MIDDEN IN DE NACHT WERD ER HEEL HARD OP DE DEUR VAN MIJN HOTELKAMER GEBONSD. “Roos, wakker worden!” Ik moest van ver komen, maar herkende uiteindelijk toch de stem van een van mijn beste vriendinnen. Ik deed de deur open, daar stond ze, in nachtjapon en met kussen. “Hoi, ik kom bij jou slapen want onze ramen kunnen niet open. Ik houd het daar niet uit.” Ze ging op het bed naast mij liggen en viel bijna als vanzelf weer in een diepe slaap. Ik daarentegen lag met open ogen naar het plafond te staren. Na deze abrupte onderbreking van mijn nachtrust kon ik de slaap nog maar moeilijk vatten. We waren een weekend weg, met zeven vriendinnen. Vriendinnen die mij heel dierbaar zijn en die ik al jaren ken. Als student en ook nog lang daarna sliepen we regelmatig in wisselende samenstellingen bij elkaar in bed, tijdens logeerpartijen, vakanties of uit de hand gelopen feesten. Het maakte niet uit, we gingen liggen en we sliepen.

Maar die tijd is voorbij, in elk geval voor mij. Hoe ouder, hoe minder flexibel, zo blijkt. En toen tijdens de voor­bereiding van dit weekend duidelijk werd dat we met zeven vrouwen weggingen en er dus eentje een eigen kamer zou krijgen, appte ik als eerste: ‘Die neem ik wel.’ Iedereen stemde ermee in, wat een geluk. Ik vond het heerlijk om in stilte mijn koffer uit te pakken. Ik vond het ook heerlijk dat ik, toen we kachel naar huis liepen, wist dat ik zonder overleg nog zou kunnen douchen. En ik hoefde ook niet te luisteren naar gesnurk of gedraai. Of een wc-pauze midden in de nacht. Oftewel: de nacht was van mij. Maar niks bleek minder waar. Nadat mijn vriendin was gearriveerd, lukte slapen nog amper en werd ik ook deze ochtend met dikke panda-ogen wakker.
Het was me al eerder opgevallen trouwens, mijn inflexibiliteit. Zo ging ik een paar jaar geleden met drie vriendinnen een weekend naar Barcelona. We boekten een twee­persoonskamer met een extra bed. “It’s a véry nice extra bed”, verzekerde de recep­tionist mijn vriendin, toen ze er vanuit Nederland naar informeerde. Maar eenmaal daar aan­gekomen, bleek het extra bed natuurlijk alles behalve véry nice. Het was een opklapbed vol bobbels waar je als een soort slangenmens in moest liggen. Een belletje naar de receptie bood geen uitweg. “This is the only extra bed, a very nice bed.” En dat was dat. Dus sliepen we om de beurt op dat kut bed en werden we de volgende ochtend wakker met opnieuw die vermaledijde panda-ogen. Want dat is het ook: niet slapen betekende vroeger een soort party glow, maar na je veertigste betekent niet slapen een nog verleptere kop dan gisteren.
Dus heb ik iets besloten. Ik doe het niet meer. Joey doesn’t share food (voor de niet-Friends-fan: googel die zin en je bent op de hoogte). Roos deelt geen kamers meer. •