moet doen. Alleen erover praten in het café is niet genoeg.”
Precies. Dus ik overweeg om me aan te sluiten bij Extinction Rebellion.
“Toen jouw schoonzus Carice dat deed kreeg ze behalve bijval ook veel kritiek. Ze wil haar bekendheid gebruiken om aandacht te vragen voor het klimaatprobleem en dan is er weer gezeur over het feit dat zij dat als bekend persoon doet. Die ophef leidt af van waar het echt om gaat, vind ik.”
Bovendien is het zo makkelijk om de ander te pakken met opmerkingen als: ‘Ja, maar er was een tijd dat jij ook vaak in een vliegtuig zat, hoor.’
“De bottomline is dat wij ons consumentengedrag moeten herzien en onze welvaart deels inleveren. Maar daar willen de meesten niet aan.”
Ik ben er vrij cynisch over, ik denk dat wij er zelf niet zo veel over te zeggen hebben, maar vooral worden geleid door miljardenbedrijven met veel geld en macht. Neem je online gedrag: een aantal jaar geleden zocht je via social media nog naar creators die je tof vond, inmiddels word je gestuurd door het algoritme dat jou vertelt wat je wilt zien.

“Uiteindelijk is het de overheid die dit soort bedrijven moet aanpakken, dat kun je zelf niet, als goedbedoelende consument. Hoe dan ook vind ik het ingewikkeld: ik durf me meer uit te spreken dan vroeger, maar omdat ik bekender ben geworden moet ik daar ook mee oppassen, omdat ik als journalist objectief hoor te zijn.”
In het begin van mijn carrière wilde ik zieltjes winnen, dus toen sprak ik me niet uit, omdat ik bang was mensen af te stoten. Maar nu durf ik best te zeggen dat ik woke ben, al gaan heel veel mensen daarvan ­meteen op hun achterste benen staan. Maar Nadia, bij LINDA. willen ze het ook graag over persoonlijke dingen hebben, dus: hoe is het thuis?
“Goed hoor; ik werd vanochtend weer wakker met mijn twee katten naast me in bed en dan denk ik: wat hebben we het toch leuk met z’n drieën.”
Ik ben meer een hondenmens. En ik vind wel dat je je buren moet vragen of je een kat mág nemen. De katten van onze buren plassen en poepen alleen in ónze tuin. En ze zitten op mijn motor, onder mijn bankje en voor mijn raam. Kortom: ik wil geen katten, maar ik heb ze wel.
“Vorig jaar ging mijn relatie uit en een dag later viel één van mijn katten van het dakterras. Ik was echt in alle staten, ben bij alle buren gaan aanbellen. Toen kwam ik erachter dat mijn katten bij veel van hen een eigen plekje hebben of zelfs op bed liggen. Stelletje slettenbakken! Daardoor hielp iedereen me zoeken. Dat vond ik zo ontroerend.”
Hadden jullie nog strijd over wie de katten mocht houden?
“Nee. Ik bleef in het huis, daar hoorden zij bij.”
En waarom ging het uit?
“Na zevenenhalf jaar werkte het gewoon niet meer. We hadden de laatste jaren veel meegemaakt; mijn ex bleek een genetische vorm van kanker te hebben, zijn vader overleed daar ook aan, we wilden kinderen en om te voorkomen dat zij dat gen zouden dragen moest ik allerlei hormoonbehandelingen ondergaan, zodat we aan embryoselectie konden doen. Dat heeft veel impact op je relatie. Al is elkaar loslaten dan ook extra heftig, omdát je zoveel hebt meegemaakt. Bovendien was ik toen 38 en dacht: Holy fuck, ik wil echt graag kinderen, wat nu?”

TRENDING