“Op een dag in 2014 liep ik de kroeg in en ineens kwam er een man naar me toe die ik niet kende. Hij sloeg een arm om me heen. Ik had een vriend en drie kinderen en hield helemaal niet van dit soort amicale opdringerigheid, maar ik werd als was in zijn handen. Die avond liet ik de vriendin met wie ik op stap was alleen naar huis gaan en bleef ik zelf hangen. In een steeg zoende ik met de man die Ronald bleek te heten. Ik was op slag verliefd. We wisselden nummers uit en al een paar dagen later wandelden we hand in hand over het strand. Weer een paar maanden later verliet ik mijn prachtige gezin, mijn geweldige leven en trok ik in een vrijgezellenflatje.

Ik zeg weleens: iedereen die zo redeloos verliefd is als ik toen was zouden ze in een kooitje moeten stoppen en pas weer vrij moeten laten als de verliefdheid weg is. Maar dat inzicht had ik niet. Deze man leek de man op wie ik mijn hele leven onbewust had gewacht. Hij liet me luisteren naar liedjes die hij speciaal voor mij had uitgezocht, gaf me complimenten en zei dingen als: ‘Ik laat je elk plekje op je lichaam zien dat ik mooi aan je vindt.’ Het ging allemaal zo snel, alsof tijd niet bestond, alsof niets bestond behalve deze uit de hemel gevallen vent. Al die aandacht was overrompelend.

De eerste diepe kras kwam al even onverwacht als de liefde zelf. We waren vier maanden samen en we zouden gaan varen met zijn vrienden. Ik was een beetje nerveus voor de kennismaking en vroeg hem of we wél samen in een bootje zouden gaan. ‘Nou,’ antwoordde hij zo luid dat iedereen het kon horen, ‘dat moet ik nog even bekijken.’ Het was geen grap, zijn gezicht stond bloedserieus en ik begreep pas echt hoe bot zijn opmerking bedoeld was toen zijn vrienden zeiden: ‘Hé Ronald, nu heb je eindelijk een leuke vriendin en dan doe je zo.’ Ineens drong tot me dat ik me met deze nieuwe prille ­relatie op drijfzand begaf. Wat had ik gedaan? Mijn ex, die ik voor deze kerel verlaten had, kuste de grond waarop ik liep. We hadden het ­geweldig ­samen, en met deze nieuwe man had alles nóg leuker, nóg ­opwindender ­moeten worden dan het al was. Uiteindelijk is Ronald toch bij mij in een bootje gaan zitten, maar de lol was er wel af. Ik had het hart van mijn ex en mijn ­kinderen ­gebroken en met welk resultaat? Welke ­verborgen kanten had Ronald nog meer? Een weg terug was er niet, en al helemaal niet toen mijn ex zelf ook een nieuwe relatie kreeg. Intussen was Ronald steeds vaker dronken en betrapte ik hem op kleine en grote leugens. Het vertrouwen dat er bij toverslag was tijdens die eerste zomerse ontmoeting, brokkelde af.‘Hij is nog niet over zijn ex heen’, zeiden zijn vrienden vergoelijkend. Op een avond besloot ik zijn telefoon te checken om te zien of ze gelijk hadden. De apps die hij uitwisselde met zijn ex-vrouw, stelden me gerust en gingen over een vergeten rugzak van hun kind.

Maar op mijn zoektocht vond ik andere apps die minder onschuldig waren. Een vrouw schreef: ‘Wat was het lekker vanochtend.’ Ik begreep meteen dat dat niet over een gedeeld broodje ging. ‘Vond ik ook’, tikte ik terug alsof ik hém was. En: ‘Wanneer spreken we weer af?’ Onthutst en nog steeds ongelovig keek ik naar de tekst ‘aan het typen’ en toen las ik: ‘Maandag, als S. weg is.’ Mijn hart draaide zich om, werd als het ware uit mijn lichaam gerukt. Wij waren zó verliefd, we hadden nog steeds drie keer per dag sex, en dan toch die ander. Hoe dan?

