“WAT MIJ BETREFT IS DE DOOD AAN EEN flinke imagoverbetering toe. Waarom wordt er toch zo moeilijk gedaan over iets wat misschien wel het belangrijkste onderdeel van ons leven is? Er valt niet aan te ontkomen: we gaan het ooit allemaal meemaken.
Het is erg verdrietig om iemand te moeten ­verliezen en natuurlijk ben ik ook bang voor ziekte of ­ernstig lijden, maar de dood zélf, het dood zijn? Dat vind ik best een spannende aangelegenheid. Het is voor mij helemaal niet lastig om daarover na te ­denken. Sterker: ik heb mijn draaiboek allang klaar. Of nou ja, boek: het is eigenlijk een A4’tje, bedoeld voor een vriendin die ik bereid heb gevonden ceremonie­meester te zijn. Ik zei laatst nog tegen haar: ‘Zet maar op de kaart dat er gelachen mag worden.’ Het hoeft geen feest te worden, maar ik wil beslist geen treurige bijeenkomst met koffie en cake. ­Oesters en champagne moeten er zijn. Een playlist heb ik ook, al verandert-ie nog regelmatig. Zo’n lang nummer als Stairway to Heaven van Led Zeppelin kun je de mensen niet meer aandoen. Die willen op een gegeven moment ook wel weer eens naar huis. Wat er nog wel op staat: Shiver me timbers, een prachtig lied van Tom Waits, maar dan gezongen door Bette Midler. En Love is the answer van Todd Rundgren. Plus, om mee te eindigen: Adagio for strings van Samuel Barber. Niet echt origineel misschien, maar zó prachtig.

Daarna volgt de crematie en dan zou ik graag willen dat mijn as wordt uitgestrooid over de Caraïbische Zee. Tenminste, dat heb ik ooit zo bedacht, maar het mag ook wel een andere mooie, ­warme zee zijn. En dat was het dan wel zo’n beetje: een mooie, goedverzorgde uitvaart. Ik ben uiteindelijk toch theatermaker en wil niet dat die laatste voorstelling een flop wordt. Tegelijkertijd weet ik maar al te goed dat alles nog anders zou kunnen verlopen. Als ik er heel ellendig aan toe ben, zal die hele uitvaart me waarschijnlijk niets meer interesseren.
Nu ik er wat langer over nadenk, lijkt het me eigenlijk nóg fijner om bij mijn eigen afscheid aanwezig te mogen zijn. Tijdens de begrafenissen die ik tot nu toe heb meegemaakt, dacht ik vaak: wat jammer dat de overledene al die prachtige speeches, al die lieve anekdotes, moet missen. Zou het niet mooi zijn om gewoon nog één keer bij elkaar te komen, liefdevol afscheid te nemen en dan in stilte te vertrekken? In zo’n geval zou ik ook de regie uit ­handen geven. Als mensen me willen toespreken, mag dat. Liedje zingen? Ook goed. Doe vooral waar je zin hebt. Ik zou maar één wens ­willen doordrukken: kom allemaal in het wit. Witte kleding, schoon, helder, zacht en licht. Als je bijna doodgaat, kan ik me voorstellen dat dat precies is waar je nog behoefte aan hebt. O ja, en de oesters met champagne blijven op het menu staan. Vooral omdat ik die zelf zo lekker vind.” •