Even vooropgesteld: ik ben mijn echtgenoot natuurlijk trouw, je weet nooit of hij toevallig de LINDA. leest. Dit mailtje ontving ik afgelopen zomervakantie: ‘Lieve Maureen, in het echt durf ik je niet aan te spreken. Ik zie je op de school van mijn dochtertje. Als je de trap op- en afloopt, kan ik mijn ogen niet van je afhouden. Nu het vakantie is, mis ik je. Zo erg dat ik naar je e-mailadres op zoek ben gegaan. Je begrijpt het natuurlijk al. Ik ben gescheiden en hopeloos verliefd op je. Ik kan me voorstellen dat je heel gelukkig bent met je man of vriend. Maar misschien is dit een lichtpuntje voor je. Mail me. Ik ben zo benieuwd naar je, wat je denkt en voelt en wat je precies doet enzo. Veel liefs, LvdK.’
Ik zie mezelf nog zitten die ochtend. Het bloed steeg naar mijn hoofd. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wow. Wie is dit? Die held die ’s ochtends vroeg door dat nog opgevouwen gezicht ziet hoe geweldig ik ben? Wie is die vast intens lekkere vader, die ik niet zie staan en die nu – ah zielig – alleen met zijn dochter op vakantie is? Wie neemt deze moeite, dit risico? Voor hetzelfde geld hang ik deze mail te drogen op het mededelingenbord!”
Misschien sleept zo’n uitstapje je wel door een relatiedal? Mijn ego groeide bij ieder hersenspinsel. Ik deed mijn ogen dicht en liet me overspoelen door het heerlijke idee een geheime aanbidder te hebben. Oef, wat voelde dit goed, zeg. En er gebeurde nog niet eens wat. Terwijl ik in gedachten alle mannengezichten van school afging, klikte ik op beantwoorden.
Ik weifelde. Dit was misschien de eerste stap op glad ijs. Schuilde er kwaad in mailverkeer? Nee toch. Ik had hier niet om gevraagd. Maar nu het in mijn schoot lag, kón ik dit niet negeren. Al was het maar om te weten wie hij was. Echt, meer niet. Hoewel? Ik hoefde het vuurtje maar op te stoken en er zou een wereld voor mij opengaan.
Ik zag het al voor me. Een onschuldige reactie van mij, direct een antwoord terug en dan weer een berichtje, enzovoorts. Elke minuut van de dag op mijn scherm kijken of ik een berichtje zou zien. Een opzwepend tempo, de kracht van woorden, steeds meer, sneller en gewaagder. Was dat vreemdgaan? Nee. Als ik nou gewoon alles meteen deletete, hoefde niemand ervan te weten.

Onvermijdelijk zou ik op de eerste schooldag na de vakantie alleen maar om mij heen hoeven kijken om in een oogopslag te weten wie het zou zijn. We zouden elkaar aankijken met zo’n blik van ‘dus jij!’ en ‘ja ik!’. En dan? Dan zouden we een gesprek aanknopen. Op de gang. Of buiten op straat. En dan zou je zien – LvdK was immers hopeloos verliefd – dat hij zou voorstellen een kop koffie te drinken, ergens in de buurt. Zou dat overspel zijn? Vast, volgens de moeders die de koffietenten rond school bevolken en waarvan de ene helft weet dat hij gescheiden is en de andere helft dat ik getrouwd ben.
Die man is woest aantrekkelijk, zouden ze denken, en de aard van ons contact overduidelijk niet zakelijk. Als koffiedrinken geen overspel is, zouden zij het er wel van maken. Het zou dus ergens anders moeten, ergens waar we niet zo gauw een bekende zouden kunnen tegenkomen. Dat zou het extra spannend maken, verboden, geheim.
Nadeel van zo’n anonieme plek is dat áls je gesignaleerd wordt, iedereen meteen weet hoe het zit. Het moest dus echt veilig. Maar waar? De stad in? De stad uit? Zou het dan overspel heten? Ook als er niets gebeurde? Eenmaal buiten de context van het schoolplein wordt alles anders; de gelegenheid schept de dief. En dan wordt het overspel. En dan? Ik hoorde de sleutel in de voordeur gestoken worden. “Hoi schat, ik ben thuis!” Zucht.
Onderzoeken naar overspel leveren wisselende cijfers op. Maar ze zijn altijd schokkend genoeg om je te realiseren dat het meer gebeurt dan je denkt. Wonderlijk genoeg bevestigen ze dat we vinden dat het niet kan. Ze bewijzen ook dat de meerderheid van de mensen met een vaste relatie monogaam is. Zij kijken niet naar een ander en merken ook niet dat een ander naar hen kijkt. Diezelfde mensen beweren vaak dat overspel een teken is dat er iets scheef zit in je relatie. Dat zou kunnen. Nou en? Wijs mij het stel bij wie er nooit iets scheef zit, dat nooit een dalletje heeft.
Zou het niet mogelijk kunnen zijn dat een klein, seksueel getint uitstapje je net even door een moeilijke tijd heen sleept? Of dat je dat in ieder geval denkt? En dan is daar op de juiste plaats op de juiste tijd de juiste persoon die de juiste snaar weet te raken. Timing is alles. Ik kon dat lichtpuntje, waar LvdK op hoopte, best gebruiken.
Waarom zo moralistisch doen over wat onschuldig gemail, misschien een zoen, een vrijpartij, of alleen al de suggestie dat het zou kunnen gebeuren? Wie zegt eigenlijk dat overspel niet kan? Annie M.G. Schmidt verklaarde er haar hoge leeftijd mee. Al in het bijbelboek Samuël gaat de getrouwde Batseba met koning David aan de rol. Als het niet kan, waarom gebeurt het dan al eeuwen?
Waarom zou ik mijzelf dit lolletje ontzeggen? Omdat ik niet durf? Alleen omdat ik, als mijn man erachter komt, niet in kan staan voor de gevolgen? Je kunt het ook omdraaien. Waarom wel? Gewoon daarom. Niets ten nadele van mijn man. Maar die kén ik nou wel. Met een levensverwachting van dik tachtig kan ons huwelijk wel vijftig jaar duren. Vijftig jaar! En daar zijn er nu pas hoeveel van voorbij? En hoeveel jaren heb ik nog de tijd om de rest van hem te leren kennen?