Op dat moment waren we niet alleen al jaren samen, maar vormden we met zijn kinderen en de mijne een samengesteld gezin. Ik had alles opgegeven toen hij had gevraagd of ik bij hem wilde intrekken. De kinderen van school gehaald; al hun vrienden hadden ze moeten achterlaten om een start te maken op hun nieuwe dorpsschool. Aan het afsluiten van een samenlevingscontract had ik niet gedacht, een achteloosheid die ik mezelf achteraf behoorlijk kwalijk heb genomen.

Nu werd ik dus, als ik het goed begreep, afgedankt en op straat gezet? Ja, beaamde hij, daar kwam het wel op neer. Zo’n driekwart jaar geleden bleek hij via Wordfeud, een verkapte datingapp waar je ook woordspelletjes kunt spelen, een andere vrouw te hebben ontmoet. Hij was verliefd geworden, had mij niets verteld en nu was het te laat om bij te sturen. Wat was ik ontzettend naïef en dom geweest. Ineens begreep ik waarom hij tijdens de vakantie regelmatig in zijn eentje op de camping was gebleven en mij er alleen op uitgestuurd had. Hij had last van zijn knie, kon niet wandelen, was de officiële reden, maar intussen had hij natuurlijk de hele dag zitten appen met die vrouw. En ik maar denken, tijdens het bergbeklimmen, hoe heerlijk het was om een relatie te hebben waarin ik zo veel vrijheid had. Dat je samen bent maar ook je eigen dingen kunt blijven doen. Ja, ik zag hem als een grote liefde, maar hij mij dus niet. Die kwam aan. Overrompeld door radeloosheid en wanhoop begon ik hard te huilen. De liefde stopte en rukte het dak boven mijn hoofd vandaan.