“We leerden elkaar kennen toen we dertig en 33 waren, werden smoorverliefd en hadden een heel fijne relatie. Hij wilde graag kinderen en hoewel ik terughoudender was omdat mijn vader manisch-depressief was en ik bang was dat door te geven, raakte ik na een aantal miskramen op mijn 39ste toch zwanger.

Intussen hadden we ook een onderneming samen, dat ging eveneens goed. Hard werken, dat wel, en dan wil je weleens iets missen en niet opmerken van elkaar. Over mijn vader heb ik mij heel lang zorgen gemaakt, al hoopte ik dat dit nergens voor nodig was. Maar op een dag vonden we hem in huis, overleden onder verdachte omstandigheden. Dat heeft me erg geraakt.

Door alle hectiek belandde ik in een burn-out en die overschaduwde ons huwelijk. Ja, zo was het: met het huwelijk, de liefde zelf, was niks aan de hand en eigenlijk houd ik zelfs nu nog steeds evenveel van hem als toen ik hem leerde kennen. Maar ik heb gewoon gaandeweg het huwelijk niet zo goed opgelet en ook hij is afgedwaald. Ik weet nog dat hij lang geleden, ik was zwanger van ons eerste kind, weleens die erotische 0900-nummers draaide. ‘Uit nieuwsgierigheid’, zei hij, en ik zei: ‘Daar moet je onmiddellijk mee ophouden.’ 

Pas zes maanden geleden kwam ik erachter dat hij met een van die vrouwen zestien jaar lang een seksuele relatie heeft gehad. Zij was twaalf jaar jonger dan hij, sinds haar zeventiende getrouwd en biseksueel en zag wel wat in die ondernemer, strak in het pak. Hoe haalde zij het in haar hoofd? Zo vulgair, ze had zelf een kind en man.

Eens per maand reden ze voor de spanning naar Amsterdam of naar het bos, deden het in de auto, in de struiken, waar al niet meer, terwijl ik nietsvermoedend ’s avonds met de kinderen was die hij zo graag wilde. Dat was de afspraak: ik verzorgde naast mijn werk in onze zaak ook de kinderen, zodat hij al zijn energie op onze onderneming kon richten.  Begrijp me goed, ik hield van ons leven samen, van ons gezin, ik was trots op onze kinderen en dol op ze, maar ons leven voelt achteraf als een groot misverstand nu blijkt dat hij op een heel ander spoor zat. En ja, ik weet dat ik vaak geen zin in sex had, ik was meestal gewoon doodmoe.

Twee jaar geleden, zo rond het begin van de zware coronatijd, stortte mijn man in; op dat moment wist ik nog steeds niks van die vrouw. De ouders van mijn stoere vent overleden kort na elkaar, hij kon ineens alleen nog maar huilen, en werd onbereikbaar voor mij. Hij was altijd nogal een baas geweest, zo’n man die weinig tegenspraak duldt, eigenwijs ook, een die vindt dat hij altijd gelijk heeft en ineens wist hij niks meer zeker. Na veel lange gesprekken met zijn beste vriend kwam hij uiteindelijk naar mij toe: ‘Kom, we gaan wandelen, ik ga het helemaal goed met je maken.’

Op dat moment waren we bijna 25 jaar getrouwd. En alle keren dat ik tijdens zijn burn-out had gevraagd: ‘Spelen er soms nog meer dingen, heb je misschien een ander?’, had hij dat hard ontkend. We reden naar het bos. Daar biechtte hij alles op. Over de vrouw die zich, via die 0900- nummers van Menno Buch, jarenlang op een presenteerblad had aangeboden. Het stelde niks voor, verzekerde hij, ze was aardig maar ‘erg oppervlakkig’. Hij was absoluut niet uit op een relatie, eigenlijk werd ze in die zestien jaar ‘meer een gewoonte’.  Ze had zich als het ware in zijn schoot geworpen, weigeren was er niet meer bij, en ze was tot alles bereid. ‘Ik veracht mezelf en heb zo veel spijt en ben blij dat ik eindelijk mijn hart heb gelucht’, besloot hij. Maar bij ieder woord, iedere zin, ieder nieuw detail kromp ik verder ineen.