LIEKE VAN VELZEN (32, hr-medewerker) liep op haar vijftiende een hoge dwarslaesie op.
“Ik zit nu de helft van mijn leven in een rolstoel. Ik zou willen dat de situatie anders was, dat ik zou kunnen lopen. Maar ik sta positief in het leven, neem de situatie zoals-ie is. Als ik bij de pakken neer ga zitten, kan ik mijn leven niet leiden zoals ik dat nu doe; ik probeer zo veel mogelijk gelukkig te zijn.
Het ongeluk gebeurde twee weken voordat ik zestien werd. Ik was met mijn ouders op vakantie in Italië, op dag twee gingen we naar het strand. Het ironische is dat ik twee leuke jongens zag en een indrukwekkende duik wilde maken. Ik dook het water in en kwam met mijn hoofd tegen de bodem, of een zandbank. Meteen voelde ik dat het verkeerd was. Ik raakte in paniek en dacht dat ik dood zou gaan. Totdat ik een hand op mijn schouder voelde, het was mijn tante. In de ambulance ben ik bewusteloos geraakt. Na twee weken in een Italiaans ziekenhuis, waar ik erbij lag als een dood vogeltje, vloog ik naar Nederland. Toen pas hebben mijn ouders verteld dat ik een hoge dwarslaesie heb, wat betekent dat ik vanaf mijn borst niks meer voel. In Italië konden mijn ouders de artsen niet verstaan, ze wilden eerst contact met artsen die Nederlands spraken. Ik reageerde amper, emotieloos.
In het revalidatiecentrum drong pas tot me door wat er aan de hand was. Ik realiseerde me dat ik elke dag zorg nodig zou hebben, dat iemand mij elke dag uit bed zou moeten halen.