“EEN ZEEMANSGRAF, DÁT VIND IK WEL BIJ MIJ PASSEN. Ik ben uiteindelijk toch een straatjongen uit Rotterdam. Net als Ketelbinkie, die tijdens een van zijn reizen aan malaria bezweek en – een, twee, drie, hóp – overboord werd gegooid. Ik weet alleen niet zeker of het nog mag, zo’n uitvaart, dus ­misschien is het beter als we het zo doen: ik ga eerst de oven in, dan organiseren we een afscheidsfeestje en vervolgens wordt mijn as op verschillende plekken in het water uitgestrooid. Te beginnen in de Kralingse Plas, bij restaurant De Tuin van de Vier Windstreken, waar mensen bij elkaar komen om mij te gedenken. Daar wordt een video vertoond waarin ik vertel dat ze niet lang moeten blijven treuren; dat het leven ­doorgaat en zo. Ja man, tuurlijk. Ik voel me zó ­gezegend. Als je op zo veel plaatsen in de wereld iets voor anderen hebt kunnen betekenen, zou het wel heel raar zijn om op zo’n moment somber te gaan lopen doen.

Het begon al in Rotterdam, met de Daklozenkrant. Daarna kwam die reportage over de kindslaven in de diamantmijnen van Sierra Leone, het land waar we later scholen zijn gaan bouwen. En in de afgelopen jaren heb ik met een andere club kacheltjes in Oekraïne afgeleverd. Ik weet het wel, je kunt niet alle problemen oplossen, maar ik heb toch met grote groepen vrijwilligers hier en daar het verschil kunnen maken. Dat moeten we vieren, ja toch?

Kom dus allemaal in vrolijke kleren, ga lekker eten – hapjes zonder vlees of vis, want ik ben vegetariër – drink een goed glas en vertel elkaar verhalen over wat je met mij hebt meegemaakt. Er mag non-stop muziek gedraaid worden. Geen Mieke Telkamp maar Miriam Makeba. En ik wil graag dat mijn vriend Frank Lammers als een soort ceremoniemeester die hele bijeenkomst aan elkaar lult.

O, en Shirma, mijn goede vriendin Shirma Rouse. Shirma, als je dit leest: wil je op mijn uitvaart komen zingen? Het liefst Over the Rainbow uit The Wizard of Oz, maar dan gezongen zoals Izzy Kamakawiwo’ole dat heeft gedaan. Ken je die video van zijn afscheid? Op die boot? Nee? Nou, zoek ’m maar eens op, dan heb je meteen een beeld van hoe mijn as straks verstrooid moet worden. De blijdschap, de bloemen, al die zingende mensen, het vieren van de overgang naar een volgende fase, dat is fantastisch.

Na de Kralingse Plas gaat mijn vrouw Wendy met onze ­kinderen en kleinkinderen naar Sierra Leone, waar de plaatselijke ­bevolking voor mij, hun Chief Ouwe Dibbes, een hut op palen heeft gebouwd aan de rand van een mangrovebos. Daar gooien ze een deel van de as in de Atlantische Oceaan om vervolgens door te reizen naar de Spaanse kust, bij Valencia, de plek waar ik mijn hoofd in ­hectische tijden steeds weer in balans kreeg en een beetje tot rust kon komen.”•