André: Weet je nog Glen, die dag in Walibi?
Glen: “Ja man, dat was mooi. Met Rolf Sanchez en jouw neef, gewoon een groep matties in een pretpark. Even ontspannen, niet bezig zijn met alles wat om ons heen gebeurt.”
Ik ga nooit om met artiesten – op de een of andere manier staat dat me altijd een beetje tegen – maar dit was echt een werelddag. Ook omdat jij heel menselijk bent. Dat is erg verfrissend in een wereld met allemaal haantjes. Het was heel chill.
“Tot het moment dat we voor de gein jouw hoody van je hoofd trokken. Rolf en ik dachten dat wij redelijk bekend waren, maar toen jouw capuchon afging, kreeg ik door dat er nog een level was. Daar schrok ik echt van. Je zat toen nog wel meer in die gekte, trouwens. Je bent veel rustiger geworden, doet alleen nog maar wat je echt wilt. Het is puurder.”
Toch lijkt het bij jou altijd relaxter. Jij zit minder op die voorgrond: mensen weten wie je bent, maar daar blijft het bij. Is dat bewust?
“Nee. En volgens mij is dat ook geen keuze – zoals het ook voor jou geen keuze is. Zoiets overkomt je. Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat ik tijd heb om te genieten van elk moment dat ik meemaak. Als ik meedoe aan een programma, een single uitbreng of ergens optreed, is dat niet midden in een wervelwind. Ik heb nog een beetje overzicht. Maar het is geen keuze, want als ik morgen een wereldhit scoor, kan ik de dag erna ook niet meer door de Albert Heijn lopen.”
Deze vraag wil ik al heel lang aan jou stellen. Net als jij heb ik mee­gedaan aan ‘Beste Zangers’. Niemand wilde mij daar hebben, maar Marcel Fisser, bandleider van het programma, zei: geef deze jongen nou gewoon een kans. Daar heb ik mijn hele carrière aan te danken. Sinds die tijd bedank ik Marcel bij elk optreden, of ik nou op een braderie sta of in Ahoy. Jij hebt hetzelfde gedaan, de carrières van Davina Michelle en Tino Martin vooruitgeholpen. Bedanken zij jou ook publiekelijk?
“Zeker. Ik heb ook met beiden op het podium gestaan – met Tino zelfs in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Na die aflevering van Beste Zangers zijn we echt een groepje vrienden geworden, ook met de rest van die mensen: Alain Clark, Lee Towers, Trijntje Oosterhuis. Op een gegeven moment verwaterde dat wat, maar Davina en Tino zijn me nog altijd dankbaar – ook omdat het voor beiden tot nu toe hun grootste hit is geweest.”

Werd je daarna veel gebeld door mensen die ook zo’n soort liedje wilden?
“Ja, zeker wel, maar ik vond dat niet prettig. Ik schrijf nooit liedjes vanuit een soort blauwdruk. Het lukt mij niet om nog een Duurt Te Lang of Zij Weet Het te schrijven.”
Wringt het dat jouw twee grootste hits bekend zijn geworden in de uitvoeringen van andere artiesten?
“Nee, want naast artiest ben ik ook schrijver en producer. En ik snap wel dat de versie van Davina beter aanslaat dan die van mij. Ze zingt een octaaf hoger, maakt er een Katy Perry-achtig liedje van, ook leuk voor kinderen. Mijn eigen versie is duisterder, donker, verdrietig. En Tino koos voor heftige gitaarlijnen, waardoor het nummer ineens voor een groter publiek toegankelijk werd.”
Wat is leuker: schrijven, produceren of het uitvoeren?
“Moeilijk. Ik weet wel dat ik optreden misschien toch minder leuk vind dan in de studio zitten. Als ik een show van jou zie, voel ik dat enthousiasme van je. Jij bouwt een feestje met je publiek. Ik ben vooral eerst nerveus. Ik moet echt een knop omzetten, vind het moeilijk om in dat moment te komen. In de studio voel ik me als een vis in het water.”
Wie zijn jouw grote voorbeelden?
“Ook een moeilijke vraag, man. Dat gaat alle kanten op. Het kan Ice Cube zijn, maar ook Bill Withers. En je vader, die ook. Dus als je Withers, Ice Cube en Hazes bij elkaar doet, dan heb je mijn muziek.”
Een ding dat ons bindt, is het feit dat we allebei een belangrijk persoon in ons leven missen.
“Ja. Jij je vader, ik mijn broer Melvin.”
Je broer stierf aan bloedvergiftiging, eind 2019. Volgens mij gaan de nummers op je nieuwe ep over hem, toch?
“Het zijn meer nummers die me aan mijn tijd met hem doen denken en er zitten voicememo’s van hem doorheen gemixt. En de plaat heet MELLA – zo noemden we hem altijd.”
Over hem schrijven lukt niet?
“Nee, het is nog te dichtbij. Hij was als een tweelingbroer voor me, mijn beste vriend … ik kan daar nog niet bij.”