HET IS VRIJDAGMORGEN HALF NEGEN en ik sta in het halletje naast de kleuterklas mijn zoon uit zijn winterjas te pellen, als me een unheimisch gevoel bekruipt. Waar ik ook kijk, overal zie ik bejaarden. Nu lopen er wel vaker grootouders rond op school, maar vandaag barst het werkelijk van de oude heerschappen. Ze glimlachen vriendelijk in het rond en laten zich door klasgenootjes van mijn zoon gedwee het lokaal binnenloodsen. Het zal toch niet … Ja hoor. Als ik de klas in stap, zie ik in één oogopslag dat het foute boel is. Ik wist dat ik iets vergeten was. Het is opa-knutselochtend en voor mijn kind is er in geen velden of wegen een opa te bekennen. “Heb je de berichtjes weer niet goed gelezen?” vraagt mijn zoon beteuterd, terwijl het schaamrood naar mijn kaken stijgt. Ik maak razendsnel een optelsom in mijn hoofd: kan ik mijn vader nog over laten komen, is mijn schoonvader toevallig in de buurt? Hou maar op, realiseer ik me direct, want knutselochtenden duren maar een uur en mijn (schoon)vader houdt van uitslapen. Dus laat ik mijn zoon achter tussen de knippende en plakkende opa-kleuterduo’s. Met trillende onderlip kijkt hij me na. Niks aan te doen, schat, volgende keer beter. Godsamme, ik voel me een loedermoeder.
Het is niet de eerste keer dat ik miskleun in het meedogenloze spel der ouder-apps. Zo stond ik jaren geleden op het schoolplein – kort na mijn dochters vierde verjaardag, toen mijn vriend en ik alle schoolrituelen nog niet onder de knie hadden – voor een dichte deur, omdat ik niet in de school-app had gezien dat het die dag studiedag was. Kon ik ooit bij de buitenschoolse opvang mijn twee kinderen ondanks mijn voltijd-abonnement en dito betaling gewoon weer meenemen, omdat ik ze voor de vakantie­periode nog eens extra aan had moeten melden in de bso-app. En stond ik niet lang geleden met lege handen op het sportveld, toen bleek dat ik fruit mee had moeten nemen voor het hele team, aldus de hockey-app. Nee, het zijn geen zaken van leven of dood. Maar toch, het is nooit fijn om een memo te missen. En al helemaal niet als die memo je kind aangaat.

Apps en WhatsApp-groepen, je wordt er als ouder van schoolgaande kinderen mee doodgegooid. Op mijn telefoon barst het van de kindgerelateerde apps, elk met jolig gekleurd icoontje, waarachter een hele wereld van informatie, vragen en verwachtingen schuilgaat. Zo is daar school-app Parro, onderverdeeld in algemeen nieuws, klassennieuws en persoonlijke gesprekken met de verschillende docenten van onze twee kinderen. Om ouders extra op scherp te zetten, verstuurt de school hier bovenop ook losse mails, waardoor je nooit honderd procent zeker weet via welk medium dat ene nieuwtje ook alweer tot je is gekomen, mocht je het nog eens willen nalezen. Plus natuurlijk de WhatsApp-groepen van de klassen van onze kinderen, waarin informatie wordt gedeeld over luizenpluizen en nieuwe ouders (de naïevelingen) zich enthousiast voorstellen aan de groep, om er verschrikt het zwijgen toe te doen zodra ze zich realiseren in welk WhatsApp-geweld ze zijn beland. Mijn vriend en ik zijn de crèche-app gelukkig ontgroeid, maar zitten nog wel vast aan de bso-app die voor elk kind afzonderlijk bijgehouden moet worden, inclusief ook hier weer losse mails. En dan zijn daar nog de ­hobby’s en clubjes. Want natuurlijk is er een hockey-app, een hockey-appgroep én aparte hockey carpool-appgroep, waarin gedeeld wordt wie wanneer rijdt, speelt, fluit of voor fruit moet zorgen. Een dansles-app, zwemles-app (beide plus nieuwsbrief per mail), pianoles-appgroep en schildercursus-appgroep. En laat ik de appgroepen voor partijtjes niet vergeten, die het hele jaar door af en aan geopend en gesloten worden. Alle apps werken met een gebruikersnaam en wachtwoord die gelukkig meestal onthouden worden door je device, maar soms ineens niet, waardoor je de hele boel weer opnieuw moet opzoeken en installeren. Het is al met al veel.
Té veel, vinden veel ouders. Vriendin Floor is moeder van twee kinderen in Hilversum en ergert zich regelmatig groen en geel. “Waarom moet alles in de voetbal-appgroep met iedereen besproken worden? Laatst ging het over een toernooi en wie daaraan mee wilden doen. Prima om daar een vraag over te stellen, maar antwoord dan even privé aan degene die het aangaat. Mijn kinderen deden niet mee en toch stond mijn telefoon de hele dag roodgloeiend.” En dat terwijl ze traumachirurg is en dergelijke afleiding kan missen als kiespijn. Iets ervan zeggen durft ze niet: “Nee, daar maak je geen vrienden mee, ben ik bang.”
Ook vriendin Tara, moeder van een dochter in Amsterdam, wordt soms gillend gek van al die apps. “Je herkent vast hoe je je regelmatig als ouder via de school-app moet inschrijven voor bijvoorbeeld het tienminutengesprek of een gerecht voor het kerstdiner. Daar word ik altijd bloednerveus van. Want sommige ouders zitten blijkbaar aan die app gekluisterd en reageren binnen één minuut, waardoor alle goeie timeslots of makkelijke gerechten direct geclaimd zijn. Ik wil ook wel een keer miniworstenbroodjes maken met kerst.”
Toch zijn het de klassen-WhatsAppgroepjes die, zo merk ik tijdens mijn rondvraag, tot de grootste ergernis leiden. Zo veel ouders, zo veel culturen, eigenaardigheden en meningen – dat kán ook bijna niet anders dan gierend uit de klauwen lopen. Vooral overijverige moeders worden gehekeld. Tara: “Een moeder uit de appgroep van mijn dochters klas is dit jaar eindelijk eens niet de klassenouder, maar stuurt desondanks zonder overleg te pas en te onpas tikkies voor cadeaus voor de juf. Niet alleen voor kerst en pasen, maar ook gewoon tussendoor, voor de gezelligheid. De laatste keer moesten we 25 euro aftikken. 25 euro. Wil ze de juf een luxe cruise cadeau doen ofzo? Mijn echtgenote was woedend en heeft geappt dat die dame niet in de portemonnee van anderen kan kijken en de boom in kon met haar tikkie. Die moeder bleef daarna stil, maar mijn vrouw kreeg privé allemaal opgestoken duimpjes van de andere ouders.”