“Ik was 23 toen ik een aanstelling kreeg bij de financiële administratie van een fietsenwinkel. Tot die tijd had ik vooral in winkels gewerkt en ik zag mijn nieuwe baan als een stap vooruit, maar mijn baas mocht ik meteen niet. Hij was een ronduit vervelende man, die heel naar sprak over zijn vrouw als ‘de schoonmaakster’, voor wie hij expres zijn was op de vloer gooide. Tegen zijn personeel kon hij soms ineens ruw uitvallen, hij schold ons zelfs uit. En toch kregen we na onze beider scheiding een relatie met elkaar. Als ik het me hoor zeggen, ben ik nog altijd verbaasd. En niet dat we zomaar eventjes met elkaar hebben geslapen, nee, vijf jaar lang heeft die relatie geduurd.
Het begon toen hij me ging overladen met complimentjes. Dat ik zo positief was veranderd sinds ik van mijn man af was, dat ik mijn werk zo goed deed. Hij stuurde me apps ’s avonds en in het weekend, en toen ik 39 werd, liet hij 39 rode rozen bezorgen die ik gegeneerd snel op zolder zette. Want wat moest ik met die blonde man met die bleke huid en dat buikje, die ook nog eens tien jaar ouder was dan ik? Toch werd ik langzaam gevoeliger voor zijn aandacht. Ik begon te denken: misschien is hij ook wel positief veranderd, waarom zou hij geen kans verdienen? Mijn hele leven had ik geleerd te pleasen, klaar te staan voor iedereen om maar in de smaak te vallen. Hijzelf was opgegroeid met een vader die geregeld agressief was; achteraf denk ik dat-ie wel iets narcistisch had. Beiden waren we beschadigd. Als gewonde dieren zochten we instinctief troost bij elkaar. Zoiets moet het geweest zijn, denk ik, een andere verklaring heb ik niet. Maar wist ik veel in die tijd.
Op pad, tijdens een beurs, vertelde hij dat hij nooit van zijn vrouw gehouden had, dat ze om verkeerde redenen met elkaar waren getrouwd en ook dat hij na zijn scheiding tot inkeer was gekomen wat betreft de liefde. Hij had allemaal gevoelige praatjes en ik voelde met hem mee. Natuurlijk, iedereen verandert, redeneerde ik, dus waarom hij niet? Beetje bij beetje werd hij vertrouwelijker, tot hij een keer zei dat-ie verliefd op me was. Nog altijd vond ik hem verre van aantrekkelijk, maar toen hij me op een avond uitnodigde, ging ik toch naar hem toe – misschien wel uit medelijden. Nu vraag ik me weleens af of zijn hele versiertruc misschien één grote manipulatie was, onderdeel van een masterplan. Of zat er misschien toch nog een sprankje echtheid bij? Hij deed in elk geval erg zijn best er zelf in te geloven toen hij zei: ‘Ik ga je gelukkig maken.’
Ik smolt. Dit had niemand ooit eerder tegen me gezegd, ik was altijd degene die anderen gelukkig wilde maken. We begonnen elkaar steeds vaker te zien, samen maakten we wandelingen en op een feestje waar we toevallig allebei waren uitgenodigd keek hij me verdrietig aan. Die avond vroeg ik hem mee naar huis: dat was het begin van onze relatie. ‘Zo, dus jij neukt nu met hem?’, vroeg een dorpsgenoot een paar weken later toen we ons voor het eerst samen vertoonden op een Koningsfeest. Ik wist niet wat ik moest zeggen, schaamde me voor deze vroege coming-out met hem, ik was daar eigenlijk nog helemaal niet aan toe. Maar met mannen die wél mijn type waren, was een langdurige relatie ook niet gelukt, dus misschien deed ik er juist goed aan om eens uit mijn comfort­zone te komen.

Gedurende die vijf jaar heb ik heel vaak gedacht: is dit echt wat ik wil? Maar gek genoeg was er altijd iets wat verhinderde dat ik mezelf die vraag hardop stelde. Intussen liepen de ruzies hoog op, over de meest ­idiote dingen. Het kon gaan over de ­navigatie in de auto, dat mijn telefoon het ­signaal net iets eerder oppikte dan de zijne, maar ook schiet me nu zijn woedeaanval te ­binnen toen we aan het ­struggelen waren met een gehuurde camper en het ons als ongeoefende kampeerders, niet lukte om de eetkamer op te klappen tot een bed. Hij werd razend en riep dat hij in zijn eentje naar een hotel zou gaan en ons met de eettafel zou achter­laten. Had hij het maar gedaan, dacht ik later. Dan was ik met mijn dochter weer naar huis ­gereden en had hij de ­volgende dag raar opgekeken.
In gezelschap was hij soms uitgesproken hatelijk, en als ik hem daar later als we samen waren op aansprak, werd zijn verontwaardiging nog groter. Ik denk nu aan die keer dat we met een ander stel op vakantie waren en hij me in hun nabijheid had beledigd, en tijdens een ruzie later, samen op onze hotelkamer, dreigde een ticket naar huis te boeken. Maar telkens als ik dacht: nu ga je echt te ver, nu is het klaar, wachtte ik toch steeds net te lang, tot mijn eigen woede zakte en ik besloot: maar nu kan ik het niet uitmaken, want hij is bijna jarig of nu gaan we bijna op vakantie. De ommekeer kwam toch nog onverwacht. Hij was met zijn dochter op wintersport en ineens merkte ik dat ik hem niet miste. Hij stuurde me een app vanaf zijn vakantieadres: ‘Dag lieverd’ en de woorden gleden als water langs me heen. Ineens was de betovering verbroken en op zondagochtend ging ik heel kalm naar hem toe en kon niet wachten tot ik eindelijk de verlossende woorden kon uitspreken: ‘Ik maak het uit.’ Hij was verbaasd, maar herpakte zich onmiddellijk en antwoordde: ‘Ja, je hebt helemaal gelijk, laten we ermee ophouden.’ Vervolgens begon hij over zijn vakantie. Toen stond ik op en zei: ‘Dan ga ik nu maar.’ En hij zei: ‘Ik ben zo blij dat je het zo goed opvat.’ ‘Zo goed opvat?’ vroeg ik nog. ‘Nou ja,’ zei hij, ‘dat je er net zo over denkt als ik’.
Pas veel later, nadat hij in no time iemand van een datingsite had opgepikt, alsof ik nooit bestaan had, en mijn ­therapie begon, vroeg ik me af: waar heb ik nou eigenlijk zo lang in gezeten? Die man was totaal verknipt. En ik zijn gedrag maar vergoelijken. Iedereen was tegen hem, iedereen verliet hem, ik vond dat ik hem moest helpen. Het heeft lang geduurd voor ik over deze vijf jaar heen was, en eigenlijk zit ik nog ­midden in de verwerking. De therapie helpt en ik probeer mezelf ­tegenwoordig wat meer aandacht te geven, niet langer anderen centraal te stellen. Ik kom ­bijvoorbeeld net van een boudoirshoot, waar ik mezelf heb laten ­fotograferen in mijn ­mooiste lingerie en kleding. Zelfliefde, dat is waar het me aan ­ontbroken heeft. Ik dacht steeds: een man met een beetje tegengas is goed voor me, maar dit was geen tegengas, dit was machtsmisbruik en kwaadaardigheid. Zonde van die vijf jaar.” •

Meer lezen in de rubriek Verlaten Vrouw? Ga naar linda.nl