“GADVERDAMME, IK LIJK WEL OPGEBAARD”, zeg ik tegen het computerscherm waarop zojuist de foto’s zijn verschenen die de huidtherapeut van mijn gezicht heeft gemaakt. Ik moest daarvoor met m’n kin op een steuntje leunen, ogen dicht, felle lamp erop – en dit is het resultaat. Behalve mezelf als overledene uit CSI zie ik massa’s couperose, plus lijntjes alsof een kleuter z’n gang mocht gaan met een vork. En verder vooral érg weinig joie de vivre in de categorie huidelasticiteit. Maar daarvoor ben ik hier, vanaf nu wordt alles beter. Mag ik hopen dan, voor de duizelingwekkende pakketprijs van bijna duizend euro voor vier sessies. Een cadeau aan mezelf omdat ik hard heb gewerkt en zelden iets onderneem. En daarbij draag ik zo goed als nooit make-up terwijl mijn vijf keer vergrotende spiegel zegt dat het daar nu echt tijd voor wordt, op m’n 46ste. Een maand geleden was ik daarom nog een Douglas binnengestapt, op zoek naar foundation. Een oudere dame met balken rouge en dertig lagen mascara wees me op een merk dat ‘zou smelten op de huid, kind je ziet er níks van’ toen ik om iets natuurlijk ogends vroeg. Ondanks de discrepantie tussen haar look en mijn wensen rekende ik zestig euro af voor het magische flesje, om thuis tot de conclusie te komen dat dit spul in mijn wangvacht en lijntjes bleef hangen. Dus vloekend keerde ik weder naar mijn #nomakeup #wokeuplikethis-stijl, ooit geboren uit tijdgebrek en inmiddels traditie omdat ik hele dagen niet onder de mensen kom en weinig in de spiegel kijk. En omdat de conclusie dankzij die spiegel de laatste tijd wel heel erg ‘nou-nou-nou-het-ís-wat-carolien’ luidt, en foundation dus niet helpt, zit ik nu in een huidkliniek naar een uitvergrote versie van mijn dooie hoofd te kijken.
Ze gaat laseren en lichttherapie doen, zegt de therapeute, ik steek een duim op en denk tijdens het geflits aan Pamela Anderson. Dat heb ik niet meer gedaan sinds de jaren negentig, toen ik op zaterdagavond thuisbleef voor Baywatch en vorig jaar kwam ze ook nog even voorbij, want er waren foto’s van haar gemaakt tijdens de Fashion Week in Parijs waarop we haar zonder make-up over de rode loper zagen lopen. Het was wereldnieuws. De vleesgeworden maar allang vergeten Barbie, paraderend in nette kleren en niks anders dan die ongelukkig getatoeëerde wenkbrauwen: wel heb je ooit. Sindsdien is Pam het nieuwe boegbeeld van de #nomakeup-movement, de spokesperson voor het hele idee dat we gewoon moeten omarmen wie we zijn, ongeacht onze leeftijd, rimpels, huidaandoeningen en andere ‘lelijkheid’ die we de afgelopen eeuw hebben verborgen onder make-up.
Ik vind het op zich een leuke trend. Alicia Keys, die in 2016 de naturel look een flinke zwier gaf, is beeldschoon zonder zo’n geverfde snuit. Gwyneth Paltrow ook. Al die vrouwen zijn mooier, omdat ze iets meer op normale mensen lijken. En dat vinden we een fijn idee, dat het niet aan ons ligt dat we opgezette ogen hebben, of putten in onze benen, of armhaar. Nou ja, en nu is het dus in onder Hollywooders om heel vaak foto’s van zichzelf te plaatsen op sociale media zonder make-up en zonder filters, en wij gewone vrouwen juichen dat toe en roepen met een vuist in de lucht dingen als ‘Jaaa, vrijheid’ en ‘Omarm je echte jij’. Oudere actrices die hun grijze haar niet meer verven, ballet­danseressen die laten zien dat zelfs zij cellulitis hebben, af en toe iemand met een pens en klapdijen na de bevalling: allemaal prima in orde, die ruk richting ‘Het is goed zoals je bent’.