JE NIEUWE ALBUM, ‘DEENA & JIM’, KOMT VOORT UIT JE LIEFDE VOOR FILM.  Zullen we ook eens op die manier naar jouw leven kijken? “Als naar een film, bedoel je? Haha, alsjeblieft niet, zeg. Ik kijk nooit terug, alleen maar vooruit. Ik kan wel bepaalde periodes terughalen, maar ik heb geen zin om daar erg lang bij stil te blijven staan. Luister, ik heb zes kinderen van vier verschillende vaders; dat is een geschiedenis die niet zomaar verdwijnt. Ik heb die kinderen om me heen, ze lijken ook allemaal op hun vaders, wat soms superleuk is maar ook weleens confronterend. Daar ben je dus nooit klaar mee. Zo nu en dan word ik even teruggegooid in de tijd. Prima, als het maar niet te lang duurt. Zo werk ik ook altijd: nog vóór een plaat af is, ben ik alweer aan iets nieuws begonnen. Dat was dat, klaar, door.”
In ‘Childhood’s over’ zing je: ‘You were fucked up from the start.’ Gaat dat over je eigen jeugd?
“Ook, ja, tuurlijk. Maar weet je wat het is? Ik ben meerdere mensen tegengekomen die nooit een eerlijke kans hebben gehad, jongens en meiden in het kindertehuis van wie eigenlijk iedereen – behalve zijzelf – wist: dit gaat ’m niet worden. Ik mag blij zijn dat ik nog zover ben gekomen.”
Toch hebben veel nummers best een sombere ondertoon. ‘When I die’ is prachtig, maar bepaald geen dijenkletser.
“Dat is mijn favoriete nummer. Het raakt me echt. En er zit ook hoop in, toch? Vind ik wel. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Toen de plaat af was, zei ik tegen Dominique: ‘Zet even je koptelefoon op en luister ernaar, dan weet je waar anderen het straks over hebben.’ Oké. Hij ging liggen, luisterde, kwam de trap aflopen en ik dacht dat er zoiets zou komen als ‘Wat is het goed’. Maar hij zei: ‘Poeh, wat is het zwaar.’ Daar had ik effe niet op gerekend.