“ER IS EEN LEVEN VÓÓR EN EEN LEVEN NÁ MIJN VADERS DOOD.  Hij was mijn rots, mijn hart, mijn adem. Dat waar ik altijd het aller-, allerbangst voor was, gebeurde op 2 november 2020, heel plotseling, wrang genoeg door nalatigheid van een cardioloog in het ziekenhuis.

Ali Ishan Polat, de Koerdisch alevitische man die in de jaren tachtig vanuit Dersim naar Nederland kwam, werd 64 jaar. Hij stond volop in het leven, was helemaal niet van plan om dood te gaan en had natuurlijk ook niets geregeld voor een ­begrafenis. Mijn moeder heeft al heel lang een uitvaart­­­­verzekering. Toen ze aan mijn vader vroeg of hij ook niet eens zoiets moest regelen, kreeg ze het antwoord: ‘Als ik doodga, mogen mijn kinderen bepalen wat ze met mijn lichaam doen. Al gooien ze me in zee.’ Waar hij als grap aan toevoegde: ‘Ik ga toch niet dood.’ Ik ben net zoals hij – we zien wel – en toch heeft zijn overlijden voor een emotionele aard­verschuiving gezorgd. Na de begrafenis heb ik me teruggetrokken; muziek was mijn enige houvast. Tijdens het opruimen van mijn vaders spullen vonden mijn broer en ik in een lade allerlei notitieboekjes vol gedichten. Een aantal ervan heb ik met mijn band op muziek gezet. Twee jaar na zijn overlijden kwam ons debuutalbum Ez Kî Me uit, dat ‘Wie ben ik?’ betekent. Via de muziek blijft hij dicht bij me en leeft zijn nalatenschap voort.
Als ik luister naar die plaat, zie ik hem in verschillende gedaanten tevoorschijn komen. En wat eraan ten grondslag ligt, is liefde. Altijd.

Ik weet hoe ik die gevoelens in beeld en klank moet vangen, hoe ik de boodschap – dat liefde onsterfelijk is – met zo veel mogelijk mensen kan delen. Zo is er, naast dat heftige verdriet, ook een ­enorme energie vrij gekomen. Ik ben geconfronteerd met de ­eindigheid en ben daardoor, gek genoeg, midden in het ­leven ­komen te staan. Ik ben ook gaan nadenken over mijn eigen ­afscheid, al geloof ik, net als mijn vader, dat ik niet dood zal gaan. Maar als het einde dan tóch is gekomen, zou ik graag een uitvaart willen in de Alevitische traditie: een overgangsritueel met muziek en poëzie. Tegen de ­toekomstige gasten op mijn uitvaart zou ik willen zeggen: zing klaagliederen, draag gedichten voor, hou elkaar vast en dans! Eet en drink zo veel als je wilt. Wees uitbundig of ingetogen. Zware melancholie, pijn en vrolijkheid: voor alles waar behoefte aan is, mag plaats zijn. Wat er daarna met mijn lichaam moet gebeuren? Dat weet ik niet. Over een crematie heb ik zo mijn twijfels, heeft mijn as nog enig nut? Ik denk dat ik dan toch liever begraven wil worden. Tussen de bloemetjes en de beestjes, terug naar Moeder Aarde. We sterven allemaal, maar het leven gaat door. Alles is met alles verbonden. Ik maak deel uit van het grotere geheel. Dat vind ik echt een magische gedachte.” •