Iris: “Ik had best stress vanwege dit interview, Edson.”
Edson: “Hoezo?”
Omdat ik normaal mensen interview die bijvoorbeeld veel weten over kernwapens of over Kremlin-politiek. Dan lees ik me heel specifiek in. Nu moet ik opeens jouw hele leven bevragen. Ik voelde me dus nogal verloren toen ik dit ging voorbereiden. Maar omdat dit een feestelijke editie is, leek het me goed te beginnen met de vraag wat jouw leukste tv-project was.
“Holland’s Got Talent was echt een feest, want ik kan daar compleet mezelf zijn. Er is geen script, ik hoef geen tekst over te brengen, ik mag ­reageren zoals ik reageer wanneer ik thuis op de bank zit. Dat is heel chill. En wat ik ook echt leuk vond was het kinderprogramma Nieuwe Baasjes, waarin ik families hielp een huisdier te bemachtigen. Ook daar kreeg ik carte blanche: ga maar gewoon bij die mensen op bezoek, Ed, en regel een huisdier voor ze. Van een hagedis tot een ezel, we hosselden alles. Complete gekkigheid.”
Wat is het verschil tussen werken met kinderen en grote mensen televisie?
“Dat laatste is net iets stijver. Met kinderen kun je zó losgaan. En ze reageren altijd puurder.”
Toch las ik dat je een beetje klaar bent met kindertelevisie.
“Ja, omdat het spectrum niet zo breed is bij kindertelevisie. En ik heb ook een volwassen kant. Ik doe bijvoorbeeld ook stand-up comedy en maak een podcast over de Bijlmer: BIMS.”
Ik hoorde je in die podcast ook uitvallen tegen een kind dat brutaal was.
“Ja, ik kan heel slecht tegen brutale kinderen. Dit ging om een jochie dat iedereen schopte. Toen hij dat bij mij wilde doen zei ik: ‘Luister, vriend, als je dat doet, schop ik je gewoon terug.’ Het was het zoontje van de directeur, dus daarom durfde niemand iets te zeggen, maar ik laat me echt niet schoppen door een of andere snotneus van vijf. Wegwezen, dat trek ik niet.”
Omdat je niet tegen onrecht kunt?
“Nee, omdat je niet moet schoppen. Je moet normaal doen. Ik hoop dat een andere ouder hetzelfde reageert als mijn kind zoiets uithaalt, en ook zegt dat-ie dat niet moet doen.”

Jij bent sowieso van het strenge opvoeden, toch?
“In vergelijking met mijn vrouw ben ik wel de bad cop en zij de good cop, ja. Mijn vrouw is van het vragen stellen: wat voel je nou, waarom wil je dit niet? Ze vraag nog net niet of je het een kleur kan geven. Daar probeer ik wel een beetje in mee te gaan, want ik heb het idee dat beide kanten nodig zijn in een opvoeding.”
Dat was vroeger bij jou thuis anders?
“Ja. Als ik iets verkeerd deed, werd er niet gesproken, maar kreeg ik gewoon een pak slaag met een slipper of een riem. Dat was heel normaal in onze familie, het gold ook voor mijn neven. Mensen vragen weleens of ik niet gewoon mishandeld ben, maar ik heb geen enkel onverdiend pak slaag gekregen – ik begreep altijd waar het vandaan kwam.”
Heb jij weleens op het punt gestaan je eigen kinderen een tik te geven?
“Zeker, het is onmogelijk om dat niet mee te nemen in je eigen opvoeding. Dus soms denk ik: in mijn tijd had je nu die tik gekregen. Dat gevoel overkomt me weleens, want ouderschap is gewoon ontzettend zwaar. Kinderen hebben amper een filter, die doen wat ze doen en jij moet altijd de bigger man – or woman – zijn. Maar als je amper hebt geslapen en een zware dag hebt gehad, is dat lastig. En je mag het ze niet kwalijk nemen, maar dat doe je op zo’n moment toch.”
Je hebt vier kinderen, van wie twee uit een eerdere relatie. Hoe combineer je zo’n samengesteld gezin met al jouw werkzaamheden?
“Er komt veel op mijn vrouw aan, zij cheft het enorm. Aan de andere kant werk ik heel hard, zodat zij dat minder hoeft te doen. Waardoor ze meer tijd heeft om voor de kinderen te zorgen. En we hebben een heel goede oppas.”
Was je vrouw oké met die verdeling?
“Mijn vrouw is niet van de traditionele patronen, die is echt feminist, maar het is nu even zo. En daar zijn we allebei oké mee. Toen ik net als mijn vriendin nog op een school werkte en zij voelde dat ik iets anders wilde, zei ze dat ik mijn dromen moest volgen. Dat ik iets met dat tv-ding moest gaan doen en dat zij me zou steunen, dat ze spaargeld had, dat ik bij haar kon lenen als het nodig was. Dus ging ik ervoor. Toen dat ineens begon te lopen, heb ik tegen haar gezegd dat zij hetzelfde moest doen. Zij vond haar werk ook niet echt leuk, is geen 9-tot-5-type. Zij moet fladderen, in beweging zijn. Dus ik zei: ‘Nu is het jouw beurt, neem ontslag, ga uitzoeken wat je wil.’ Nu coacht ze mensen en heeft ze toch genoeg tijd voor de kinderen.”