Saskia: Ik ben benieuwd hoe het met jou gaat na een aantal nogal turbulente jaren.
André: “Heel goed, dank je. Ik zeg vaak tegen mezelf: waarom heb je dit niet eerder gedaan? Ik vond de tijd die achter me ligt wel echt heel leuk, maar de rust die ik nu heb is met niets anders te vergelijken. Ik ben nuchter, gezond.”
Bedoel je de rust in je hoofd of een rustiger leven?
“Beide. Ik besef nu heel goed hoeveel slapeloze nachten ik Monique bezorgd heb. Maar destijds vond ik dat ze zeurde.”
Zijn jullie weer helemaal happy samen?
“Ja, maar wel op een manier die niet echt traditioneel is. Ik heb veel andere partners gehad, eigenlijk omdat ik altijd dacht dat het beter kon. Terwijl ik nu weet dat dat niet zo is. Een voorbeeld: ik ging met een meisje op vakantie en had een heel mooi hotel geboekt. Toen ik Monique leerde kennen, had ik nog een laag inkomen en hadden wij nooit in zo’n kamer kunnen slapen. Dan liep ik trots die kamer rond, maar dacht intussen: shit, dit had Monique ook verdiend. Dus als ik terug ben, bel ik haar en boek ik dit hotel ook voor haar en haar vriendinnen. Voor mij waren dat besefmomentjes. Dat ik met een ander ging, maar nog steeds zo met Monique bezig was. Toen ik eenmaal uit de kliniek kwam, merkte zij dat ik weer die man van negen jaar geleden was. Zij ziet hoe ik ben veranderd, hoewel dat een verkeerd woord is, omdat ik eigenlijk juist weer mezelf ben geworden, snap je?”
Je bedoelt dat je in die tussenliggende jaren was veranderd.
“Ja, zo voel ik dat. Daarnaast ging het tussen ons negen van de tien keer fout door alcohol – of het nou de ruzies waren die we hadden of de vrouwen voor wie ik koos. Vanaf mijn vijftiende is er nooit een hele week geweest waarin ik niet dronk. Toen ik in de kliniek nuchter werd, dacht ik meteen: oké, als ik me daar zó door ga voelen, wil ik ook echt niet meer drinken. En Monique ziet aan me dat ik dat meen.”
Het lastige is om dan weer in het dagelijks leven te gaan meedraaien, waarin iedereen wél drinkt en je wordt verleid om mee te doen.
“Mijn eerste uitje na de kliniek was Holland Zingt Hazes, waar ik als gast naartoe ging. Toen vroeg iemand die ik heel goed ken of ik een slokje wilde. ‘Nee gast, dat kan toch niet, ik ben net afgekickt!’,antwoordde ik. En toen zei hij ook nog: ‘Maar het is echt lekker, hè?’”
Heb je mensen moeten afstoten?
“Ja, natuurlijk. Allereerst alle mensen met wie ik ooit drugs gebruikt heb. Al was het maar één keer. Ik heb tegen ze gezegd: ik wil je niet meer zien. Iedereen begreep dat wel, geloof ik. Ik heb trouwens nog een leuk verhaal voor jou, Saskia. Toen ik incheckte bij de kliniek, zei mijn counselor: je levert je telefoon in, je gaat elke avond om tien uur naar bed en om half acht sta je op. Destijds had ik nog een grote mond, dus ik zei: ‘Vriend, ik buig echt voor niemand.’ ‘Dat zullen we nog weleens zien’, antwoordde hij. Het heeft precies twee uur geduurd tot ik volgens zijn regels leefde. Alleen was het nogal wennen om geen telefoon te hebben, dus ik vroeg hem wat ik dán moest doen met al mijn tijd? ‘Lezen’, zei hij. Maar ik had nog nooit van m’n leven een boek gelezen. Hij gaf me Denk als een monnik van Jay Shetty. En toen dat uit was, mocht ik online boeken bestellen. Jouw naam zat in mijn hoofd en ik hou sowieso meer van vrouwelijke schrijvers dan mannelijke.”

Waarom?
“Als er bijvoorbeeld seksscènes in voorkomen, vind ik het fijner als een vrouw die heeft geschreven. Dus heb ik acht boeken van jou besteld en ze allemaal uitgelezen. Heel tof, ik verdwaalde in die verhalen. In een weekblad heb ik daar trouwens ook over verteld en toen zei ik erbij dat me iets was opgevallen aan jouw boeken. Ik vind het een beetje ongemakkelijk om dat te zeggen waar je bij zit, maar wat ik dus las in jouw seksscènes is dat er vaak een vinger in een kont gaat … Toch? Dus ik vroeg me af of dat jouw ding is.”
Nee. En daarbij gebeurt dat zeker niet in elk boek. Maar ik gebruikte die scène om daarmee de dominantie van de man aan te tonen; de dunne lijn waarop iemand over jouw grenzen kan gaan. Als je sex hebt en het is leuk en dan ineens doet iemand dat bij je, is het lastig om op zo’n ­moment te zeggen: ‘Joh, hier heb ik helemaal geen zin in.’ Mijn nieuwste boek heet ‘De Nazaten’ en gaat over een generatie jongeren die is opgescheept met alles wat hun ouders verkeerd hebben gedaan. Jij hebt zelf een jeugd gehad waarin alcohol een dominante rol speelde. Mijn zus is net als jij verslaafd geweest aan drank en drugs. Op een gegeven moment hebben mijn ouders en ik tijdens een sessie familiecounseling tegen haar gezegd dat het moest ophouden en dat wij het contact met haar zouden verbreken als ze niet aan zichzelf ging werken.
“Wat gebeurde er toen?”
Ze was heel boos en is een paar dagen zoek geweest. Vervolgens besloot ze toch naar een afkickkliniek te gaan en daarna heeft ze de weg omhoog gevonden.
“Ik heb de mensen die aan de bel trokken omdat het niet goed met mij ging gewoon buitengesloten. Monique voorop. Omdat ik oprecht vond dat ik geen probleem had; alleen ánderen deden moeilijk over mijn alcohol­­gebruik. Ook mijn neef, tourmanager en beste vriend Djarno heeft honderden keren geprobeerd mij te laten inzien hoe ik eraantoe was, maar ik kapte het meteen af. Of ik dreigde hem te ontslaan. En vervolgens liet ik ook dagenlang niks van me horen.”
Wat was dan het moment waarop je inzag dat je hulp nodig had?Waren dat die beruchte zestig uur waarin je wakker bleef, acht gram cocaïne snoof en twee flessen wodka leegdronk?
“Dat was wel vaker gebeurd en meestal wilde ik op een gegeven moment dan toch wel gaan slapen, met behulp van een handje slaappillen. Maar dit keer, september 2021, voelde het anders. Ik wilde per se doorgaan met gebruiken en realiseerde me intussen wat een puinhoop ik van mijn leven had gemaakt: een zoon die eigenlijk niet meer naar me keek, slecht contact met Monique. Ik was ervan overtuigd dat de beste oplossing zou zijn dat mijn hart ermee ophield. Maar toen ik de volgende ochtend wakker werd, op de vloer, schrok ik enorm van die gedachte. Ik had een kind van vier! Toen begreep ik eindelijk dat ik een serieus probleem had.”