ALS IK HEEL EERLIJK BEN, VOND IK ER WAT VAN, TOEN IK JONG WAS: Van mensen die naakt recreëerden. Tssss, waarom zou je dát willen?, dacht ik, als ik ergens beelden zag van blote mensen achter een winkelwagentje in de camping­super of naakt volleyballend op een strand. Oh ja, en dan wel een trui aandoen als het koud wordt maar geen broek, why? Dat is toch geen pan: zo’n blote willie onder een sweatshirt.

Eind jaren zeventig was ik een prille puber en het idee alleen al dat mijn ouders me mee zouden nemen naar zo’n vakantieplek waar ik twee weken lang tegen piemels, punani’s en borsten van oudere mensen zou moeten aankijken en, oh horror, zelf met mijn twee erwten op een plankje, helemaal in m’n nakie de tent uit zou moeten … Daar waar ik ze in een heleboel dingen hopeloos ouderwets vond, was ik maar wát blij dat ze mij – lekker conservatief – mee­namen naar campings waar iedereen de intiemere delen keurig verpakte in badpakken en korte broeken. En waar de natte zwembroek onder een groot strandlaken stuntelig verwisseld werd voor een droge.

Begin jaren tachtig kwam het topless zonnen in zwang en aangezien de meesten van mijn leeftijd­­­genoten dat omarmden, gooide ook ik mijn bovenstukje direct in de strandtas zodra ik platlag in het zand. Heerlijk, geen getrut met bandjes, geen gehannes met insmeren en je borsten dezelfde teint als de rest van je lijf. Natuurlijk keek je weleens naar andere blote borsten en dan zag je van alles: hangende, hele kleintjes, ongelijke, maar dat was juist fijn want het toonde zo duidelijk dat elke borst anders is en alles eigenlijk wel prima is, want van die kogelronde siliconenborsten zag ik pas voor het eerst, jaren later, bij Pamela Anderson in Baywatch.

Anno 2023 zijn we naar mijn bescheiden mening behoorlijk aan het vertrutten. Dat heeft alles te maken met social media, waar je dankzij met filters bewerkte influencers als jong meisje geconfronteerd wordt met een volkomen onhaalbaar schoonheidsideaal. En niemand durft nog topless te zonnen, want een stiekeme foto is in een seconde gemaakt, kan binnen een ­minuut door iedereen gedeeld worden en eeuwig over het internet zweven.

Vorig jaar vertelde de fotograaf van deze cover me enthousiast over het huisje dat hij gekocht had op een Franse naturistencamping. Over hoe heerlijk het daar is, hoe een je bent met de natuur als je je niet eerst aan hoeft te kleden maar vanuit je bedje zo hup naakt de zee in kan lopen. Hoe je behalve je zonne­bril en je factor 50 niks in hoeft te pakken, ook al ga je drie weken weg. Hoe je je bevindt onder gelijksgestemden, mensen die van vrijheid houden en hoe dat bloot zijn helemaal geen seksuele lading heeft maar een gevoel van eenheid brengt, want als we naakt zijn is er geen status en zijn we allemaal gelijk. Ik dacht aan wat ik allemaal doe voor ik mezelf het strand op waag: scrubben, selftan, ontharen, naar de nagelstyliste, moedeloos naar mezelf in een nieuwe bikini kijken in een fout verlicht pashokje en dan toch weer die drie kilo gaan afvallen die geen zak verschil maken. En toen wenste ik even vurig dat ik ook zo’n huisje had. Al realiseerde ik me ook meteen dat ik dat in dit leven, met mijn bekende hoofd en sinds kort overal die nare juice-spionnen die je met hun mobiele telefoons geen centimeter privacy meer gunnen, nooit, maar dan ook nooit zou durven. Maar: in mijn volgende leven word ik vast geen BN’er, en dan graag overtuigd naturist.•