BRENDA LUTEIJN (53) is trainingscoördinator bij een chemisch bedrijf, getrouwd en moeder van twee kinderen.
“Inmiddels bewaar ik mijn levende maden, wormen en casters in onze buitenkoeling, maar voorheen lag het visaas gewoon tussen de boter en de melk in de koelkast in de keuken. Mijn man en kinderen vonden het vies, maar mij deert het niet. Ik prik ook rustig een glibberige worm aan een haak.
Als kind vergezelde ik mijn vader altijd langs de waterkant. Ik stopte ermee toen ik fulltime ging werken en kinderen kreeg. Vijf jaar geleden heb ik mijn oude hobby weer opgepakt. Toen een collega enthousiast vertelde dat hij in het weekend altijd zijn hengels uitwierp, begon het meteen weer te kriebelen. Ik had nog wel een hengeltje staan van vroeger.
Inmiddels is het vissen een beetje uit de hand gelopen. Ik bezit voor een klein vermogen een visuitrusting: een transportkar, zitkist, hengels, aastafels en lijnen. Ik hengel alleen naar ‘aardige’ vissen: karpers, brasem, zeelt. Eén keer heb ik per ongeluk een snoek gevangen, maar die heeft mijn vismaat van de lijn afgehaald. Doodeng, die scherpe tanden.