Verlaten vrouw
Corine Koole interviewt LINDA.-lezeres Nicole, die op vakantie in de steek is gelaten door haar partner.
NATUURLIJK WIST NICOLE (56) DAT HAAR VRIEND een flierefluiter was, maar dat zou wel overgaan. “Ik was 23, hij een jaar jonger. We werkten allebei in dezelfde horecazaak, ik als leidinggevende en hij in de bediening. Eerst was ik volstrekt niet in hem geïnteresseerd. Met zijn blonde haar en blauwe ogen was hij helemaal mijn type niet, maar ik zwichtte voor zijn aandacht. Ik kon gewoon niet ongevoelig blijven voor de vleiende briefjes die hij onder mijn ruitenwisser stopte – kleine kattenbelletjes met dichtregels en korte songteksten.
Daarnaast verlangde ik zo langzamerhand naar vaste verkering. Ik had de hotelschool afgemaakt, ik dacht na over de volgende stappen in mijn carrière en in mijn leven, en daar hoorde ook een relatie bij. Een vriendin van me had al heel lang een vriendje en dat wilde ik ook. Iemand die ik mee kon nemen naar verjaardagen, naar mijn ouders, naar vrienden.
Natuurlijk had ik al onmiddellijk kunnen zien dat hij daarvoor niet de geschikte jongen was. Hij was een flierefluiter die zich het liefst in grote groepen door de stad bewoog. Het onderdeel ‘jagen’ leek hij het leukst te vinden; toen we eenmaal samen waren, hadden we zelden momenten met z’n tweeën en zijn ouders heb ik nooit leren kennen. Maar wat wist ik van relaties? Ik dacht: dat commitment komt nog wel en bleef hopen.
Ons leven kabbelde twee jaar voort. Tot hij einde zomer terugkwam van de Costa Blanca, waar hij samen met zijn vaste clubje vrienden was geweest, en mij de dag erna meevroeg naar het strand. Daar liet hij me weten dat hij verliefd was geworden op een ander meisje, de dochter nota bene van iemand die ik kende. Ik weet nog precies waar we zaten, op het droge zand, daar waar de duinen beginnen, het was augustus 1990. ‘Ik moet je wat vertellen’, begon hij. Ik hield mijn tranen in, want ik was zijn baas, ik wilde stoer zijn, doen alsof ik deze breuk eigenlijk allang had zien aankomen. En in zekere zin was dat ook zo. Ik weet niet wat ik erger vond, hem kwijtraken of zien hoe mijn droom van het hebben van een vriendje in één klap vervloog.
We bleven gewoon samenwerken en dat ging eigenlijk best goed. Maar na twee maanden ging het uit met dat andere meisje en begon het verleiden weer opnieuw. Daar verschenen weer de briefjes met lieve woorden: I’ll try anything once and twice if I like it. Hij nodigde me uit in zijn auto, die rode Peugeot met het kenteken dat ik nooit zal vergeten. Maar ik hield hem op afstand, ik wilde niet twee keer dezelfde fout begaan. Ik wilde verder met mijn leven en daar hoorde een serieuze man bij, geen scharrel. Het kon hem niet schelen. Hij, de ultieme jager, had geduld.
Toen ik op 28 mei jarig was zei hij: ‘Ik heb een geweldig cadeau voor je, iets wat je nooit eerder hebt gekregen en waar je zo ongelofelijk blij mee zult zijn. Het ligt op de achterbank van mijn auto, ga maar kijken.’ Gespannen liep ik er naartoe. Ik verwachtte een klein pakketje met een strikje, iets met een ring erin of een kettinkje of oorbellen, maar op de achterbank stond een enorme doos.
Even dacht ik dat het een grap was toen er een tuinstoel van Gardena uitkwam, ik keek nog eens goed op de grond en tussen de banken van de auto, of ik toch niet een klein doosje had gemist, maar ik vond niets en toen hij zei: ‘Wacht, er hoort ook een kussen bij, dat ga ik even halen’, wist ik dat dit het was. Lief, natuurlijk, maar ja, wel een tuinstoel.
Exclusief voor
LINDA.abonnees
- Lees LINDA.magazine online
- Aangevuld met exclusieve interviews en verhalen
- Toegang tot exclusieve kortingen en winacties
- Maandelijks opzegbaar
