WE VIEREN MET DIT NUMMER EEN  HEERLIJK JUBILEUM: LINDA. magazine ­bestaat twintig jaar. My God, twee decennia. Is het echt al zo lang geleden dat ik tijdens de lancerings­party het eerste exemplaar in ­ontvangst nam uit handen van Viggo Waas en Peter ­Heerschop? Dat mijn lieve moeder de aller-, állereerste LINDA.-abonnee werd? En ik nog dacht dat het misschien wel wegens slechte verkoop­cijfers bij die ene uitgave zou blijven? Ja, zo lang geleden is het dus. En als ik bedenk wat er in die twintig jaar allemaal gebeurd is in mijn leven, moet het ook wel zo lang zijn. Julian was vijf, Noa drie, ik was nog samen met hun vader en werkte me een slag in de rondte omdat ik het woord ‘nee’ nog niet had leren zeggen. En ik zag stiekem een beetje op tegen veertig worden. LINDA. groeide en groeide (ikzelf ook trouwens, al slonk ik tussendoor ook weleens) en werd een serieus ­bedrijf, waar inmiddels 75 mensen in vaste dienst zijn, voornamelijk vrouwen. We maakten spraakmakende nummers en covers: met Arie Boomsma in een Speedo op de L’HOMO. (hij verloor er zijn baan bij de EO mee). Voor de cover met Mark ­Rutte ­kregen we een kwartier de tijd en toen dat een topfoto ­opleverde, ­durfden we George Clooney wel te beloven dat we het in tien minuten ook zouden redden. We kregen zelfs Michelle Obama exclusief. We gaven een gigolo cadeau bij een abonnement – wat discussie opleverde – maar uiteindelijk bleken de meeste nieuwe abonnees gewoon de tas te prefereren.

Ik waagde me met mijn 55-jarige lichaam in een bikini op de cover, wat valse fotoshop-geruchten met zich meebracht en de discussie of ik de term body positivity wel mocht gebruiken. Zonder wrijving geen glans, het is altijd ons motto gebleven. In die twintig jaar is er in mijn eigen leven ook veel gebeurd. De relatie met Sander strandde, een nieuwe diende zich aan en ging vijftien jaar later voor het oog van de hele natie weer kapot. Mijn vader kreeg longkanker, mijn moeder in diezelfde periode alzheimer. Mijn gezin werd ruim een jaar serieus bedreigd, wat slapeloze nachten opleverde. Ik won een hele hoop prijzen en had veel succes, maar leerde ook om te gaan met flops en mislukkingen. Ik kreeg drie nieuwe hartsvriendinnen door Gooische Vrouwen, maar verloor twee heel lieve aan kanker. Mijn kinderen werden pubers en verlieten het huis waarmee het empty nest syndroom zich aandiende. Net als de overgang. LINDA. was al die tijd een fijne uitlaatklep, want een eigen platform waarop je je geluk, twijfels, verdriet, onzeker­heden en stommiteiten kunt delen met zo veel andere vrouwen, is iets waarvan ik nooit had durven dromen toen ik twintig jaar geleden aan dit avontuur begon. Hoe bijzonder dat 150.000 mensen binnen drie dagen spontaan met me mee­deden, toen ik een keer besloot te gaan sporten en lijnen om vijf kilo af te vallen en fitter te worden. En daarom wil ik naast mijn geweldige LINDA.-team, waarmee ik met enorm veel ­plezier dit prachtige magazine maak, vooral ook júllie bedanken, lezers.