NOG EEN PAAR WEKEN EN DAN IS-IE WEER VOORBIJ, die mooie zomer. geen open terras­deuren meer, niet meer tot laat buiten bomen over het leven met een kaasplankje. De Aperol Spritz wordt vervangen door soep, en de blote voeten en de kaftan ingeruild voor laarzen en een trui. Op zich niet heel erg, ik hou wel van de wisseling van de seizoenen in Nederland, maar dat die heerlijke relaxte dagen en lange zomeravonden weer een tijd worden van druk, drukker, drukst … daar heb ik altijd wel moeite mee. Ik herinner me nog goed hoe het voelde vroeger toen de kinderen nog thuis woonden. Terugkomen van een fijne vakantie, koffers vol met wasgoed en hop daar staarde een bomvolle agenda me alweer aan. weer elke dag om zeven uur die wekker, Broodtrommels vullen, boodschappenlijstjes, hockeytrainingsschema’s, schoolroosters en natuurlijk meteen weer fulltime aan het werk. Je kinderen maar half horen als ze een verhaal vertellen omdat je in je hoofd bezig bent met dingen als: de oven moet aan, want Noa moet om half zeven trainen, moest Julian nou morgenochtend naar de tandarts? Kak, ik moet nog elf mails beantwoorden en ik zou m’n eindredactrice nog bellen vandaag.

Is dat cadeau voor mijn vriendin eigenlijk bezorgd? Die is jarig overmorgen en ik kan het tussen twee afspraken door net even snel langsbrengen, maar als het er niet is heb ik niks. Niet vergeten morgen m’n zwarte laarsjes mee te nemen naar de studio en nog even m’n teksten doornemen straks in bed.

“Mam, hallo? Je luistert niet!”
“Jawel schatje, heus wel.”
“Wat zei ik dan?”
“Okay ik luisterde niet, sorry, ik ben gewoon heel druk.”
“Ik ben druk! Echt heel druk!” – het is zo vaak mijn stomme standaard antwoord als vriendinnen vragen hoe het met me gaat.
Andersom ook trouwens hoor.
“Gaat het een beetje?”
“Nou pfff, het is zo druk, ik kom echt permanent tijd tekort!”
Iedereen om me heen lijkt net als ik te wensen dat er in een dag minstens drie uur meer zaten. Terwijl ik toch heus meer tijd overhoud, nu m’n kinderen de deur uit zijn. Als je uitrekent hoeveel tijd je besteedt aan voor je kinderen zorgen: overhoren, hun zooi opruimen, koken, halen en brengen et cetera, dan zou ik die drie uur per dag nu toch makkelijk over moeten houden. En toch is dat niet zo. Je vult het blijkbaar moeiteloos op met andere taken. En ik word eigenlijk ook een beetje moe van mezelf. Dat eeuwige gezeik over dat druk zijn. Misschien wordt het nog drukker in je hoofd als je de hele tijd benoemt dat je zo druk bent. Misschien moet ik eens, ook al voelt het niet zo, zeggen dat het lekker zijn gangetje gaat allemaal. “Druk? Ach, het valt wel mee joh, het is maar wat je druk noemt.”
Wellicht wordt het een soort affirmatie die ervoor zorgt dat het ook vóélt alsof je helemaal niet zo druk bent. En ik weet: ooit, als ik echt oud ben en helemaal gestopt ben met werken, ga ik het druk zijn vast heel erg missen. Net zoals ik nu af en toe de drukte van de kinderen in huis nog heel erg kan missen. •