Die avond was ik bij hem thuis, hij lag boven in bed met te veel drank op. Ik heb zijn vrienden gebeld, die meteen kwamen. Ik was mezelf niet: huilde en schreeuwde zo hard, heb hem wakker gemaakt en hem heel hard op zijn borst geslagen. Toen ik met mijn zus, die ook was gekomen, mee naar huis wilde gaan, gooide hij me op de grond. Ik was bang en sloot me op in de wc.

De dag erna zaten zijn geheime liefje en ik allebei aan zijn keukentafel, die sporen vertoonde van de vechtpartij van de avond ervoor. ‘Ja maar Ronald, zij is niet alleen verliefd op je, ik ben dat ook’, hoorde ik haar zeggen. Waar was mijn beheerste, aangename volwassen leven gebleven? In rook opgegaan, ten prooi aan een woeste storm die mij alle kanten op blies. Wekenlang had ik last van hartkloppingen en slapeloosheid. Een paar maanden gingen we uit elkaar, maar de verslaving was te groot – liefde zou ik het niet eens meer durven noemen. Na een tijdje kwamen we toch weer samen, tot afgrijzen van mijn hele vriendenkring. Zijn alcoholgebruik bleef buitensporig. Zeker vijf avonden in de week kwam hij beschonken thuis van de hockey of de golf en zat ik thuis te wachten. Het moest lukken, deze relatie, ik moest iedereen bewijzen dat ik me niet vergist had. Dat ik door mijn huwelijk op te breken wél de juiste keuze had gemaakt. ‘Kom je lekker naast me zitten, schat?’, vroeg ik als-ie er dan eindelijk was. Dan pakte hij een stoel en nam een meter verderop plaats, wat natuurlijk niet mijn bedoeling was. Maar ik genoot van de kruimels die hij me toewierp. Op vakantie in de Eiffel, in een camperbusje naast de snelweg, zo totaal niet mijn manier van vakantievieren, was hij stil en teruggetrokken. Het gekke was dat ik ondanks alles bleef denken: wat is hij toch een mooie en leuke man. Ik bracht zijn zwijgen en somberheid ter sprake. ‘Goed dat je erover begint. Ik vind het moeilijk om te praten over wat me dwarszit, maar één ding is zeker: met jou wil ik oud worden.’

Mijn hart juichte. Zijn woorden kwamen me voor als een huwelijksaanzoek. Kleine Stefanie vond eindelijk de erkenning waar ze zo naar verlangd had en ondanks die camper werd het een geweldige vakantie, Zie je wel, zie je wel, mijn eerste indruk klopte wel.

Eenmaal thuis ging hij nog een weekje met vrienden naar Spanje, maar toen hij terugkwam trof ik een bange man die zei: ‘Ik wil niet meer verder met je, ik weet niets meer zeker.’ Hij trilde over zijn hele lichaam. We hielden elkaar vast. ‘Ik ga in therapie’, zei hij en ik vulde acht tassen met spullen die ik in de loop der jaren bij hem had achtergelaten. Ter vergelijking: hij beschikte in mijn huis alleen over een slaapshirt. Toch bleef ik hoopvol. Als hij zou zijn hersteld, kwam alles vast goed. Maandenlang hoorde ik niks, tot een vriendin me hardhandig wakker schudde: ‘Hij heeft allang weer verkering en ze is ook mee geweest naar het grote lentefeest.’ Ik schrok. Het lentefeest, daar mocht ik nooit mee naartoe. Hij bleek al iets met haar te hebben toen wij nog samen waren. De maanden erop viel ik 25 kilo af. Pas toen ik in mijn eentje op reis ging naar Azië, lukte het om hem los te laten. Na terugkomst vond ik een geweldige nieuwe baan.

Inmiddels heb ik het weer naar mijn zin. Ik heb rust en ben gelukkig. Volmondig kan ik zeggen dat ik blij ben dat hij me heeft laten gaan. En al vind ik het alleen-zijn heerlijk, af en toe date ik weer. Mijn volgende man is een man die als mijn moeder jarig is, zegt: ‘Leuk, ik ga met je mee.’ En niet: ‘Ik kijk wel even of ik wel kan.’ Ik wil weer een man op wie ik echt kan vertrouwen.” •